Rondhangen in de Gamehall

'Ik anders niet' zei Carter, Nick grijnsde. 'Ik blijf hier vaak tot laat rondhangen' vervolgde ze nog voor hij op haar woorden kon reageren. Kennelijk was hij dus toch niet de enige, die lang wakker bleef. Hij was simpelweg niet gewend om voor drie uur in bed te liggen, zijn tijdschema was altijd heel anders geweest. Er was dan ook geen school geweest die verwachtte dat hij er op tijd was, en de meeste van zijn bij baantjes waren s'middags of s'avonds. "Veel zou hier s'avonds wel niet te beleven zijn of wel?" zei hij. Hij had zo'n vermoede dat Carter van de rust hield, en op dit tijdstip was de Gamehall inderdaad verrassend rustig. Zou het in het centrum nu ook al stil zijn? Hij kon het zich haast niet voor stellen, in welke stad was het om 11 uur s'avonds nu al stil? Oké in de stad waar hij geboren was was het niet altijd druk s'nacht, in tegen stelling tot Palermo daar leek het alsof er niemand sliep. S'nacht waren er al bijna even veel mensen op de been als s'nachts. "Ik ben niet gewend om op dit tijdstip al te gaan slapen." zei hij. Nick hoorde Carter zacht zuchtte, nadat hij haar had gevraagd wat die pijn had veroorzaakt. Besloot om hierna niet meer over dit onderwerp te beginnen. 'Gebroken hart, me ouders, eenzaamheid....' somde ze zacht op, hij keek haar een moment recht aan. 'Maar ik ben over die jongens heen, ben weg van mijn ouders en krijg hier meer aandacht dann ik kreeg in La' zei ze. "Dan was het dus kennelijk een goede keuze om hier heen te komen." zei hij, een glimlach gleed over zijn gezicht. Maar deze werd verjaagd door een schaduw die er over zijn gezicht leek te glijden. Hij had geen keus gehad, was verplicht geweest weg te gaan van de plek waar hij zich thuis voelde. Al was het zijn eigen schuld geweest, hij sloot een moment zijn ogen. Verdrong de beelden die zich aan hem op drongen, nadat hij hierin was geslaagd keek hij Carter weer aan glimlachte naar haar.

Carter dacht na en haalde uiteindelijk haar schouders op. Ze had genoeg gehoorde over grote feesten of anderen die tot laat op het strand of op de pier rondhingen. Maar ze wist niet to hoe laat, misschien was 11 uur al laat voor hun. 'Ik kom 's nachts niet zo vaak buiten' Zei ze na een korte stilte. Meestal liep ze van de Gamehall rond 3/4 uur terug naar haar kamer. Ze kwam bijna nooit echt buiten. Ze vondt het strand niks en de pier veels te licht, dus daar bleef ze sowieso vandaan. Ze lette weer op toen Nick weer begon te praten. 'Ik ook niet' Zei ze. 'Meestal hang ik hier nog wat rond, ookal is er dan niemand' Ze glimlachte. Ze knikte langzaam. 'Mijn andere twee keuzen waren niet super geweldig. Daar blijven en meer pijn lijden of...' Meteen zweeg ze. Ze had erover na gedacht, te vaak eigenlijk. Het was zelfs bijna gebeurd, maar ze durfe het niet. Nu snapte ze niet meer waarom ze dat ooit haar geprobeerd. 'Je begrijpt vast wel wat ik bedoel...' Zei ze na een iets langere stilte. Ze naam een klein slokje van haar cola en sloeg haar handen weer om haar glas heen. 'Dit was eigenlijk de enige keus voor een beter leven'Zei ze. Als ze er zo over nadacht had ze het hier eigenlijk best goed. Ze verveelde zich hier nooit en had veel rust. Ook de lessen zelf gingen perfect. Ze zat meestal achteraan maar lette goed op en haalde geweldige cijfers. En zolang ze niemand bekeek en niemand van haar littekens wist zou ze niet eens opvallen. Ze had er een week geleden over na gedacht een sport te gaan doen, maar dan zat ze weer met de littekens. Ze kon wel lange mouwen dragen, maar dat zou te warm zijn en make-up zou het niet lang houden.

