Kamer van Elizabeth & April

Terwijl ze door de gangen liep, rolde er één Samsonite achter haar aan. De andere tassen zouden ondertussen op haar kamer moeten staan. Ze had haar mobiel tegen haar oor, want zoals gewoonlijk liet Bernadette Ferguson haar niet met rust. 'Ja, mam,' zei Elizabeth, ervoor zorgend dat ze zo stil mogelijk praatte. Het was zo beschamend om met je moeder te bellen. 'Het is hier oké.'
'Oké? Oké is niet goed genoeg, lieverd,' kraaide haar moeder. Elizabeth rolde met haar ogen. Het was inderdaad niet goed genoeg. Maar dat zou ze haar moeder echt niet zeggen. Ze voelde er niet veel voor om haar hart uit te storten. Tenslotte zou haar moeder haar niet eens begrijpen. Zij zat wel mooi aan de Californische kust in een villa waar heel Engeland in kon ondergebracht worden. Op dit moment zat ze zelfs in een bad met de afmetingen van een Olympisch zwembad. Ze hoorde haar moeder spetteren en Elizabeth's maag draaide zich om.
'Ik ga,' zei Elizabeth mat. Ze had eigenlijk geen zin om te wachten tot haar moeder gereageerd had, maar deed het toch maar. Anders was haar moeder in staat helemaal naar school te komen en haar een uitbrander te geven over manieren en respect. Elizabeth schaamde zich voor haar moeder. Ze had alle kenmerken van een vrouw in de midlifecrisis: ze rende als een kip zonder kop het huis door, sprak met een piepstemmetje, deed aan pilates, yoga, zumba en wat was er nog allemaal, organiseerde om de haverklap grote feesten en kreeg uiteindelijk een zenuwinzinking. Elizabeth was blij dat ze een tijdje niet hetzelfde huis moest delen met haar moeder. Al kon je een school natuurlijk geen huis noemen.
'Oké schat,' zei haar moeder opgewekt. 'Bel me als je iets nodig hebt. Geld, kleren, dingen van thuis... Je zegt het maar.'
'Zal ik doen,' loog Elizabeth. 'Doe pap de groeten.'
'Natuurlijk schat. We missen je!'
Elizabeth beëindigde het gesprek met een zucht. Ze had haar kamer gevonden. Ze deed de deur open en bleef even staan. In, uit, dacht ze. De gedachte dat ze hier zou moeten slapen - met twee personen dan nog - benam haar de adem.
Waarom moest ik ook uit Engeland weg? vroeg ze zichzelf af terwijl ze de Samsonite binnenrolde. Waarom was pap niet blij met wat hij had?
Ze kwam weer tot zichzelf, ontdekte dat haar kamergenoot blijkbaar niet in zijn kamer was en plofte toen neer op één van de bedden. Ze legde haar mobiel op het tafeltje ernaast en opende daarna haar reistas. Ze had een douche en schone kleren nodig, want ze voelde zich plakkerig van de vlucht. Ze haalde een roomwitte badhanddoek en een zomerjurkje tevoorschijn en zocht toen de badkamer op. Ze zou het vanzelf wel horen als haar kamergenoot binnenkwam.

April liep door de mot regen naar binnen. Haar koffers stonden al klaar. Ze vond dat het personeel hier een beetje te hard werkte. Ze pakte de koffers en liep er mee naar de lift. Ze kreeg telefoon. "Met April?" Vroeg ze terwijl ze haar koffers in de lift zette. "He! Je spreekt met je hartsvriendin uit Engeland! Andi!" Riep iemand aan de telefoon. De telefoon gleed uit April's handen. Haar oren deden pijn. "Eh.. Hey, Andi, hoe gaat het daar in Engeland?" Vroeg ze. "Boeie! Ik heb iets veel beters om over te praten. Namelijk kaartjes of tickets, boeit niet hoe je het zegt." April had duidelijk geen idee waar haar beste vriendin over zat te praten. "Waar heb je het toch over, Andi?"
Andi lachte alsof ze het grappig vond. "Niet grappig, meid. Ik heb het over kaartjes, zangeressen.." Zei Andi.
"Snap je het nu nog niet? Ik heb kaartjes voor LG, Lady Gaga, jij en ik!" Zei Andi opgewonden. Deze keer gleed April gsm uit haar handen van verbazing.
Ze had ook geen zin om hem op te rapen. "April? April?" Hoorde ze aan de telefoon. Ze pakte hem terug op. "Eh.. Andi ik denk niet dat ik mee kan." Zei ze snel. Andi verstijfde. "Waarom niet?" Vroeg ze schamber. "Ik ben nu in Monica High en.."
"Sinds jij in Monica High bent, zit je alles uit te stellen, wie zit er achter, heb je een nieuwe vriendin?" Vroeg ze sissend. Het was duidelijk stom van haar dat ze naar Monica High was gegaan. "Het spijt me maar ik moet.." Andi gign haar duidelijk ondebrrkenen. "..gaan. Je moet natuurlijk gaan. Je hebt vast duizenden vrienden in Monica High. En ik ben niet meer belangrijk." Andi hangde op. Ze zuchtte. Nee, juist niet, ze had geen enkele vriend. Ze was al blij dat ze een kamerpartner vond. De lift arriveerde en ze stapte met al haar koffers naar de kamerdeur van April. Ze deed hem open en zach dat er nog niemand was. Ze was vast de eerste. Maar haar roodjurkje keek ze rond.

