Relaxation

Totaal niet op de hoogte van waar hij heen liep, slenterde Joshua door het stadscentrum. Het geluid van zijn MP4 stond zo hard dat hij niets meer kon horen van wat er om hem heen gebeurde. Hij ging helemaal op in deze nieuwe omgeving. Het was de eerste keer dat hij buiten Engeland was gekomen, en dan meteen zo ver weg van huis. Amerika was nou niet bepaald om de hoek. Gefascineerd door de mensen en overspoeld door al het nieuws dat hij voor zijn ogen zag, nam hij plaats op een houten bankje dat vlak naast een kleine boom stond. Het voelde ontzettend onwerkelijk, alsof hij elk moment weer wakker kon worden en bleek dat dit alles een droom was. Dan zou hij wakker worden in zijn vertrouwde, doorgezakte bed in Engeland en zou alles weer bij het oude zijn. Londen was zijn thuis, zijn geboorteplek. Zijn leven lag daar. Zijn vrienden, zijn herinneringen, maar dat was niet het enige. Ook de dingen die thuis zo gewoon hadden geleken begon hij te missen, zoals het accent dat de mensen hadden, of bijvoorbeeld het feit dat hij thuis de weg op zijn duimpje kende. Zelfs de regen leek opeens niet zo erg.
Joshua slaakte een diepe zucht viste zijn pakje shag uit zijn kontzak. Terwijl hij op zijn gemak en sjekkie draaide bekeek hij de mensen die voorbij liepen. Sommige keken hem aan en begroetten hem met een vriendelijk knikje, anderen liepen hem straal voorbij. Het viel hem op dat de mensen er hier ook heel anders uitzagen. Wat flamboyanter dan de mensen in Londen. Automatisch likte hij zijn sjekkie dicht en stak deze tussen zijn lippen om hem vervolgens aan te steken. Joshua sloot zijn ogen bij de eerste hijs die hij nam, en genoot even van de warmte die de zon op zijn gezicht scheen. Hij kon eeuwen zo blijven zitten, al voelde deze plek nog steeds niet natuurlijk aan. Hij wist dat dat waarschijnlijk nog wel even zo zou blijven. Achttien jaar op dezelfde plek wonen en dan opeens verhuizen naar een vreemd land waar alles nieuw voor je is, dat was een nogal drastische overgang. Langzaam opende hij zijn ogen weer, en liet de rook uit zijn mond ontsnappen. Hij draaide zijn lichaam een stukje opzij en zakte een stukje onderuit, zodat hij wat gemakkelijker kon zitten. De rust spoelde door zijn lichaam, om de een of andere reden maakte hij zich nergens druk om. Misschien kwam dat omdat het nog niet volledig tot hem doorgedrongen was dat dit zijn nieuwe ''thuis'' werd. Dit was wat hij had, en daar zou hij het mee moeten doen, al zat het hem nog zo dwars. Hij hoopte op zijn minst dat de uitgaansgelegenheden hier net zo breed waren als in Londen. Het drong nu pas tot hem door dat hij eigelijk nog helemaal niets wist van deze plek, alles was hem volledig onbekend. Het was nog maar de vraag of hij überhaupt de weg terug naar de school nog kon vinden, waarschijnlijk zou hij het aan een voorbijganger moeten vragen. Maar voor nu zat hij goed; Een sigaret tussen zijn vingers en de zon die over hem heen scheen, dat was alles wat hij nodig had, voor nu.