'Ik kom 's nachts niet zo vaak buiten' zei Carter, hij knikte. Al kon hij zich niet goed voorstellen hoe het was om s'nachts nooit naar buiten te gaan. Hij hield er van, s'nachts zag alles er altijd heel anders uit. Het licht van de maan, toonde minder dan het felle licht van de zon. Waardoor de wereld wat mysterieus kreeg, je kon je zonder moeite voortbewegen zonder dat iemand je zag. Bovendien was het op het strand s'nacht altijd een stuk rustiger geweest, aangezien de meeste mensen op zoek gingen naar de druk bezochte clubs in het centrum. 'Ik ook niet' zei Carter, hij glimlachte naar haar. 'Meestal hang ik hier nog wat rond, ookal is er dan niemand' vervolgde ze. 'Mijn andere twee keuzen waren niet super geweldig. Daar blijven en meer pijn lijden of...' zei Carter, ze maakte haar zin niet af. Maar hij wist wat er volgde. Het was maar goed dat ze hier heen was gekomen, dat ze er niet voor had gekozen een eind aan haar leven te maken. 'Je begrijpt vast wel wat ik bedoel...' zei ze, hij knikte langzaam. Als antwoord op haar woorden. 'Dit was eigenlijk de enige keus voor een beter leven' zei ze. Nick zweeg, dacht na over haar woorden. Zelf had hij nog nooit aan zelfmoord gedacht, ondanks het feit dat zijn leven niet altijd even simpel was. Hij kon zijn zusje simpelweg niet zomaar in de steek laten, al zat ze nu ook zonder hem. Een zucht verliet zijn keel, waarom spookte Angel constant door zijn hoofd. Stefano zou goed voor haar zorgen, evenals zijn andere vrienden. Nick wist niet zo goed wat hij moest zeggen, besloot dat ze beter op een wat luchtiger onderwerp over konden gaan. "Wat zijn je hobby's?" vroeg hij uiteindelijk. Zijn ogen gingen voor een moment naar Carter's polsen, misschien dat hij voor moest stellen bandjes te kopen. Of ze voor haar kopen. Net als hij bij Jammie had gedaan, maar hij kenden Carter niet zo goed. Bij Jammie had dat anders gelegen, zij kende elkaar al veel langer.

Binnen een paar seconden had ze alle gedachtes weer weg geduwd. Ze moest zichzelf beloven er niet meer over na te denken, alleen antwoord geven als Nick er ooit nog wat over vroeg. Toch vlogen haar gedachtes weer terug naar vroeger toen hij over haar hobby's. Ze had vroeger veel hobby's, maar die had ze uiteindelijk verwaarloosd. Ze dacht aan de enige hobby die ze altijd al gehad had en nog steeds erg van hield. Muziek, was die hobby. Ze speelde af en toe gitaar en piano lukte haar ook gemakkelijk. Maar ze had nooit echt kunnen genieten van deze hobby doordat haar ouders die 'herrie' niet toe lieten. Ze keek Nick aan.'Muziek' Zei ze glimlachend. Ze herinnerde zich een dag dat ze probeerde te zingen. Aan de andere kant van de deur hoorde ze har vader zeggen dat het wel okay klonk. Maar zodra ze ophield en de deur open deed werdt ze weer uitgescholden. Vanaf toen durfde ze niet eens meer te zingen 'Muziek betekend alles voor me' Zei ze erachteraan. Ze luisterde naar alle soorten muziek, maar vooral rustige nummers met een diepe betekenis. 'En jij? Heb jij nog hobby's naast Basketbal?' Vroeg ze glimlachend. Ze keek de gamehall rond. Blijkbaar had de barjongen een paar spellen en lichten uit gezet, want het leek een stuk rustiger, als dat tenminste kon. 'Welk kamernummer heb je eigenlijk?' Vroeg ze uit nieuwsgierigheid. Maar misschien ook uit voorzorg, voor als ze ooit weer op het punt stond terug te vallen op het snijden. Ze zou zeker met hem praten, ze mocht hem en begon hem te vertrouwen. Ookal had ze gezworen voorzichtig te zijn, een vriend om mee te praten kon toch geen probleem zijn? Ze nam een klein slokje van haar cola en richtte zich op het gesprek.

