Kamer van Jamy & Daniel

Langzaam, met niet al te grote stappen , liep Daniel over de gangen living building heen. Hij had er nooit goed tegen gekund wanneer hij weinig slaap had gehad. Als hij een avondje met zijn vrienden was wezen stappen en de volgende ochtend vroeg weer thuis keerde was hij altijd dood op. Maar dit was toch wel een stuk heftiger dan wanneer ze een nacht had geskipt. Op zo’n moment kroop hij gewoon zijn bed in en kwam hij er wat later die middag weer uit. Nu had hij meer dan zesendertig uur niet geslapen en een jetlag van het tijdsverschil . Weinig voor sommige mensen, voor hem was het eindeloos lang, vooral als je ook nog eens erbij optelde dat dit zijn langste schooldag ooit was geweest. In Vietnam duurde de schooldagen niet langer dan vier uur. Hij had enkel ’s ochtends les, omdat er te weinig leraren waren om iedereen tegelijkertijd les te geven. Hij had aan veel dingen gedacht toen hij naar Amerika kwam, behalve dan dat de schooldagen hier ongeveer het dubbele aantal uren waren. Het enigste waar Daniel nu nog aan kon denken was slapen. Zijn benen leken aan te voelen als pudding en zijn hoofd bonkte. Hij was blij geweest dat hij niet eigenwijs had gedaan en Kate hem had laten rondleiden over de campus, hij wist niet wat hij zou doen als hij nu nog eens moest gaan zoeken waar hij heen moest.
Daniel keek op het blaadje wat hij in zijn hand geklemd had. Een grote zevenentwintig duidde zijn kamer nummer aan. Zijn blik gleed naar de deur links van hem, die het getal dertien aangaf. Met de gedachten dat hij er bijna was slofte hij verder de gang over, terwijl hij weer naar het blaadje keek. Naast zijn kamer nummer stond er ook een anderen naam op, Jamy Camiel Spring. Dat moest zijn kamergenoot zijn. Hij baalde ervan dat hij niet gewoon een kamer voor zichzelf had. Een plekje waar hij zichzelf kon zijn en geen rol aan moest nemen. Hij moest dus vierentwintig uur per dag Daniel zijn. Kon nooit meer Trai zijn. Het was duidelijk dat Trai verledentijd was, hij moest die naam vergeten, samen met heel zijn leven in Vietnam.
Daniel keek nogmaals naar de deur aan de linkerkant, hij was inmiddels bij nummer vijfentwintig. Als het goed was moest hij slapen op de kamer hier naast. Daniel liep een paar stappen vooruit en haalde met zijn vrije hand uit zijn broekzak de sleutel, die hij net had gekregen. Daniel deed zijn sleutel in de deur en draaide hem om. De deur werkte al snel mee en viel open. Daniel pakte zijn sleutel weer uit de deur terug en stapte de kamer in. Zijn blik maakte een rondje door de kamer, terwijl hij de sleutel terug in zijn zak stopte. De kamer was ruim, veel ruimer dan zijn kamer in het huis waarin hij in Vietnam woonde. Je kon duidelijk zien dat er nog niemand in deze kamer woonde, het was een basis kamer zonder maar enige persoonlijkheid. Het enigste wat er te zien was waren twee grote kasten, twee bedden met naast beide bedden een bijzettafeltje en maar slechts één bureau, waar een houten wandklok boven hing. Daniel zijn ogen draaide van het bureau weer terug naar het bed. Zonder er bij na te denken ging Daniel op het bed links van hem zitten, hij trapte zijn oude gympen uit en liet de rugzak die hij mee had gekregen van zijn schouder glijden. Daniel zijn blik verstard staan op de rugzak. De nieuwsgierigheid voor wat er allemaal in zat was nog steeds niet weg geëbd en het liefste opende hij nu die rugzak. Toch was dit nog niet het moment om hem te openen, hij was veelte moe en de kans dat hij tijdens het uitpakken in slaap zou vallen was groot. Stel dat zijn nieuwe kamergenoot binnen zou stappen en zij zou een wapen of vertrouwelijke informatie op de grond liggen. Dan kon heel zijn avontuur nog wel eens heel snel ophouden.
Een grote geeuw ontsnapte uit Daniel zijn mond en Daniel keek naar de wandklok boven het bureau. De klok gaf aan dat het half zes was, als hij nu een paar uurtjes ging slapen en ook ’s nachts genoeg rust had was hij hopelijk de volgende dag weer de oude.
Daniel gooide ook zijn benen op het bed en ging op zijn rug liggen. De rugzak, die hij nog steeds in zijn handen geklemd had, legde hij ver weg onder zijn bed, zodat hij wat uit het zicht lag voor zijn kamergenoot. Daniel sloot zijn ogen en viel na enkele minuten als een blok in slaap.