Kenneth staarde een lange poos voor zich uit, hij had al best lang met Savannah en hij was best gelukkig met haar. Maar nu kwam hij op een bepaald punt dat hij zich weer eens in het leven van zijn vrienden en kenissen zou tevoorschijn komen. Vandaag zou hij er echter nog niet meteen mee gaan beginnen, gewoon omdat hij nog geen zin had. Gewoon even een dag voor zichzelf, en zijn muziek. Om zijn schouder hing een zwart/rode band die uiteindelijk uitkwam bij zijn Ibanez. Met een grijns keek hij naar de gitaar en streek er even kort over met zijn hand, muziek was zijn leven, niets stond daartussen in buiten Savannah en zijn vrienden soms maar voor de rest was hij zo hard bezig met de muziek en de band dat hij zichzelf soms vergat. De jongen gekleed in een zwart shirt en een gewone jeansbroek stond op een soort van middenpunt van het gehele centrum, mensen keken zo nu en dan even naar hem op met een frons. Tja, hij zelf viel hier tussen alle mensen best op, maar dat was gewoon door zijn typische uiterlijk, doordat hij een gewoon shirt aan had zag je de tatoeages die op zijn armen stonden vrij goed en nog steeds schrok dat sommige mensen af. Om zijn pols hing een zwart zweetbandje waardoor een paar kinderen van school wel meteen wisten dat hij bij een vereniging hoorde. Uiteindelijk nam hij de zwarte gitaar beter vast en begon hij te spelen achter zich had hij een versterker geplaatst die er eigenlijk altijd al gestaan had omdat er soms op deze plek een soort van locaal bandje speelde. Kenneth was uiterst gefocust op hoe hij speelde. Algauw waren er enkele mensen die even bleven staan om gewoon kort te luisteren, maar daarna liepen ze weer door, hoewel er wel een jongetje dat rond de negen jaar oud draaide bleef staan en verwonderd naar Kenneth's gitaar keek. Even keek hij het kleine joch aan en knipoogde naar hem. De jongen glimlachte maar bleef toch nog staan, iets wat hem eigenlijk best wel goed deed. Misschie was het maar één toeschouwer, die kleine had duidelijk een interesse in muziek anders zou deze gewoon zijn doorgelopen net zoals al die andere mensen die hier stonden. Hier stond hij dan, een vrij opvallend type dat wat op zijn gitaar stond te spelen, normaal zou hij niet zomaar in het centrum gaan spelen maar hij vond het wel eens grappig gewoon alle uitdrukkigen zien op de mensen hun gezicht.

Joshua nam de laatste hijs van zijn sigaret, waarna hij hem op de grond gooide. Tastend in zijn zak voor zijn MP4, viste hij het kleine apparaatje eruit om een ander ander nummer op te zoeken. Zodra het geluid dat uit zijn oordoppen kwam onderbroken werd, hoorde hij een ander soort muziek. Voor heel even dacht hij dat het van zijn MP4-speler afkwam, maar dat was onmogelijk. Hij was vast gek aan het worden. Verward haalde Joshua een van de dopjes uit zijn oren en al gauw bleek dat de muziek achter hem vandaan kwam. Automatisch draaide hij zich om, uit nieuwschierigheid. In een glimp zag hij een eindje verderop, op het midden van het pleintje een soort kleine verhoging, waar iemand op stond. Met zijn ogen samengeknepen probeerde hij te kijken naar de persoon die de muziek voortbracht, maar dat was niet echt een succes aangezien er continu mensen voor hem langs liepen waardoor het zicht meteen al bedorven werd. Bovendien zat Joshua nu ontzettend ongemakkelijk achterstevoren op het bankje, waardoor hij er waarschijnlijk uitzag als een of andere debiel die zojuist zijn nek had verrekt. De beslissing om op te staan en er even naar toe te lopen was dan ook snel gemaakt, aangezien hij toch niet veel beters te doen had.
