Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Everything hurts

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Alecia

Alecia


Posts : 109
Naam : 'Guess

Profiel
Naam: Alecia Morgana le Fay
Partner: BECUZ YOUR LOVE, YOUR LOVE, YOUR LOVE IS MY DRUGGG!! x
Vereniging: x

Everything hurts Empty
BerichtOnderwerp: Everything hurts   Everything hurts Icon_minitimema feb 28, 2011 8:50 am

Krankzinnig. Het eerste woord wat in mijn hoofd op kwam. Damn. Alles. Alles deed zeer. Piep. Piep. Piep. Jeez. Ik wilde mezelf pijnigen, krabben, hetgene wat ik voor mijn gevoel al jaren geleden niet meer gedaan had. Dat was niet waar. Gisteravond. Gisteravond nog, in bed. Het voelde goed, totdat ik mezelf totaal gek geworden in de spiegel zag staan. Mijn armen onder rood vloeistof. Ik genoot, ja dat wist ik zeker. Ondanks dat had Joan mijn pret onderbroken door mijn plezier af te nemen en mij te behandelen. Ik trok aan mijn onderlip en keek naar de doelloze gebouwen die snel voorbij bewogen. Automatisch gleden mijn vingertoppen naar mijn armen, langzaam omhoog. Vlak bij mijn ellebogen zat verband, op beide armen. Ook doelloos zat ik er aan te frunniken, om het eraf te halen. Het zat zo verschrikkelijk strak, maar ergens diep van binnen wist ik dat het alleen maar een teken was ten veiligheid. Mijn ouders zaten voorin de auto te ginnegappen, blijkbaar lol om iets wat ik dus niet begreep. 'Oude mensen praat', noemden zij het, belachelijk. Ik gaf er niks om, gunde er zelfs geen schreintje aandacht aan. Het boeide me ook niet. Het enige wat me van binnen sloopte was het gevoel dat ik straks alleen op een school waar ze toch niks om mij gaven. Een krankzinnige grijns kwam op mijn gezicht te staan. De geluiden van boze stemmen en gejoel die zich buiten midden op het kruispunt afspeelden waren irriterend voor haar ouders en hierdoor konden ze dus niet doorrijden. Mooi, dat was alweer een minuut of twee verder van de plaats Santa Monica af. Mijn hart bonkte hard, erg stom. Waarschijnlijk om zo snel mogelijk haar diepe wonden en sneetjes te helen onder het roodbevlekte verband. Door het korte shirtje wat ik aan had waren ze op beide armen zichtbaar, nog stommer. Ik voelde me rot, teneergeslagen en teleurgesteld. Niks hielp dus voor mij. Een of andere inrichting waar ik nog maar net een half jaar uit ben, dat was afgrijselijk verrot. Alsof ze dachten dat ze mij, Alecia Morgana le Fay, konden helpen. Donder toch op. Levenloze mensen die dachten dat ze je ook maar konden helpen met je continue te behandelen als een jonge pup, waarin zich geen enkele hersencel bevond. Ach, ga toch weg. Alweer voelde ik me geïrriteerd, die stomme inrichtingen ook. En nu dachten zeker mijn ouders dat ze me gewoon op die school konden dumpen, dat daar alles weer boter, kaas en eieren werd? Nou, mooi niet. Al die vrijheid, geen ouders. Wacht. Vrijheid? Dat betekende veel voor me. En ik had twee keuzes. Twee hele belangrijke keuzes, waarvan ik er ééntje enorm plezierig vond. Het verwonden en het pijnigen van mezelf, voelde goed. Het gaf me vrijheid, van binnen. Al duurde dat niet lang, het was lang genoeg voor haar. Een krankzinnig idee kwam weer in mijn hoofd op. Geweldig. Ik krabde even aan mijn hoofd en zag het eerste bord van Santa Monica voorbij zoeven. Damn.

De parkeerplaats van de school Monica High was in beeld. Voordat de auto stil stond, sprong ze eruit en hoorde haar moeder al gillen. Het boeide haar niet, ze werd gek daar. Continue die preken die zich steeds sneller opvolgden over haar gedrag. Ze liep achter de zwarte volkswagen aan en haalde haar koffer op wieltjes eruit. Voortvluchtig gaf ze haar ouders een zoen op hun wang en liep al op een pittig tempo richting de poort van de school. Naar haar ouders keek ze niet meer om, hatelijke mensen. Zachtjes hoorde ze hun stemmen nog, maar kon niet precies verstaan wat ze zeiden. Stroef tilde ze bijna haar koffer achter haar aan, zo moeilijk bleef die haken achter de hobbeltjes en stenen die verkeerd lagen. Er schoof een zucht tussen haar lippen door en hief haar hoofd omhoog, richting het schoolgebouw. Best groot, maar ze had het groter verwacht. Stom genoeg lette ze daarbij niet op waar ze precies liep en struikelde alweer bijna over een drempeltje heen. Hatelijke, stomme, stomme, stomme hobbels! Ze gromde. De pijn in haar linkerarm werd steeds heviger, doordat ze die bagage achter haar moest dragen voelde ze het vloeistof weer opnieuw door het verband stromen. Damn. Als vermoeiender begon ze aan die koffer te trekken, wat niet veel goeds gaf aan haar diepe wond. Alecia gaf het op en gaf de koffer aan haar rechterarm. Dat voelde al fijner, maar nog niet helemaal lekker. Vermoeiend strompelde ze half het gebouw binnen, zonder ook maar een blik geworpen te hebben naar het plein zelf, en wachtte daar bij de plaats, genaamd 'receptie', tot iemand haar daar zou helpen.