Gegraveerd in het roestige metaal van haar sleutel stond het nummer zevenentwintig, het nummer van haar kamer. Het was vreemd te bedenken dat ze daar de komende tijd zou verblijven, samen met haar kamergenoot. Daniel McCalister, stond er met sierlijke letters op het briefje geschreven dat ze samen met haar sleutels gekregen had. Meer dan een halfuur had ze bij de receptie staan wachten, en juist op het moment dat ze het gebouw had willen verlaten was er een vrouw aan komen lopen. Met muisgrijs haar, een zwarte rok die tot over haar knieën reikte en een fluoroze coltrui. Het had er lachwekkend uit gezien, als ze met haar vriendinnen was geweest had ze zich er waarschijnlijk slap om gelachen. Maar haar vriendinnen zaten nog in Cairns, evenals haar moeder. Al woonde die niet langer in hun oude huis, ze zat nu in een psychiatrische kliniek iets wat Jamy mar met moeite kon bevatten. Vroeger had ze altijd gedacht dat haar moeder normaal was, ze had niet willen accepteren dat haar moeder het met opzet deed. Want zeg nu zelf welke moeder maakte haar eigen dochter expres ziek? Zelfs haar vader had ze eerst niet willen geloven, ze begreep niet waarom hij tegen haar moeder schreeuwde als die haar medicijnen wou geven. Ze had gedacht dat hij niet wou dat ze beter werd.
Vijfentwintig, zesentwintig, zevenentwintig. Dit was het, dit was haar kamer. Aarzelend keek Jamy naar de gesloten deur. Zou Daniel er al zijn? Misschien lag hij wel te slapen. Het was te hopen dat hij een vaste slaper was, want stil zijn was niet haar sterkste punt. Zonder nog langer na te denken stak ze de sleutel in het slot, dat met een zachte klik open sprong. Ze stopte de sleutel in haar broekzak en opende de deur, en stapte de donkere kamer in. Zo geruisloos mogelijk trok ze de deur achter zich dicht. De kamer was in duisternis gehuld, en zelfs toen haar ogen gewend raakte aan het donker kon ze niet meer zien dan enkele vage schimmen. Na een korte aarzeling, deed ze het licht dan ook aan. Voor een moment was ze verblind door het felle licht, dat zo plots in haar ogen viel. Zodra ze weer normaal kon zien liet ze haar blik door de kamer dwalen, op één van de bedden lag een jongen van haar leeftijd te slapen. Dat was dus Daniel. Hij had zwart haar, en een getinte huid. Naast zijn bed stond een nachtkastje, naast het bed dat voor haar bedoeld was stond exact een zelfde kastje. Tegen de wit geschilderde muur, stonden een tweetal identieke kasten. Ook was er een eikenhouten bureau, met daar boven een wand blok. De kamer was kil, kaal en onpersoonlijk. Als het aan haar lag zouden de muren binnen de kortste keren vol hangen met tekeningen en foto’s. Haar tas legde Jamy op het vrije bed, waarna ze hem opende. Ze zou haar spullen uitpakken voor ze zou gaan slapen. Ten eerste omdat ze dat anders morgen nog moest doen, ten tweede omdat ze alles behalve moe was. Ze had nooit veel slaap nodig gehad, kon makkelijk een paar dagen met weinig slaap. Rustig begon ze haar tas uit te pakken, eerst legde ze haar hemdjes in haar kast. Gevolgd door haar shirt met korte mouwen, een drietal spijkerbroeken, een tweetal spijkershortjes, vier jurkjes en zes vestjes. Haar schoenen plaatste op de onderste plank van de kast, en ook de rest van haar spullen kreeg een plekje in de kast. Die ze uiteindelijk met een tevreden glimlach rustende op haar gezicht sloot. Ze had aardig wat spullen in haar tas weten te proppen, en nu was ze er zeker van dat ze er goed aan had gedaan een extra grote tas te nemen. Uit de bijna lege tas pakte ze een dikke envelop, waarna ze de tas onder het bed schoof. In de envelop zaten verschillende foto’s van haar familie en vrienden ook zaten er enkele brieven in die haar vrienden hadden geschreven. De ringtone van haar mobiel verbrak de serene stilte die er in de kamer had geheerst, zachtjes vloekend pakte ze het ding uit haar broekzak. Opende het sms’je om te voorkomen dat het toontje zich nogmaals zou herhalen. Had ze de jongen nu wakker gemaakt, of zou hij er doorheen slapen? Ben je veilig aangekomen? Het is wel stil zonder jouw hoor, ik mis je nu al. Xxx Ryan stond er op het schermpje van haar Blackberry, ze glimlachte zachtjes. Waarna ze haar mobiel op stil zetten en hem op het nachtkastje legde. Vervolgens richtte ze haar ogen op Daniel, zich afvragend of ze hem nu wakker had gemaakt.