'Muziek' antwoordde Carter glimlachend op zijn vraag, het antwoord ontlokte hem een grijns. "Speel je een instrument of zin je?" vroeg hij, keek haar een moment vragend aan. Kennelijk hadden ze iets gemeen, liefde voor muziek. Zelf speelde hij al sinds zijn zevende gitaar, zijn eerste gitaar had hij gevonden. Het ding was behoorlijk kapot geweest, maar Matthias had het voor hem gemaakt. Daarna had hij hem het één en ander geleerd. Onmerkbaar schudde Nick zijn hoofd, dat was al zo lang geleden. Tien jaar, destijds had zijn moeder nog geleefd. Niet dat dat veel verschil had gemaakt, ze zagen elkaar enkel als ze op het zelfde moment thuis kwamen en dat kwam zeer zelden voor. Enkel vlak naar de geboorte van Angel had hij zijn moeder regelmatig gezien, ze hadden zelfs een betere band gekregen. Het had er destijds ook de schijn van gehad dat het beter met zijn moeder ging, maar dat was slechts schijn geweest. Na ongeveer veertien maande was ze weer terug gevallen in haar oude patroon, vanaf dat moment had Nick de zorg van zijn zusje op zich genomen. Een jaar later stierf zijn moeder, een zucht verliet Nick's keel. Dit waren geen dingen waar hij over na moest denken, niet nu. 'Muziek betekend alles voor me' zei Carter, hij keek haar aan en glimlachte. 'En jij? Heb jij nog hobby's naast Basketbal?' vroeg ze hem, hij knikte. Name en slok van zijn cola, voor hij antwoord gaf op haar vraag. "Muziek, ik speel al behoorlijk lang gitaar." zei hij, grijnsde even. 'Welk kamernummer heb je eigenlijk?' vroeg Carter plots, Nick staarde bedenkelijk voor zich uit. Diepte in zijn broekzak, hij vergat het nummer steeds. "Tweeënveertig" zei hij, nadat hij de sleutel had gepakt en het nummer had bekeken. "Wat is jouw kamer nummer?" vroeg hij.

' Gitaar lukt maar aardig, en de piano ook' Beantwoordde ze zijn vraag glimlachend. Ze keek de gamehall rond, en natuurlijk stonden hier geen muziekinstrumenten. Anders had ze graag een gitaar gepakt of was achter de piano gaan zitten en had dan doorgespeeld tot ze niet meer kon. Muziek was echt alles voor haar, maar je kon er dan ook alles mee vertellen. Ze schreef zelf ook liedjes, met teksten, maar ze kwam niet verder dat het spelen van de nummers zelf, zonder zang. Ze zou niet eens weten of het nog zo goed klonk als toen ze kleiner was. Waarschijnlijk niet, de laatste keer dat ze zong was 4 jaar geleden. 'En zingen heb ik ooit geprobeerd, maar me ouders waren daar niet blij mee...' Zei ze toen ze weer naar Nick keek. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen hij zei dat hij ook gitaar speelde. 'Misschien kunnen we ooit samen spelen' Zei ze glimlachend. Ze begon te grinniken toen hij zijn kamersleutel moest pakken omdat hij het niet meer wist. 'Moeilijk hé? Twee cijfers onthouden' Zei ze lachend. 'Het mijne is vierenvijftig....Denk ik' Mompelde ze. Heel even twijfelde maar daarna knikte ze, het was zeker weten vierenvijftig.'Ja, vierenvijftig' Zei ze er nog achteraan. 'Je gaat de mijne niet vergeten hé?' Er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Nu ze overgegaan waren op andere onderwerpen dacht ze steeds minder aan de littekens of wat er allemaal in LA gebeurd was. Het was zo veel beter voor haar, gewoon praten over wat er nu allemaal in haar leven speelde, niet wat ooit geweesd was.

'Gitaar lukt maar aardig, en de piano ook' beantwoorde Carter zijn vraag, hij grijnsde even naar haar. 'En zingen heb ik ooit geprobeerd, maar me ouders waren daar niet blij mee...' vervolgde hij keek haar aan. "Wat je ouders er van vonden maakt niet uit. Als jij het leuk vind moet je gewoon weer gaan zingen." zei hij glimlachend. 'Misschien kunnen we ooit samen spelen' zei Carter nadat hij had gezegd dat hij ook gitaar speelde, hij knikte grijnzend. Het was tijden geleden dat hij samen met iemand had gespeeld, in zijn vrienden groep had enkel Matthias een muziek instrument gespeeld. En die was na zijn vierentwintigste verjaardag naar Rome verhuisd, omdat hij daar een betere baan kon krijgen. Iets wat niet zo moeilijk was want in Palermo was hij monteur geweest in een vrij vervallen garage. Waar bijna niemand kwam. 'Moeilijk hé? Twee cijfers onthouden' zei Carter lachend, hij keek op en knikte. "Ik ben niet gewend aan huis of kamernummers." zei hij. Het klopte zijn huis had nooit een nummer gehad, meestal hadden de bordjes er al af gelegen. Nummers waren niet belangrijk, degene die je kende wisten waar je woonden en mensen die het niet wisten hoefde het ook niet te weten. Bovendien was hun huis het enige in de straat geweest waar mensen in woonde, dus moeilijk te missen. 'Het mijne is vierenvijftig....Denk ik' zei Carter, nu was het Nick die in de lag schoot. "Moeilijk hé? Twee cijfers onthouden." zei hij plagerig. 'Ja, vierenvijftig' bevestigde ze. 'Je gaat de mijne niet vergeten hé?' zei ze, Nick grijnsde. "Ik zal het proberen." zei hij grijnzend. Vierenvijftig herhaalde hij in zijn hoofd, dat moest te onthouden zijn. Hij merkte dat het Carter goed deed om over andere dingen dan haar verleden te praten, een glimlach gleed over zijn gezicht.

