When you're gone

Adina liep met brede passen over de pier van Santa Monica. Het houten gevaarte stak hoog uit boven de zee. Er spatte soms wat water omhoog van de woeste golven beneden de pier, bij de houten pijlers van het gevaarte, dat door intelligent gebruik van steunberen en pilaren bij elkaar gehouden werd. De donkere ogen van Adina speurden over het wateroppervlak, waar ze een teken hoopte te zien. Iets wat haar vrede zou kunnen geven op dit moment. Ze voelde zich alleen gelaten en verdrietig.
Ze draaide zich na een kwartiertje om, en keek om zich heen. De Pier was druk, zoals altijd in de lente, als er weinig regen viel en het niet al te warm was. Ze zag de verschillende mensen staan, nooit alleen, en voelde zich toen nog veel eenzamer. Ze sloot haar ogen even, en blies geconcentreerd de lucht uit haar longen. Ze had in een sigaret, maar was te moe om er een op te steken. Te lusteloos eigenlijk, maar dat kwam omdat ze zo moe was, moe van alle drama om haar heen. Ze vroeg zich af hoe het Virginia verging zonder haar.

Ze schaamde zich dat ze Virginia niet meer had gesproken sinds haar vertrek, een maand geleden, misschien twee. Adina had de precieze datum van haar vertrek vergeten, maar wist dat het lang geleden was.
Ze voelde zich een trut, een echte bitch, omdat ze Virginia alleen maar een brief had gestuurd. Ze had nog berichtjes van haar gehad, maar ze had haar mobieltje weggegooid, in zee, en een nieuw mobieltje gekocht. Ook had ze haar haar gestijld en haar kleren vervangen. Haar donkere, zwarte leren jas had ze weggegooid, of verbrand, dat wist ze niet meer. Ze had alles in haar leven verandert, want haar oude leven was niet meer, wist ze. Ze was alles kwijt wat ze het meeste lief had gehad, behalve dat ene wat haar nog restte, hier in Santa Monica.
Ze pakte haar nieuwe mobieltje, en streek even een donkere pluk haar uit haar gezicht, waarna ze Virginia's nummer uit haar hoofd intoetste.
'Neem op. Neem alsjeblieft op,' fluisterde ze in zichzelf, en ze veegde een traan uit haar ooghoek. Ze hoopte dat haar blonde engel haar zou kunnen vergeven, en haar zou willen ontmoeten, hier op de pier...