Elizabeth kwam op blote voeten de badkamer terug uit met haar natte haren in een rommelige knot op haar hoofd en een bloemenjurkje aan. Ze stond verbaasd stil toen ze het meisje in de kamer ontdekte. Oké, ze had dus duidelijk niet gehoord dat er iemand binnenkwam. Elizabeth verviel meteen terug in haar vervelende gewoonte: ze bekeek het meisje uitgebreid. Blond haar, blauwe ogen. Elizabeth glimlachte en liep op het meisje af. Ze stak haar hand uit. 'Hey...' Meteen stopte ze en keek naar haar hand. Nee, hier toch niet? Ze trok snel haar hand terug. 'Sorry, vervelende gewoonte,' mompelde ze gegeneerd. 'Ik ben een beetje misvormd op mijn vorige school.' Ze glimlachte maar innerlijk schaamde ze zich dood. Hoezo goede eerste indruk? Ze kwam nu vast over als een suffe nerd. Wie van deze generatie stak zijn hand nog uit bij een begroeting?
Ze besloot het maar van zich af te zetten en keek het meisje weer vrolijk en open aan. Er bestond geen twijfel over of dit was haar kamergenote. Er was niet echt een andere verklaring waarom ze met al haar tassen binnen zou komen vallen. 'Jij bent vast mijn kamergenote, niet?' vroeg Elizabeth met een vriendelijke glimlach. Maar terwijl ze zo vriendelijk glimlachte naar het meisje probeerde ze zich krampachtig haar naam te herinneren. Ze had niet echt de moeite genomen om de naam grondig te lezen op de papieren die ze had gekregen met alle informatie die ze nodig kon hebben als ze arriveerde op Monica High - ze had er zo vluchtig overheen gelezen dat ze hem alweer vergeten was. Damn, dit begon echt niet goed. 'Ik ben Elizabeth,' zei ze dus maar, hopende dat het meisje zich dan vanzelf wel zou voorstellen. 'Elizabeth Dawlish.' En ik kom uit Engeland, wilde ze er nog achteraan gooien, maar ze beet net op tijd op haar lip. Probeer rustig te doen en niet over te komen als een spastische neuroot, sprak ze zichzelf in gedachten streng toe.
Ze liep naar haar bed toe en opende één van haar reistassen die al was afgeleverd op haar kamer. Aangezien ze allemaal dezelfde tassen had, kon ze niet weten wat ze in welke tas gestoken had. Ze hoopte maar dat dit haar schoenentas was. Teleurgesteld zag ze dat hier haar make up, shampoo's, zeepjes en nog meer inzaten. Ze opende een andere tas en dit was gelukkig wel deze waar haar schoenen inzaten. Ze rommelde door de schoenen - die wel met duizenden leken te zijn - tot ze uiteindelijk de linkerhelft van het paar vond dat ze zocht. Na nog even te hebben gezocht vond ze ook de rechterhelft. Ze deed ze aan en draaide zich toen terug naar het meisje.