Er verscheen een glimlach op haar gezicht en ze knikte vlug. 'Ik ga denk ik wel weer zingen' Zei ze. ' Me ouders horen me nu toch niet' Ze grijnsde licht toen ze dat zij. Ze was van haar ouders af, ze kreeg niet meer op d'r kop en kon ze ook niet teleurstellen met alles wat ze deed. Ze was van ze af, en eigenlijk realiseerde ze zich dat nu pas. Ze begon te lachen toen hij haar na zei. 'Maar bij mij is het nog niet zo ver gekomen dat ik het sleuteltje moet bekijken' Ze stak grijnzend haar tong uit. 'Oh wee als je het vergeet' Ze grijnsde. 'Dan kras ik die cijfertjes op je sleutel door en kom je nooit meer bij je kamer' Zei ze erachteraan. Natuurlijk was het allemaal totale onzin, alsof ze dat zou doen en alsof hij dan opeens niet meer wist waar hij sliep. 'Deel je een kamer? Of heb je er één voor jezelf? ' Vroeg ze na een stilte. Zelf had ze een kamer met twee bedden, maar tot nu toe had ze er altijd alleen geslapen. Ergens hoopte ze dat dat zo bleef. Het zou er moeilijk leven zijn de littekens 24/7 verborgen moest houden. Ze trok haar glas leeg en stondt gelijk op. Ze zette hem netjes op de bar neer, zodat de jongen hem morgen gemakkelijk zag. Ze draaide zich weer op en ging weer op de stoel tegenover Nick zitten. 'Sorry' Zei ze glimlachend.

De deur aan de andere kant van de ruimte, precies tegenover de pooltafel en daarachter de bar, zwaaide open. Max kwam binnen, met zijn lange zwarte jas, zijn lievelingsjas, die hij vrijwel altijd bij zich droeg. Hij keek rond, en zag maar weinig mensen die hij had herkend tijdens zijn wandelingen door het gebouwd, behalve de twee mensen die tegenover elkaar in een stoel zaten en een zacht gesprek voerden. Een hele groep jongens en meisjes dromde rond de deur heen, en Max dacht even dat hij werd belaagd, maar al snel bleek dat de groep een feest had en zich snel uit het vertrek wilde persen om om te kleden en op te tutten. Hij en de twee anderen die zich niet hadden gestoord aan het lawaai van de gillende en lachende groep waren nu alleen in de ruimte.
'Je suis desolé, euh, het spijt me!' Max kreeg een rode blos op zijn wangen, en hield zijn linkerhand omhoog. 'Hebben jullie er last van als ik hier ga lezen, of hebben jullie een ingewikkeld en geheim privégesprek?' Max glimlachte speels, en hoopte dat de twee anderen zijn flauwe grapje toch wel konden waarderen.

Hij zette een stap naar de mensen toe, en daarna nog een, en liep toen gewoon, zelfverzekerd doch voorzichtig, als een soort wild dier, een wolf of een wilde kat, naar de twee toe. Hij stak zijn slanke hand uit, die vrij bleek was, en een aantal kleine ongelijkheden vertoonde, een resultaat van een hondenbeet van lang geleden.
'Ik ben Max. Aangenaam.' Hij wachtte, en dacht even verschrikt dat hij de twee écht had gestoord en ze hem niet wilden ontmoeten.

[En toen was mijn post vrij lang geworden xD]