Opgelaten liet ze het schoolgebouw achter zich. De zon stond al op het punt om zijn vertrek te maken, zodat de maan in haar plaats kon komen, maar dat maakte haar niet uit. Op skeelers kon ze toch sneller vooruit komen en was ze ook weer snel weer terug in haar kamer, die ze samen deelde met Kate en Matt. Ze was, ondanks dat ze alleen was, deze avond van plan om de laatste zonsondergang van de maand te bekijken... En deze keer op een speciale plek, de Santa Monica Pier. Dat was de aller eerste plek waar ze de zon onder had zien gaan toen ze hier kwam. En dit zou dan de tweede keer worden. Waarbij het vanavond ook nog eens volle maan zou worden, een behoorlijke speciale avond dus. Jammer genoeg was er niemand om deze speciale gebeurtenis mee te delen. Maar daar kon ze haar avond niet door laten verpesten, alleen was ook leuk. Half in haar gedachten verzonken reed ze soepel richting het strand, de plek waar ze in de buurt moest wezen. Bij een trappetje aangekomen, die haar naar het verse zand, het koude zeewater en strandhutjes zou brengen, stopte ze even, hield de leuning vast en bekeek de uitzichtloze zee. Ja, het leek net alsof je daar ergens aan het einde zomaar van de wereld af kon vallen. Maar haar gedachten bleven niet lang haken bij dat onderwerp, nee sterker nog... De kermisgeluiden en het gelach en gebrul van jongelui die zich vermaakten bij de Pier leidde haar af. Ze zette zich af van de leuning en zette haar geskeeler voort naar de plek waar ze de zonsondergang al eerder had meegemaakt. Het geluid van de krakende en piepende zitbakjes en ronddraaiende attracties liet haar merken dat ze er was. Hier minderde ze vaart, zodat ze niet tegen iemand aan zou botsen. Niet dat ze niet kon remmen, nee integendeel zelfs. Maar ze wou het risico gewoon niet lopen. De Pier was lang, waardoor ze er langer over zou doen om zich langs allerlei mensen en jongeren heen moest wringen om eindelijk bij het einde van de houten balken aan te komen en daar rustig te kunnen zitten, desnoods wat pootje baden ofzoiets. Eenmaal wanneer ze het gevoel had dat ze halverwege was, stopte ze even naast een suikerspinkraampje. Ze wist dat ze nog wel eventjes tijd had voordat de zon eindelijk tot zijn punt kwam dat hij helemaal onder ging, dus kon ze wel wachten tot de menigte wat rustiger was geworden. Tegen een paal leunend keek ze geruststellend naar het water. Ondanks het gegil van meisjes die bang waren in het reuzenrad en het gebrul en geboer van luide jongeren die zich in groepjes gevestigd op de Pier aan het hangen waren, kon ze het klotsende geluid van neerslaande golven horen. Het duurde niet lang of ze voelde iets trillen in haar beha, wat haar bijna van schrik een gilletje liet slaken. Net op tijd wist ze haar hand voor haar mond te slaan, maar kon een sprongetje van de schrik niet weerstaan. Zwijgend pakte ze haar mobiel uit haar verstop plek vandaan, unblokkeerde het scherm en keek wie het was. Adientje, haar schat. Die ze alweer lang niet meer had gezien. Wat haar erg pijn deed, dat ze haar zo zelden zag. De laatste keer was bij dat feest, waar ze jammer genoeg haar ex-vriendje Bryan tegen het lijf was gelopen en ze alledrie, Jimmy, Adina en zijzelf, bij het politie-bureau waren beland. Ze moest er niet weer aan denken, daardoor werd ze alleen maar treurig, en dat was nu wel het laatste wat ze wou in haar opgewekte en vrolijke bui. Ze drukte met haar duim op het groen-telefoon-knopje en hield haar andere hand die ze nog los had voor haar andere oor, zodat er geen lawaaierige en andere lastig-ontwijkende stemmen in het telefoongesprek kwamen. ''Hee, duiveltje van me,'' grinnikte ze terwijl ze naar haar skeelers staarde. Ja, het deed haar goed om haar weer eindelijk te kunnen horen. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht te staan. Waar zou ze zijn? Dat was de vraag die het allereerst in haar opkwam. Natuurlijk wist ze niet dat haar liefje zich ook op de Pier bevond.

