Kamer van Eléonore en Rutger

Rutger deed de deur open. Een zwarte ruimte, de gordijnen waren dicht. Hij zocht naar een lichtknopje maar die was niet te vinden. Hij liep de kamer in en trok de gordijnen open. Fel licht scheen naar binnen. Rutger knipperde met zijn ogen, het duurde even totdat hij aan het licht gewend was. Toen hij zich omdraaide zag hij het lichtknopje. In de kamer stonden 2 bedden en kasten. De een was duidelijk bezet, er lagen spullen op de kast. Op het andere bed gooide hij zijn tas neer. Rutger zakte ernaast neer. Hij keek rond. Een spiegel, wasbak en kledingkast stond er nog meer. Er was niet veel ruimte over in de kamer maar hij zou hier ook niet de hele dag rondhangen. Rutger besloot zijn tas uit te gaan pakken. Er zat niet veel in, wat kleren enzo. Toen de spullen waren opgeborgen gooide hij de tas onder het bed. Rutger was moe, vanochtend stapte hij uit het vliegtuig en in de auto om hier naar de High school toe te gaan. Hij liet zich op zijn bed vallen. Zijn armen onder zijn hoofd. Hij keek naar het plafond. Zijn kamergenoot was een meisje, dat had hij gezien aan de spullen die op haar wastafel stonden, make-up. Hij hoopte dat ze een beetje mooi was, dan was het geen probleem om dezelfde kamer te delen. Op dat moment hoorde hij de deur opengaan.

Een korte zucht schoof over haar lippen toen Eléonore de kamer binnenkwam die ze toegewezen had gekregen. Het was er donker, saai en er hing een beetje een raar geurtje. Fijn, hier moest ze dus elke dag slapen. Nou ja, ze kon hier elke dag naar hartenlust basketballen dus die kamer zou ze maar voor lief moeten nemen. Op de tast zocht ze naar een lichtknop, die ze niet kon vinden. Ze vloekte even binnensmonds en trok de gordijnen open. Nog steeds viel er maar een klein beetje licht naar binnen, maar het was altijd beter dan helemaal niks. Nog een zucht weerklonk en ze plofte neer op het bed. Binnenkort zou ook de school beginnen voor haar. Niet dat ze van plan was om veel lessen te volgen, ze was hier immers om het basketballen en niet om naar school te gaan. Na even op bed te hebben gezeten, begon ze met het uitpakken van haar kleding. Niet dat dat een grote klus was, zoveel kleding had ze niet om mee te nemen. Toen ze ook daarmee klaar was, sloot ze de gordijnen weer en liep de kamer uit. Ze had er geen zin in om 's middags de hele tijd op haar kamer te zitten, ze wilde basketballen!

Uiteindelijk was ze, natuurlijk, richting de gymzaal vertrokken om te trainen. Ze had de hele zaal voor haar alleen gehad en het was heerlijk om weer eens te basketballen zonder lastiggevallen te worden door jongens. Toen ze haar kamer weer had bereikt en de deurklink naar beneden duwde, merkte ze dat die niet op slot was. Nieuwsgierig liep ze naar binnen, zou haar kamergenoot er al zijn? En inderdaad, er lag een blonde jongen op het bed naast die van haar. "Bonjour." begroette ze hem. Oeps, oh ja. Amerika, ze moest natuurlijk Amerikaans praten. Vervolgens wierp ze even vlug een blik op wat ze droeg. Een trainingsbroek en een baseball jack met daaronder een simpel, wit hemdje. Ach, wat kon het haar ook schelen. "Eléonore." stelde ze zich vervolgens voor, waarna ze de jongen even een glimlach schonk. Ze plofte neer op haar eigen bed en ondersteunde haar hoofd met haar hand om de jongen aan te kunnen blijven kijken.

Rutger was verzonken in zijn gedachten. Felle ruzies in de maanden voordat hij naar Monica High ging. Hij wilde niet weggaan van zijn vrienden. Alleen omdat zijn stiefvader dat zo nodig vond. Zijn zusje rende de kamer uit als ze weer aan het schreeuwen waren. Uiteindelijk was Rutger alsnog gegaan, al was dat meer omdat er geen andere school in de buurt was die zijn stiefvader ook goedkeurde. Zijn vrienden waren er wel naartoe gegaan. Zijn moeder was het met zijn stiefvader eens geweest en hadden Rutger naar Monica High gestuurd. Rutger hoopte dat hier dan op z’n minst een basketbalvereniging was. Anders was de ramp compleet.