Hij propte zijn MP4 terug op zijn plek, en liep toen met zijn handen in zijn zakken naar de verhoging toe, waar gek genoeg maar één persoon, een klein jochie, voor stond. Ach, wat kon hij ook anders verwachten? Joshua wist uit ervaring dat je een liefhebber moest zijn van dit soort muziek, om er enigszins bewondering voor te hebben. Bovendien kon hij het nu goed zien, dus eigenlijk viel er niets te klagen. Hij wierp een snelle blik op het jongetje dat naast hem stond. 'Vind je het mooi?' Joshua grijnsde scheefjes. Het jochie knikte gretig met een enorme lach op zijn gezicht, en focuste zich daarna weer op het gitaarspel van de jongen op het plateau. Muzieksmaak was dus al op jonge leeftijd aanwezig. Joshua stelde zich het jochie al helemaal voor zich, met een bandshirt en een hanenkam. Grinnikend om zijn eigen gedachten, richtte hij toen zijn blik ook weer op de jongen met de gitaar in zijn handen. Joshua schatte hem rond zijn eigen leeftijd, zeventien of achttien. Niet ouder dan achttien, dat was zeker. Genietend van de muziek, draaide hij opnieuw een shaggie, zonder zijn blik van het gitaarspel af te halen. Dat was tenminste al één iemand in Santa Monica met een goede smaak, in tegenstelling tot de mensen die hij hier tot nu toe had rond zien lopen. Hij stak zijn shaggie aan, en nam een paar trekjes. Toen het nummer aan zijn einde kwam, klapte Joshua een paar keer in zijn handen. Voorzichtig welliswaar, aangezien hij het shaggie nog steeds tussen zijn vingers had. 'Toch nog iemand die voor je klapt, nietwaar?' Joshua glimlachte kort, zijn accent duidelijk hoorbaar. 'Waar heb je leren spelen?' Hij liet zijn blik nog eens over de gitaar glijden. Mooi ding. Benieuwd keek hij de jongen weer aan. Misschien had hij totaal geen behoefte aan een gesprek, maar dat interesseerde Joshua vrij weinig.

Kenneth speelde verder en zag dat er na verloop van tijd nog een jongen kwam bij staan. Qua stijl was hij best wel naar zijn smaak, ook leek hij iets van zijn leeftijd misschien wat jonger of wat ouder maar zeker niet over de 18. De kleine jongen stond nog steeds gretig te kijken naar zijn gitaarspel eb na de laatste akkoorden hoorde hij zowel de oudere als jongere jongen klappen. Zijn mondhoeken krulde omhoog en meteen liet hij zijn gitaar maar gewoon hangen en draaide deze tot op zijn rug, hij koppelde ze los van de versterker en stapte vervolgens van het plateau af waarna hij even neer knielde bij de kleine jongen en zijn ketting waar een gloednieuwe ongebruikte plectrum aanhing af deed en deze bij hem omdeed. 'Ik hoop je later ook zo te zien spelen hoor. Dan heb je al een fan, en trek je geen zak aan van wat de anderen denken, doe gewoon je eigen ding.' Knipoogde hij kort naar hem waarna hij zich uiteindelijk wende tot de andere jongen, daarvoor moest hij wel gaan recht staan. 'Een aplaus zit altijd wel goed.' Grijnsde hij eventjes naar hem. Kenneth haalde zijn hand door zijn haren en keek even naar de kleine jongen die naar de plectrum staarde en daarna weg lie omdat waarschijnlijk zijn vader hem riep aangezien hij een oudere man om de nek vloog. Voor hem was het dus duidelijk dat deze jongen uit Engeland kwam, gewoon aan zijn accent te horen. Het Britse engels was altijd al grappig in zijn oren, maar op zich klonk het best wel mooi. Whatever. 'Euhm, ik heb het gewoon vroeger ergens opgepikt en ik ben verschijdene deuntjes beginnen naspelen, heb ook in een coverband gezeten. En kijk nu, ik schrijf liedjes zit in een band hier, en tja speel zo nu en dan eens hier.' Grijnsde de jongen even waarna hij kort over zijn schouder wreef en enkele mensen aankeek die hem bekend voorkwamen, waarschijnlijk van school of zo anders zou hij het niet echt weten. 'Speel je zelf ook?' Aangezien hij was blijven staan en de jongen er toch wel uit zag als iemand die een instrument bespeelde en hij er meteen achter gevraagd had leek hem het wel dat hij speelde. En tja, anders had hij hem fout geinterpreteert, kon iedereen wel over komen. Maar hier wist hij het bijna zeker.