'Ik ga denk ik wel weer zingen' zei Carter. 'Me ouders horen me nu toch niet' vervolgde ze. Nick knikte grijnzend, nam een slok van zijn cola. Waarna hij het glas weer op de tafel zetten, zijn ogen liet hij voor een moment door de gamehall dwalen. De meeste spelletjes waren uit gezet en de jongen die zonet achter de bar had gestaan was verdwenen. Het verbaasde hem dat zij de enige hier waren, hij kon zich niet voorstellen dat iedereen die hier op school zat al rond deze tijd ging slapen. "Goed zo, je moet je niet laten zeggen wat je wel en niet mag doen." zei hij grijnzend, ging met zijn hand door zijn haar. Misschien niet een erg goede opmerking, bedacht Nick zich. Hij was in een hele andere omgeving dan Carter op gegroeid, waar hij woonde was het normaal om de wet te overtreden. In de buurt waar zij hadden gewoond, waren weinig mensen geweest die hun geld eerlijk verdiende. Hij zelf was ook niet altijd even eerlijk aan zijn geld gekomen, naast vals spelen had hij ook regelmatig gestolen. Regelmatig met de hulp van zijn zusje, er was niemand die een negenjarig meisje verdacht. Ze hoefde maar naar haar bruine bambi ogen te kijken of ze gingen door hun knieën. Als hij zich dan een beetje afzijdig hield, kon ze zonder moeite de winkel uit lopen. Zelfs als het alarm af ging. Hij wist ook wel dat het niet goed was om haar op die leeftijd al te laten stelen, maar hij had het zelf ook gedaan. Je moest toch ergens geld en eten vandaan halen? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, merkte dat zijn gedachten weer af dwaalde. Carter begon te lachen, hij keek op grijnsde naar haar. 'Maar bij mij is het nog niet zo ver gekomen dat ik het sleuteltje moet bekijken' zei ze, stak haar tong naar hem uit. "Dat is waar." zei hij lachend. 'Oh wee als je het vergeet' zei ze, hij keek haar aan. "Wat doe je dan?" zei hij, keek haar breed grijnzend aan. 'Dan kras ik die cijfertjes op je sleutel door en kom je nooit meer bij je kamer' zei ze, hij schoot in de lag. "En waar moet ik dan heen gaan? Moet ik dan op straat slapen, alleen maar omdat ik je kamer nummer ben vergeten. Zou je mij dat echt aan doen?" zei hij lachend. "Ik zal het niet vergeten." voegde hij er aan toe, een glimlach gleed over zijn gezicht. 'Deel je een kamer? Of heb je er één voor jezelf? ' vroeg ze. "Voor mezelf, de eerste paar dagen moest ik bij een andere jongen op de kamer. Ben blij dat ik weer van hem af ben." zei hij hoofdschuddend. Het was niet dat hij er problemen had met andere in één ruimte te slapen, dat had hij vroeger tenslotte altijd gedaan. Maar die jongen was echt vreemd geweest. "Misschien dat ik later nog bij andere op de kamer ga, ik zie nog wel." zei hij schouder ophalend. "En jij?" vroeg hij, Carter was overeind gekomen en zetten haar glas op de bar. 'Sorry' zei ze glimlachend, hij schudde zijn hoofd. "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen." zei hij grijnzend. Op dat moment vloog de deur open, een jongen gehuld in een lange zwarte jas stapte de kamer in. Kennelijk waren zij toch niet de enige die nog op waren, was het hier toch niet zo vreemd. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Carter. 'Je suis desolé, euh, het spijt me!' zei de jongen, Nick liet zijn blik over de jongen glijden die zijn linkerhand omhoog hield. 'Hebben jullie er last van als ik hier ga lezen, of hebben jullie een ingewikkeld en geheim privégesprek?' zei de jongen, Nick trok zijn wenkbrauw om maar reageerde niet. De jongen liep op hen af, Nick's ogen gingen naar Carter. De jongen stak zijn hand naar hen uit en stelde zich voor als Max. Nick was niet gewend om iemands hand te schudden als hij zich voor stelde, maar nam uiteindelijk toch de uitgestoken hand van de jongen aan. Die was bleek en stak sterk af tegen zijn gebruinde hand. "Ik ben Nick." zei hij, om vervolgens zijn hand weer terug te nemen. Hij wierp een korte blik op Carter.

Nick keek naar het meisje tegenover hem. Max kneep zijn ogen even snel samen, en de greep van zijn hand op die van Nick verstrakte. Eén helderblauwe ader tekende zijn huid, en net toen het leek alsof Max uit zijn slof zou gaan schieten, liet hij de hand van Nick los, en keek hij hem met heel licht toegeknepen ogen aan.
'Jij bent Italiaans, of niet..? Of je ouders in ieder geval..?' Max herkende zijn tongval ergens van, en aangezien zijn huis in Frankrijk dicht langs de Italiaanse grens lag, herkende hij het een en ander aan de manier van doen van Nick. Zo was Max.

Max had er een spel van gemaakt, een soort van spel althans. Het was het observeren van anderen, en zo dingen uitvinden die je kan aflezen van hoe iemand zich gedraagt, zich ter woorden brengt of hoe iemand er uit ziet. Max kon he als de beste. Hij las niet alleen dingen af van hoe Nick nu naar Carter keek, maar ook hoe hij Max als een bedreiging zag toen hij terug naar hem keek. Een andere man. En daarom potentieel tegenstander.