April keek op. Zo te zien was haar kamergenote wel al in de kamersuite. "Hey," zei April en grinzde naar het meisje met de bruine haren. "Aangenaam kennis te maken, Elizabeth. Mijn naam is April Bedingfield en ja, ik ben je kamergenote." Ze zette haar koffers neer en haalde een handtasje eruit. Er viel een tas waar al de drank in zat en viel op haar alstarshakken. Ze hinkte even maar al snel was de pijn weg. Ze pakte de tas en legde hem op haar bed. "Mooie bril. Staat je heel goed," zei April en ze meende ook echt wat ze zei. Ze pakte haar witte handtas. Dat was haar originele hantas, die had ze altijd bij haar als ze ging shoppen, lopen, vakantie, noem maar op. Haar telefoon rinkelde weer en het liedje van Avril Lavigne What the hell speelde zich opnieuw. Ze keek snel op. Dit vond ze nou gênant. Het was Andi. Alweer? Ze nam niet op, maar Andi bleef doorzetten en hing niet op. Wanneer kwam het antwoordapparaat nou? Niet dus. Ze nam maar op. "Wat moet je?!" Ze kon zich niet inhouden. "Wow, leuke reactie van een blondine." Zei Andi spottend. "Pardón?" Ze pikte dit niet meer en kon zich niet inhouden. "Bekijk je zelf met je zwarte haren, je lijkt wel een goth, dus hou je zelf nou niet voor de gek. Ik zal je eens wat laten zien, of horen, laat me maar met rust, wat bezielt jou?!" Ze schudde met haar hoofd en hing op. Ze wist dat Elizabeth zou denken dat ze een gek was, maar zowas ze nu, ze werd in Monica High gezien als een loser, ookal vonden sommige haar knap. Ze zuchte snel. "Sorry." Ze liep met grote passen naar de badkamer. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Keek haar nou. Ze zach er best goed uit, maar ze snapte niet wat iedereen in haar zach, waarom wist iedereen alleen het slechte van April. Niets goeds? Waarom vitte mensen op haar? Waarom hadden vrienden van haar het gevoel dat ze werden uitgelachen met April als vriendin? Was er dan niemand die dit stom vond? Ze had er genoeg van. Altijd als ze kwaad was dan ging ze zich omkleden. Ze veranderde in een heel andere combinatie. Een skinnyjeans met een blauw-groen shirt. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, kijk dit was haar stijl. Maar er ontbreekte nog één ding! Groene pumps! Ze deed de schoenen aan die ze in een tas had meegenomen. Ze bekeek zichzelf. Ze besefde opeens dat ze heel hard tegen Andi had gedaan, misschien wou ze wel gewoon sorry zeggen? Ze wist het niet. Maar in ieder geval zouden ze elkaar een tijdje niet meer spreken. Ze zuchtte en liep naar de deur. "Sorry Elizabeth, er is iemand.. waar ik nu denk ik ruzie mee heb." Een waterig glimlachje. "Ik heb dat je me nu niet gek vind, want.." ze slikte even. "Dan ben je een van de zeven miljard." Ja, iedereen in de wereld, behalve Mike misschien, hij had heel aardig gedaan op het plein van Monica High. Ze keek naar Elizabeth, ze was benieuw hoe ze zou reageren. Ze was even trots op haar kleding, ze vond het geweldig. Een awesome combinatie. Ze keek naar een foto die in een rugzak steekte. Ze keek geschrokken. Wat was dat? Ze liep er snel naar toe en pakte hem vast. "Mam.. Pap.." Ze wist amper wat ze zelf zei. Haar blik viel naar de foto. Haar ouders, samen met April. Er zat een barst in. Net op het lachende gezicht van haar vader. Ze zach hun glimlachen. Ze wist niet wat ze bezig was. Natuurlijk wou ze haar ouders terug, maar misschien ging dat niet meer, en was het gedaan. Nee, voor een probleem is er altijd een plan B; altijd. Ze keek naar Elizabeth. "Mijn ouders, ze hebben me uit huis gezet. Maar, dat maakt jou vast niet veel uit." Ze glimlachte schamber, ze vond het zelf helemaal niet grappig. Nee..

April heette ze dus. Nu ze het zo zei kon Elizabeth het zich herinneren. Plotseling maakte April een opmerking over haar bril. Elizabeth voelde even aan het bruine montuur waar een rode glans overheen zat. Ze had een beetje een opvallende bril gewild, één die stylisch nerdy was. Ze droeg hem eigenlijk meer voor de sier dan omdat ze hem echt nodig had. Ze kon nog ver zien als ze hem afzette, alleen leken bijvoorbeeld de randen van letters dan een beetje wazig. 'Dank je,' zei Elizabeth. Ze vond het altijd leuk om een compliment te krijgen en ze gaf ze ook graag. Alleen wilde ze dat nu niet doen, want dan leek het zo van jij geeft mij een compliment, dus moet ik dat ook doen.
Plotseling klonk Avril Lavigne door de kamer. Elizabeth glimlachte. Het was wel een goed nummer, alleen een beetje standaard. In het begin had ze het gehaat maar nu vond ze het oké. Ze zag dat April naar de telefoon keek alsof het een giga spin was. Iets vertelde Elizabeth dat dit geen leuk gesprek zou worden, maar voor ze het wist was het voorbij. April verontschuldigde zich maar Elizabeth vond het niet erg. Ze zou vast wel reden hebben om kwaad te zijn op de persoon die haar had gebeld. 'Problemen?' vroeg Elizabeth zacht. Misschien wilde April wel wat vertellen?
April kwam terug uit de badkamer en zei wat het probleem was. 'Ik denk echt niet dat je gek bent omdat je ruzie maakt, hoor,' zei Elizabeth. 'Dat doe ik zelf ook zo vaak.'
Plotseling haalde April een foto tevoorschijn. Elizabeth hoorde haar wat mompelen en toen zei April duidelijk dat ze uit het huis gegooid was. 'Wat? Waarom?' vroeg Elizabeth verontwaardigd. Ouders waren niet voor niets ouders, ze konden hun kind er toch niet uitgooien?