This can't be the end for me

Het regende pepijnstelen. April had geen kap of iets op. Ze had ook geen paraplu. Iedereen hier in het stadscentrum wel. Ze liep om te schuilen maar een kledings winkel in. Haar kwam meteen een mevrouw op haar af. Ze had verkeerd gekeken. Dit was een beha winkel. Ze beet op haar onderlip. "Komt u maar mee, we hebben verschillende maten." Zei de mevrouw. "Eh, nee dank u, verkeerde winkel." Ze deed een stap achteruit en liep terug de regen in. Het was dom om in de lingerie winkel te stappen. Ze had maar een regenjasje aan, die enkel mauwen en dicht kon. Geen kap. Ze had het niet echt koud, maar ook niet warm. Ze keek op haar heen en zach een bliksemflits. Ze zuchte, ze moest helemaal naar huis lopen, door een eng bos, en een verlaten straat. Overdag was het zonnig geweest en had ze zonder moeite door het bos en de verlaten straat gewandeld, maar nu was alles een stuk enger. Het was ook super donker. Dat viel nog wel mee. Ze liep snel een kledingswinkel binnen, deze keer echt een kledingswinkel. Ze zach heel wat mooie t-shirts en broeken. Maar ze had geen geld bij zich. De regen klaarde niet veel op. Ze zuchtte, tijd om terug te gaan. Ze rende de winkel uit en rende ook midden over het stadsplein tot het eind van de straat. Tot ze in het bos kwam. Het was hier nogal donker dus besloot ze maar om hard te gaan rennen. Ze raakte bijna buiten adem, maar ze was er nog belange niet. Er was een uil die riep. Ze hijgde en leunde op haar knieën ze hoorde een luide bliksemknal. Ze verschoot ervan en ging snel door met rennen. Nu rende ze midden in een spinnenweb, ze struikelde en deed haar enkel wel heel veel pijn. Ze viel op de grond en kreunde. Ze probeerde zo snel mogelijk op te staan. Maar eerst plukte ze de spinnenwebben uit haar gezicht. Ze stond op maar kon niet meer op haar enkel staan. Ze leunde tegen een boom en haar hartslag sloeg over toen er een bliksemflits vlak bij haar terecht kwam. Er vloog een boom in brand en April viel. Ze slaakte een kreet. Ze wist dat het hier eng zou zijn, en door haar gevoel ging dat dus echt gebeuren. Ze probeerde weg te lopen maar haar been wou niet meewerken er lag een boomstam op de grond, een grote en daar viel ze op. Dit deed voor haar ook echt pijn. Ze wou huilen, maar het gebeurde niet. Ze hapte naar adem. Ze kon hier niet weg. Met zo'n been als haar zou je denken dat dit het einde voor je leven was. Maar April kon dit niet denken. Ze wou dat niet! Ze wou niet sterven. En dat zou niet gebeuren. April leunde op haar handen. De regen stroomde op haar haren. Ze wou naar haar been kijken maar haar ogen vielen op de brandende boom. Een brandende tak viel vlak voor April. Ze probeerde weg te krabbelen. Even had ze het gevoel dat dit het einde was.

Jake was afgezet in het midden van de stad, hij had het gevraagd om de weg hier al beter te leren kennen. Zijn vader bracht zijn spullen wel naar school. In zijn rolstoel stond hij hier in de regen, hij had een regenjas aan met een kap en deze had hij dan ook over zijn hoofd getrokken samen met zijn stoffe kap van zijn vest. De regen deerde hem weinig, als hij ziek zou worden had hij maar dikke pech. Zonder vrijwel te weten naar waar hij toeging begon hij verder te rollen, en al snel voelde hij de grond onder zijn wielen veranderen naar een iets zachtere grond. Zand, hij zakte er niet door en daar was hij dankbaar voor. Met zijn blik voor zich uit, en zijn ogen tot spleetjes genepen ging hij verder. Een bliksemflits deed hem opkijken, hij vond onweer altijd al iets fascinerends hebben, gewoon omdat het veel schade kon aanrichten bij alles, en hij kon ook gewoon uren in de regen zitten om alles even te vergeten en vrij te zijn, vrij van zijn zorgen. Toen hij echter iets verder van hem af een bliksem inslag zag wou hij omkeren, maar een ander geluid trok zijn aandacht. Een gil? Verward keek hij naar de weg voor zich en beet aarzelend op zijn onderlip. Toch ging hij maar door, als er iemand in nood was zou hij die persoon wel gaan helpen als hij kon en als hij het niet kon dan zaten ze hier beiden vast. Toen hij uiteindelijk ver genoeg was zag hij een meisje op de grond liggen, met alle kracht die hij nog in zijn armen had ging hij naar haar toe en voelde de regen zo door zijn regenjas komen, nee, niet door zijn regenjas gewoon van zijn gezicht rolde het over zijn rug, wreed irritant gevoel. De jongen remde af en kwam zo tot stilstand bij haar. ‘Neem mijn hand vast, en probeer je op te trekken. Ik haal je hier wel weg.’ Riep hij, proberend over het luide onweer uit te komen. Als ze zich kon optrekken dan moest ze met hem meekomen op zijn schoot. Iets anders zat er namelijk niet in gezien zijn status. Op zulke momenten als deze vervloekte hij de dag waar het ongeluk gebeurt was. Het meisje had meer aan hem als hij nog kon wandelen, maar dat was nu niet het geval dus moest ze het doen met wat ze had. Kort gleden zijn bruine ogen over het landschap, bomen brandde heel dicht bij het meisje. Iets wat gevaarlijk was, heel gevaarlijk.

Jake keek haar met een hulpeloze blik aan. Hij keek rond, zag vanalless gebeuren maar kon niets doen, hij kon niet uit zijn stoel want dan zouden ze nog veel verder staan, het enige wat hij mogelijk kon doen was haar bij zich krijgen en dan maken dat ze weg waren maar dat leek hem moeilijk te gaan. 'Ik laat je niet alleen. Komop, probeer naar me toe te kruipen, we raken hier samen uit, en anders niet.' Sprak hij zeer zeker van zijn woorden waarna hij zich iets dichter naar haar toe reed. Even keek hij naar de takken die nog steeds vuur vatte. Hij boog vooruit en stak zijn beide handen naar haar uit. 'Komop, maar even. Ik laat je niet achter dus, probeer maar gewoon. En anders hoop maar op het beste.' Jake keek haar aan terwijl hij voor zijn ogen de beelden van zijn auto ongeluk weer zag met zijn moeder. Nee, hij zou niet nog iemand laten voor wat het was, ditmaal kon hij wel wat doen en ditmaal zou hij ook wat doen, al was het het laatste wat hij deed. Afwachtend keek hij haar aan terwijl hij de hitte die de brandende takken met zich mee bracht steeds groter werd. Even staarde hij naar de zwarte handschoenen die hij droeg, om niet al te veel last te hebben van zijn handen onder het rijden door. Deze deed hij nu maar uit zodat ze zijn handen beter kon vast houden, moest ze die te pakken krijgen. 'Dit word jou einde niet, en het mijne ook niet.' Sprak hij boven het gerommel boven zijn hoofd uit waarna hij kort in zijn ogen streek. Het roet dat rond vloog had hem te pakken gekregen in zijn ogen en nu met een hand veegde hij dat er uit. Uit voorzorg.