Max keek toen weer opzij, naar Carter en draaide zich een klein stuk om.
'Geen hand? Oké dan, geen probleem. Ga vooral verder met jullie diepzinnige gesprek. Ongetwijfeld stoorde ik jullie gewoon..'
Max snoof, en rechtte zijn rug. De bleke hand schoot terug, en hij liep naar de bar toe, waar hij een biertje bestelde. Hij keek de barman met een flauw glimlachje aan, en stak toen een sigaret op, waarna hij zijn boek opensloeg en er in begon te lezen.

Ze lachtte. 'Ik ga me wel een beetje aan de regels houden, anders wordt ik straks gedwongen teruggestuurd' Zei ze. Ze rilde bij het idee dat ze weer naar huis zou worden gestuurd. Zonder diploma zou ze op staart moeten leven of weer bij haar ouders gaan wonen. Opnieuwe rilde ze, snel schudde ze die gedachte weg. Ze was een goede leerling, bijna perfect zelfs. Ze viel niet op en was ook niet echt een buitenbeentje, dus dat zat ook wel goed. Ze begon weer te lachen. 'Nee, ik laat je niet op de koude straat slapen, je mag een dekentje meenemen'Zei ze glimlachend. 'Zo lief ben ik nog wel' Ze glimlachte naar hem. 'Volgens mij krijg ik binnenkort iemand in mijn kamer' Zei ze licht teleurgesteld. 'Ik denk dat ik haar wel moet vertellen over de littekens als ik de rest van het jaar in één kamer slaap met haar' Zei ze. Ze ging weer zitten en legde haar handen op de tafel. 'Dan neem ik niet sorry terug' Zei ze. Ze gedroeg zich met de seconde vrolijker en vrolijker. Misschien kwam het omdat ze eindelijk met iemand kon praten, of gewoon omdat ze verlost was van haar verleden. Ze keek op toen er iemand binnen kwam. Zodra ze zag dat de jongen hun kant op kwam pakte ze haar vest van de grond en legde die over haar handen heen. Ze richtte haar blik op de tafel. Haar glimlach was alweer verdwenen en ze moest weer voorzichtig doen. Ze had de jongen maar al te graag een hand willen geven, maar het kon nu niet, hij zou het allemaal zien. Ze keek voorzichtig naar Nick, hij mocht het woord wel doen.

(Wow, nice geïmproviseerd ^^)

Max voelde aan zijn hand, en keek vervreemd naar Carter. Hij had haar naam afgelezen van een tag in haar jasje, dat ze snel over haar knieën met haar handen erop had gelegd. Hij fronste, en keek om toen ze weer gewoon doorsprak. Het leek wel alsof ze hem gewoon volledig had genegeerd! Hij voelde zich diep beledigd, en nam een flinke teug van zijn vaasje.

De tekst van zijn boek leek na een tijdje te dansen voor zijn ogen, zo diep en geconcentreerd zat hij te lezen, en de tekst vloog door zijn kop alsof het een trein was met woorden klanken en lettergrepen. De diepe betekenis van het boek met de groene kaft voor hem leek hem wel te betoveren, want Max' ogen waren leeg en leken alleen met de tekst mee te bewegen. Hij keek niet op van het boek als hij een nieuwe sigaret aanstak, of als de barman zijn nieuwe bestelling opnam. Hij was helemaal in vervoering, en las zo snel dat de bladzijden om leken te vliegen, zo vaak sloeg hij ze om.

Ondertussen praatten de anderen achter hem gewoon door, en hij stoorde zich eraan toen de een zijn stem verhief, of de ander lachte. Hij kon er nooit zo goed tegen als mensen hem eerst negeerden en zich vervolgens weer gewoon met elkaar gingen vermaken. Hij snoof, en klokte zijn bier in één keer achterover. Hij stak nog eens een sigaret op, betaalde, en ging poolen aan de pooltafel, met een diepe geconcentreerde en ietwat opgefokte blik in zijn ogen, al wilde hij graag met mensen lachen en vrienden maken nu hij helemaal alleen was in Amerika.