Adina wachtte totdat ze de beltoon over hoorde gaan, en keek om zich heen. Het verbaasde haar dat er maar weinig mensen op de pier waren. Nou, er waren er wel veel natuurlijk, want het was hier altijd druk, maar het zag er uit alsof er minder waren dan normaal gesproken.
Toen ze echter goed keek, zag ze dat er toch wel veel mensen rondliepen, maar meer op het strand. Ze keek om, en zag toen dat ze een bijzondere dag had gekozen om terug te komen naar Santa Monica.
De zon, verguld en omgeven door vuurrode vlammen, en een kleine zwarte streep die schuinlinksbovenin de zon, steeds verder opschoof en een zwarte leegte achterliet. Adina keek naar de zonsverduistering alsof ze van steen was gemaakt, en ze bewoog geen enkel moment.
Toen ze bijna vergat dat ze een telefoon in haar hand had, hoorde ze Virginia opnemen. Haar zoete stem klonk fijn, ook al zei ze alleen hallo en haar naam.
'Hé Virg.. Met Adina. Als je me nog niet vergeten bent, waar ik voor bidt.' Ze draaide zich van de zon weg, en zakte door haar knieën en leunde met haar rug tegen de rand van de pier aan. Ze veegde een traan uit haar ogen, en daarna meer, maar het hielp niet, haar ogen bleven nat. Ze keek met een grote grijns voor zich uit, en klampte de telefoon stevig vast.
'Ik had het niet gepland je zo lang alleen te laten. Tijd haalde me in... Het spijt me zo erg Virginia! Kun je het me vergeven?' Adina keek om zich heen, en merkte dat er mensen naar haar keken. Het was duidelijk dat ze geen hulp nodig had, maar dat het telefoongesprek gewoon veel van haar vergde, maar de mensen waren ramptoeristen, die graag de kans grepen naar een huilende vrouw te kunnen kijken. Adina stond langzaam op, en joeg de paar mensen met een vernietigende blik weg. Toen glimlachte ze wel even, omdat ze tevreden was.
'Virginia, mijn vader is overleden,' zei ze met een zachte stem, en bij de gedachte aan de graftombe van haar papa, hoog boven op de heuvel naast haar ouderlijk huis, deed haar weer huilen. Ze keek even voor zich uit, en bemerkte dat er een blond meisje op skates voor haar stond. Ver weg weliswaar, helemaal aan de overkant van de pier, maar dan alsnog. Ze durfde alleen niet dichterbij te komen..

'Virginia, mijn vader is overleden,' klonk de stem van haar schat. Dat raakte haar recht in haar hart, waardoor haar mond openviel. Langzaam maar zeker hield ze zichzelf weer in de hand en merkte dat ze haar arm met haar mobiel in haar mond had laten zakken. Snel hing ze haar mobiel weer aan haar oor. ''Ooh, het spijt me zo, lieffie,'' zei ze zachtjes op een treurige toon. Voordat ze nog iets kon zeggen kruiste haar blik net met die van haar Adientje. Onmiddellijk hing ze op, borg haar mobiel weer terug in haar beha, en zette zich zo snel mogelijk af met haar skeelers. Onhandig botste ze bijna tegen een paar mensen op, maar wist ze net op tijd te ontwijken waardoor ze niet haar snelheid verloor. Bij haar lief in de buurt had ze er niet aan gedacht om af te remmen en vloog haar om haar hals heen, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor en ze samen bijna omvielen. ''Ooh, ik heb je zo ongelofelijk gemist,'' snikte ze, vanwege dat ze haar lang niet meer had gezien en het feit dat ze net had gehoord dat de vader van haar Adientje was overleden. De kusjes volgden elkaar snel op, die ze op haar wang plakte. De tranen vielen op de schouder van haar lief, terwijl ze haar nog steeds fijn knuffelde. De lichaamswarmte van haar was fijn, zo fijn dat ze niet meer los wou laten. Ze durfde het gewoon niet om haar opnieuw kwijt te raken, voor zo'n lange tijd. Dat Adina haar excuses had aangeboden en voor zoverre uitgelegd had waarom ze niet niet komen en alles, dat was ze al vergeten. Het feit dat ze weer terug in haar armen lag, voelde al hartstikke goed. Ze had het idee dat ze al uren op haar hing, wat enige minuten voorstelde. Twijfelend liet ze haar weer los en zocht haar evenwicht weer op de skeelers. De neiging om haar nog een keer in de armen te vliegen was groot, maar ze moest zichzelf beheersen. Opgelucht veegde ze een traan weg van haar wang en staarde opnieuw naar haar skeelers. Het was maar eens tijd om die uit te trekken, tenzij haar liefje ergens anders heen wou. Al zou zij liever blijven bij deze speciale avond, zonsverduistering. Ze keek weer op en zag hoe de gloed van de zon een omranding om haar duiveltje heen maakte, zo mooi om te zien. Een tevreden glinstering was te zien in haar ogen en een glimlach vormde haar mond. Het liefste pakte ze haar nu gelijk op haar mond, maar was bang voor de afwijzing, omdat er nog best veel mensen zich op de Pier bevonden.