Hij hoorde een paar voetstappen en draaide zijn hoofd om in die richting te kijken. Het was een meisje met blond haar. Ze zei iets wat Rutger niet verstond, Frans ofzo. ‘Ik hoop dat je ook Engels kan spreken’ zei hij tegen haar. Toen zei ze nog iets, dat was wel te verstaan. ‘Rutger’ reageerde hij. Een echt Nederlandse naam, bijna niet uit te spreken. Maar zijn vader had erop gestaan dat hij zo genoemd zou worden. Zelf had zijn vader een makkelijkere naam: Bob. Rutger kwam overeind en ging op de rand van zijn bed zitten. Hij keek naar Eléonore, ze had een sportoutfit aan. ‘Welke sport doe je?’ vroeg hij aan haar. De komende 2 jaar zou hij met haar een kamer delen, dan kon je beter vrienden worden dan elkaar doodzwijgen.

Afwachtend bleef ze naar de blonde jongen kijken. 'Ik hoop dat je ook Engels kan spreken' Eléonore trok even een wenkbrauw op. Natuurlijk ging ze niet naar een Amerikaanse school als ze niet fatsoenlijk Engels kon spreken. "Je peux parler.. Met mijn Engels is niets mis. Ik ben alleen niet gewend om het te spreken." antwoordde ze, een beetje kortaf, waarna ze even een hand door haar blonde haren haalde. De jongen stelde zich voor als Rutger, ze knikte even. Fijn, dat werd nog wat met uitspreken. Ze bekeek hem even, hij was vrij knap. Maar met alleen je uiterlijk kwam je niet ver bij Eléonore, had hij ook iets interessants waarom ze bevriend met hem zou willen raken? 'Welke sport doe je?' Een glimlachje verscheen op haar gezicht. "Ik speel basketbal." antwoordde ze, iets vriendelijker dan voorheen. Een haarlok viel voor haar gezicht, wat haar even geïrriteerd deed zuchten. Uit haar broekzak viste ze een elastiekje, waarmee ze haar haren bijeen bond. "Sport jij ook?" vroeg ze daarna nieuwsgierig.

Nu wist Rutger zeker dat het Frans was. Tweetalig dus. Zelf sprak hij maar een paar woordjes Nederlands, de taal interesseerde hem niet. Maar dat kon ook komen aangezien hij een grondige hekel aan zijn vader had gekregen. Rutger kon het Nederlands gewoon niet meer horen, dat herinnerde hem te veel aan zijn vader. Hij knikte. Rutger glimlachte licht toen hij hoorde dat ze basketbal speelde. Er was dus tenminste een basketbalvereniging en ruimte om te trainen, aan haar kleren te zien. ‘Ook basketbal’ antwoordde hij op haar vraag of hij ook sportte. Was het toeval dat ze beiden basketbal speelden of werden kamers ingedeeld op sport? Of had zijn moeder daar iets mee te maken? ‘Zijn er hier veel basketballers?’ vroeg hij aan Eléonore.
(inspi is weg, srry)

Zo, nou wist Rutger ook weer waar ze vandaan kwam. Iets wat in haar ogen onnodig was. Als ze zich niet in taal had, was hij het hoogstwaarschijnlijk nooit te weten gekomen. Hoe minder hij van Eléonore en het daarbij passende verleden wist, hoe beter het was. Ze zag Rutger's mondhoeken iets omhoog krullen toen ze vertelde dat ze basketbal speelde. ‘Ook basketbal' antwoordde hij op haar vraag. Nu waren het haar eigen mondhoeken die zich tot een grijns vormden. Fijn, dan hadden ze tenminste één interessant gespreksonderwerp. "Tof man!" antwoordde ze, ze werd steeds een beetje opgewekter. Het zou vast wel lukken om een kamer te moeten delen met deze jongen. ‘Zijn er hier veel basketballers?’ Eléonore haalde even haar schouders op. "Geen idee, ik ben hier ook pas net." beantwoordde ze zijn vraag met een glimlachje. Haar kleding plakte een beetje aan haar lichaam, ze had zin om even lekker lang onder de douche te springen. Maar.. in bijzijn van Rutger bleef ze wel even zitten. "Ben jij al lang hier?" vroeg ze vervolgens geïnteresseerd.