[Je mag niet zeggen wat andere doen ]

'Ik ga me wel een beetje aan de regels houden, anders wordt ik straks gedwongen teruggestuurd' zei Carter lachend, Nick grijnsde. "Misschien moet ik dat ook maar doen, al weet ik niet of dat zo simpel is." zei hij, besefte dat hij misschien wel te veel had gezegd. Maar het was de waarheid, hij was er totaal niet aan gewend om zich aan de regels te houden. En nu moest hij dat plots wel doen. Anders stond hij binnen de kortste keren op straat zoals zijn vrienden al hadden voorspeld. 'Nee, ik laat je niet op de koude straat slapen, je mag een dekentje meenemen' zei Carter, die weer lachte. Hij glimlachte. 'Zo lief ben ik nog wel' vervolgde ze. "Dat vind ik nou lief." zei hij breed grijnzend. 'Volgens mij krijg ik binnenkort iemand in mijn kamer' zei Carter, aan haar stem kon hij horen dat ze teleurgesteld was. 'Ik denk dat ik haar wel moet vertellen over de littekens als ik de rest van het jaar in één kamer slaap met haar' vervolgde Cater, hij knikte langzaam. "Je kan ook een hele verzameling bandjes om je polsen doen, dat heeft die vriendin van mij ook gedaan. Zo kon ze gewoon zonder vest rondlopen." zei hij, na een korte aarzeling. De jongen die binnen kwam, maakte met zijn komst een eind aan hun gesprek.
'Jij bent Italiaans, of niet..? Of je ouders in ieder geval..?' zei Max, Nick fronste. Oké het was vrij duidelijk dat hij niet van hier was, zijn accent en manier van doen verraadde zijn afkomst. Maar als nog was het vreemd dat deze jongen, nadat hij drie woorden had gesproken wist dat hij Italiaans was. "Ja." zei hij enkel, kneep zijn ogen samen tot twee smalle streepjes. Het feit dat deze jongen zo snel in de gaten had dat hij Italiaan was verontrustte hem. Hij had er totaal geen behoefte aan, dat iemand in de gaten kreeg hoe hij in elkaar zat en wat hij had gedaan. Zijn daden behoorde tot het verleden, en hier hoefde niemand daar iets van te weten. Met zijn hand ging hij door zijn haar, zijn blik dwaalde naar Carter die snel haar vest over haar handen heen had gelegd. Hij begreep direct waarom, ze wou niet dat iemand anders haar littekens zag. 'Geen hand? Oké dan, geen probleem. Ga vooral verder met jullie diepzinnige gesprek. Ongetwijfeld stoorde ik jullie gewoon..' Nick rolde ongemerkt met zijn ogen, het gedrag van de jongen stond hem niet echt aan. Ook al was het voor iemand die niet wist van Carter's littekens waarschijnlijk vreemd dat ze zijn hand niet pakte. Maar toch, hij kon wel iets minder aangebrand doen. De jongen liep bij hun weg en ging aan de bar zitten, de jongen die er zo net had gestaan was terug gekeerd en nam de bestelling van Max op. Nick wist niet precies wat hij met de situatie aan moest, ging met zijn hand door zijn haar. "Kom." zei hij uiteindelijk kwam overeind en liep op de jongen af die naar de pool tafel was gelopen. "Ik zeg niet dat je stoorde, maar je gaf ons niet echt de kans iets te zeggen. Of wel?" zei hij, keek de jongen een moment aan.

[Ik zei niet dat je het moest doen x) Ik bedoelde alleen dat zij haar mond hield ]

De laatste zin over de littekens bleef in haar hoofd hangen. Armbandjes, dat was een geweldig idee. Ze keek naar haar handen die nog onder haar vest lagen. Als ze de littekens wilde bedekken had ze veel armbandjes nodig, heel veel, maar het zou wel werken. Ze zou nog steeds moeten opletten, maar ze had het in de zomer en tijdens gym minder warm Er verscheen weer een kleine glimlach op haar gezicht. Ze knikte naar Nick 'Bedankt voor de tip' Zei ze nog snel. Ze keek toe hoe nick opstondt en naar de jongen liep. Ze was zelf niet echt beleefd geweesd, ze had namelijk geen woord gezegd, niet eens oogcontact gemaakt. Het kwam vast doordat het zo onverwacht was. Ze stondt meteen op en trok haar vest weer aan, ookal had ze het nu bloedheet. Ze trok haar mouwen over haar polsen en hield haar armen stil langs haar lichaam hangen. Ze ging naast Nick staan en luisterde naar wat hij zei. Meteen daarna richtte ze zich op de jongen. 'Sorry' Zei ze zachtjes. Ze schoof de mouw nog verder over haar hand en tilde hem op. 'Je stoorde ons niet...' Zei ze nog even zacht. 'Ik ben Carter' Zei ze. Ze liet een klein glimlachje op haar gezicht verschijnen. Ze keek weer naar Nick en toen weer naar de jongen.