Joshua keek aandachtig hoe de jongen met de gitaar zijn ketting gaf aan het kleine jochie, dat zo aandachtig had staan kijken. Hij hield van kinderen, in tegenstelling tot de meesten jongeren, die ze vaak alleen maar irritant leken te vinden. Er was een soort eerlijkheid en onschuld die kleintjes bij zich droegen, hij vond het fascinerend hoe dat door de jaren heen leek te verdwijnen. Volwassenen zouden wat dat betreft nog wat kunnen leren van kinderen. 'Dat word een van ons,' Joshua keek het jongetje nog even na, nadat hij wegrende. 'He's coming to the dark side,' zei hij terwijl hij zich weer richting de jongen draaide, met een vette grijns op zijn gezicht. Zijn gevoel voor humor werd niet altijd op prijs gesteld, maar in ieder geval kon hij om zichzelf lachen. 'Dat is het prettige van kinderen, ze weten precies wat ze wel en wat ze niet leuk vinden.' Joshua ging zitten op de rand van het plateautje, en nam nog een paar hijsjes van zijn shaggie. 'Uiteraard speel ik zelf ook. Vandaar mijn interesse,' zei hij met een lichte glimlach, zijn ogen een stukje dichtknijpend vanwege de zon die vol in zijn gezicht scheen. Best leuk en aardig die warmte, maar je werd haast blind van dat felle licht. 'Ik speelde ook in een band, maar ik moest eruit stappen omdat ik hier naartoe ging verhuizen. Ik had niet echt veel keus.' Joshua's stem klonk nu een beetje verbitterd. Hij herinnerde zich in één klap weer hoeveel hij werkelijk opgaf door hier een opleiding te gaan volgen, die hij waarschijnlijk zoals al zijn vorige opleidingen gewoon weer zou verknallen. Desondanks zorgde hij ervoor dat zijn glimlach op zijn gezicht bleef staan, hij had nu totaal geen zin in moeilijke vragen. Een luchtig gesprek was goed genoeg. 'Maar wel tof dat je in een band zit. Treden jullie wel eens op?' Joshua was oprecht geïnteresseerd. Hij was op een totaal onbekende plek, het zou fijn zijn al iemand te kennen, al zat die jongen misschien niet eens bij hem op school. Toen zijn shaggie al weer opgebrand was, schoot hij hem van zich of tussen duim en wijsvinger. Daarna pakte hij opnieuw zijn shag uit zijn kontzak, en keek naar de jongen die voor hem stond. 'Rook je ook, mede-muzikant?' zei hij met een grijnsje, en stak het pakje naar hem uit. Joshua rookte ongewoon veel, maar hij zou het niet anders willen. Hij was van mening dat hij uiteindelijk toch wel dood zou gaan, dus dan maar met zwarte longen het hellegat in.

Kenneth grijnsde even. De dark side zou hij het nu niet echt gaan noemen maar het was ergens wel waar wat hij zei. De gehele punk wereld werd nu niet meteen gezien als een wereldje van goede dingen, en de wereld van metal al helemaal niet. Kort wreef hij door zijn haar. 'Ik denk dat hij later nog wel vrij berucht gaat worden in ons wereldje.' Grijnsde hij even en glimlachte goedkeurend op de woorden van de jongen die er praktisch vlak na de zijne waren gekomen. De jongen met de praktisch kaalgeschoren zijkanten van zijn hoofd was uiteindelijk gaan zitten, zelf besloot hij het zelfde te doen en keek even voor zich uit. Kort wreef hij over zijn schouder, deze deed iets of wat pijn maar het maakte hem eigenlijk niet uit. Want voor hem was dit perfect normaal eigenlijk. 'Ach, er zijn hier wel een paar locale bands misschien moet je eens gaan rondhoren ofzo, ik neem aan dat je nog wel spelen wilt?' Sprak hij met een grimas op zijn gezicht. Even haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en scrolde door zijn contacten heen, eigenlijk had hij er best wel veel. Nog een groot deel van thuis, maar ook van hier waaronder Emilie viel, zowat de gehele famous groep en nog wat gewone jongens en meiden die hij op optredens had leren kennen. 'Zo nu en dan treden we wel eens op ja, weetje volgende keer laat ik je wel iets weten als we ergens spelen.' Sprak hij met een glimlach. Kenneth was best wel blij dat de jongen interesse toonde in zijn muziek, zoiets was dezer dagen toch wel niet snel te vinden, en al zeker niet een soort van type zoals hij zelf was. Ruiger dan de meeste hier, maar toch nog kon lachen om andere dingen en niet echt heel verdorven was. Even fronste hij toen de jongen een sigaret aanbood. 'Bedankt voor het aanbod, maar ik rook niet.' Sprak hij met een kleine grimas op zijn gezicht. Nooit was hij er aan begonnen en nooit zou hij er ook aan beginnen, het was niet echt iets voor hem. Plus je verziekte je er je leven toch maar mee. 'Trouwens, ik ben Kenneth.' Hij stak zijn hand uit naar de jongen die naast hem zat.

'Misschien zou ik dat eens moeten doen,' reageerde Joshua, en dacht even na. Het zou wel een goede manier zijn om te ontdekken wat er hier zoal gespeeld werd, en tegelijkertijd zou hij ook de omgeving een beetje kunnen verkennen. Muziek was waar hij voor leefde, dus eigenlijk was het zo'n gek idee nog niet. Bovendien zou dat hem een beetje afleiden van het feit dat hij weer lessen moest gaan volgen. Joshua grijnzde even in zichzelf en trok toen zijn arm met het pakje weer terug, en draaide toen zelf maar weer een shaggie. 'Tja, iemand moet het doen,' zei hij grinnikend, en keek even opzij naar de jongen die inmiddels naast hem was komen zitten. 'Ik ben Joshua. Aangenaam,' zei hij, en liet zijn shaggie even los om de hand van de jongen aan te nemen. 'Wat betreft jóuw aanbod.. Het lijkt me wel vet om je eens met je band te zien spelen, tenminste wel na wat ik je net heb zien doen. Jullie zijn vast goed, met zo'n gitarist.' Hij glimlachte kort naar hem en stak toen zijn peuk tussen zijn lippen, viste zijn aansteker uit zijn broekzak en stak hem aan. Het deed hem goed dat er toch nog een kans was dat er hier in Santa Monica ook mensen waren, die wat beter in zijn straatje pasten. Of beter gezegd, waarbij híj in het straatje paste. Joshua was meestal niet degene die problemen had met iemand, op de een of andere manier hadden mensen meestal gewoon problemen met hém. Misschien kwam het door zijn uiterlijk, of misschien door zijn gedrag. Misschien kwam het door allebei? Hij had geen flauw idee. Het deed er eigenlijk niet toe, er waren immers genoeg mensen in de wereld die het waarschijnlijk wél met hem zouden kunnen vinden. 'Dus, Kenneth, hoe heet je band, en wat voor soort muziek spelen jullie precies?' Joshua was inmiddels nieuwschierig geworden, en wanneer hij nieuwschierig werd, bleef hij vragen stellen. Sommige mensen konden daar niet tegen, en of Kenneth één van die mensen was, daar zou hij snel genoeg achter komen. Hij kon immers niet in zijn hoofd kijken, maar het zou snel genoeg blijken naarmate het gesprek wat langer zou duren. En als hij het wel vervelend vond, dan zou hij er wel mee stoppen. Voor nu zat het wel goed. Joshua nam nog een hijs van zijn peuk, en keek toen afwachtend opzij naar Kenneth, en bekeek hem even. Die jongen viel al net zo erg op als hijzelf, het zwarte haar en de piercings vertelden al genoeg.