'Het spijt mij ook.' Max keek op, en nam een trekje van zijn sigaret.
'Serieus. Ik kan een beetje heetgebakerd zijn als ik me beledigd voel, oké? Zullen we opnieuw beginnen?' Max snoof, en blies een grote wolk rook uit. Hij pakte zijn stoel erbij, en ging bij de twee anderen zitten.
'Ik ben dus Max.' Hij nam een trek van zijn sigaret.
'En jij heet Carter..? Mooie naam!' Hij blies zijn wolkje rook uit, en keek toen naar de sigaret.
'Oh, het spijt me! Hebben jullie last van de rook, of niet?' Max keek de twee vragend aan, en hield zijn mond.

[Ik had het eigenlijk tegen Max (aa)]

'Bedankt voor de tip' zei Carter, hij glimlachte naar haar. Was blij dat ze er wat aan had, hij besefte wel dat ze hem hierdoor nog meer aan Jammie deed denken. Maar zijn vrienden en zusje in Italië spookte toch al de hele tijd door zijn hoofd, dus veel maakte het hem niet uit. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren, voordat de gedachten aan Italië niet meer constant door zijn hoofd zouden gaan. Voor hij zou stoppen, met het vergelijken van alles hier en alles in Sicilië. Voor hij zich hier thuis zou voelen, al betwijfelde hij of dit ooit het geval zou zijn. Hopelijk kon hij snel weer terug, de politie zou het niet langer dan een jaar vol houden. Ricardo was dan ook evenals hem iemand uit de achterbuurt geweest. In hun buurt kwamen wel vaker dit soort dingen voor, meestal werd het af geschoven als een bende oorlog of drugsdelict. Veel aandacht werd er dan ook niet aan besteed. Ze waren toch maar, straatkinderen. Wat maakte het nou uit wat er van hun terecht kwam? Maar dit gold niet voor Ricardo's vrienden, die zouden nog zeker jaren lang zinnen op wraak. Als ze hun woede maar niet op Angel af zouden reageren, deze gedachten was al vrij vaak door zijn hoofd gegaan. Hij wist dat hij er op moest vertrouwen, dat zijn vrienden haar zouden beschermen. 'Sorry' hoorde Nick Carter zacht zeggen, ze was naast hem komen staan. Had haar vest weer aangetrokken zodat haar littekens niet meer te zien waren. Carter zei dat de jongen hen niet had gestoord en stelde ze zich voor. Dit keer gaf ze hem wel een hand, maar niet voordat ze de mouw van haar vest nog verder over haar hand had getrokken. 'Het spijt mij ook.' zei Max, Nick glimlachte even naar hem. 'Serieus. Ik kan een beetje heetgebakerd zijn als ik me beledigd voel, oké? Zullen we opnieuw beginnen?' zei de jongen, waarna hij een wolk rook uit blies. Nick had nooit gerookt, wel eens geblowd maar niet gerookt. Maar hij was aan de rook gewend, een groot deel van zijn vrienden had wel gerookt. "Begrijpelijk." zei Nick. 'Ik ben dus Max.' stelde de jongen zich nogmaals voor.
'En jij heet Carter..? Mooie naam!' vervolgde Max, Nick was ondertussen weer gaan zitten en Max had er een stoel bij gezet. 'Oh, het spijt me! Hebben jullie last van de rook, of niet?' vroeg de jongen plots. Nick schudde zijn hoofd. "Een groot deel van mijn vrienden rookte ook, ik ben het wel gewend." zei hij schouder ophalend.

[Dan heb ik niks gezegd x) ]

Carter knikte begrijpend naar Max. Ze liep weer terug naar haar stoel en ging zitten. Ze veegde een pluk van haar voorhoofd en schoof de mouwen opnieuw naar voren. 'Max' Herhaalde ze zodat e het beter kon onthouden, daarna knikte ze. 'Dankje' Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Heel even keek ze naar Nick en richtte zich toen weer op Max. Precies toen ze zijn vraag wilde beantwoorden hoorde ze Nick al weer praten. Meteen ging haar blik weer naar hem toe. Ze luisterde en keek toen weer naar Max. 'Ik kan er wel tegen' Zei ze. Eigenlijk vond ze het vies en wilde zelf er dan ook nooit aan beginnen. Maar ze wilde hem niet dwingen hem uit te maken, ze kon er heus wel een tijdje in zitten. Ze keek naar haar handen en weer ging Nicks idee over armbandjes door haar hoofd. Ze zou ze morgen nog halen, en dan zou ze er vanaf zijn. Ze richtte haar blik weer op Nick. 'Waar kan ik ze het best halen?'Vroeg ze zachtjes. Ze kwam nauwelijks in het winkelcentrum. En een winkel waar ze armbanden verkochten zou ze echt niet weten te vinden.