[Iedereen welcome!]
Terug naar boven Ga naar beneden
Alice

Alice


Posts : 904

Profiel
Naam: Alice Pioggia
Partner: Nobody said it was easy..
Vereniging: L8 Nites

Everything hurts Empty
BerichtOnderwerp: Re: Everything hurts   Everything hurts Icon_minitimedi maa 01, 2011 8:30 am

Met zijn handen voor zijn gezicht geslagen zit hij aan de eiken houten tafel, in het licht van de tl buizen lijkt zijn haar nog roder dan anders. Er rust een vreemde gloed op, een gloed die me doet denken aan de gloed die een houtblokje in onze openhaard had gehad wanneer ze bijna opgebrand waren. Hier is geen openhaard, enkel een verwarming waarvan de eens witte verf grotendeels af geblakerd is. Elke ruimt in het kleine appartement heeft het zelfde mistroostige uiterlijk, iets wat er voor zorgt dat we ons geen van alle beter gingen voelen. Nog nooit eerder heb ik hem zo terneergeslagen gezien, zo breekbaar. Mijn vader die normaal gesproken altijd opgewekt is, en altijd iedereen aan het lachen weet te maken. Staart nu terneergeslagen naar de binnenkant van zijn handen. Mijn moeder zit tegenover haar aan tafel, met haar bruine ogen probeert ze zijn blauwe te vinden. Ze praat op een zachte toon op hem in, zo zacht dat het enkel voor hem hoorbaar is. Ik voel een warme hand op mij schouder, hoef niet om te kijken om te weten dat het Lorenzo is die achter me staat. Nog geen seconden later zit hij naast me, ik voel zijn ogen onderzoekend over mijn gezicht glijden. Maak mijn blik met moeite los van mijn ouders ,die aan de eikenhouten tafel een zacht gesprek voeren, en kijk Lorenzo aan. Recht in zijn blauw/groene ogen die identiek zijn aan de mijne, hij slaat zijn arm om mijn schouders. Iets wat hij sinds ons vertrek uit Marseille vaker doet dan voorheen. Ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder zakken, staar naar mijn handen. “Het komt wel goed weet je, na een tijdje krijgen ze er genoeg van en dan kunnen we terug.” fluistert hij. Ik wil hem graag geloven, dat wil ik echt. Maar ik kan het niet, ik weet gewoon dat dit niet iets is wat snel over waait. Nee, dan hadden we niet weg gemoeten. Dan hadden we geen andere identiteit aan hoeven nemen, dan heette ik nu geen Camee en hij geen Matthew. “Geloof je het zelf?” vraag ik zacht, waarna ik mijn hoofd van zijn schouder haal zodat ik aan zijn ogen kan zien of hij liegt of niet. Want daar is het niet goed in, liegen. Hij moet het leren, net als ik het moet leren. Al ben ik er op dit moment beter in dan hij, hoe dat komt weet ik niet. Misschien dat ik al vaker heb gelogen, misschien dat ik in dat opzicht meer op onze moeder lijk. Zij kan liegen als de beste, in tegenstelling tot vader die altijd binnen de kortste keren zijn mond voorbij praat. “Ik weet het niet, maar als we direct op geven zijn we bij voorbaat verloren. We hebben elkaar tenminste nog, we slaan ons hier wel door heen.” zegt Lorenzo op gedempte toon. Hoe vaak heb ik dat de laatste paar dagen al wel niet gehoord? We hebben elkaar tenminste nog. Ja, maar onze vrienden moeten we missen voeg ik er in mijn gedachten elke keer weer aan toe.

Zwijgend staarde Alice naar de blauwe saffier die in het midden van haar handpalm lag, het zilveren kettinkje lag er als een dunnen slang om heen gekronkeld. Ze had hem op haar achtste verjaardag van haar moeder gekregen, nu bijna tien jaar geleden. Een zucht schoof over haar lippen, vroeger was alles zo eenvoudig geweest. Was alles zoals het behoorde te zijn. Met haar ouders en broer had ze in een prachtig huis in Marseille gewoond, het was altijd gezellig geweest en er werd bij hun thuis eigenlijk nooit ruzie maakt. Ze ware een perfect gezin geweest, maar één gebeurtenis had alles doen veranderen. Had er voor gezorgd dat zij alles hadden verloren, en nu was zij de enige die nog over was van de familie Pioggia. Een zucht schoof over haar lippen, het kettinkje hing ze weer om haar nek. Waarna ze zich recht stelde, alvorens haar gedachten haar weer in hun greep zouden krijgen. Ze griste haar tas van de grond en hing die over haar schouder, zo dat haar litteken er onder schuil ging. Sinds haar gesprek met Ian had ze geen vestje meer aan getrokken om het te verbergen, toch schaamde ze zich er nog altijd voor. Ook vandaag had ze zo nu en dan nieuwsgierige blikken op zich voelen rusten, enkel alleen door dat vervloekte litteken. Langzaam liep ze in de richting van de receptie, ze was al een tijdje van plan een nieuwe kamer aan te vragen. Ze trok die stilte die er in haar kamer heerste sinds Kenneth was vertrokken niet, verlangde er na een kamer genoot te hebben. Het liefst eentje die haar de oren van haar hoofd praten, zodat ze niet langer de tijd kreeg in haar gedachten verstrikt te raken. Ze opende de deur, en stapte vrijwel direct op de balie af. Waar zoals meestal het geval was slecht een iemand achter zat, de vrouw had muis grijs haar en had har blik gefocust op het scherm van een al bijna net zo oud uitziende computer. Zwijgend ging Alice naast het meisje staan, dat evenals als haar stond te wachten tot ze hulp zou krijgen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Alecia

Alecia


Posts : 109
Naam : 'Guess

Profiel
Naam: Alecia Morgana le Fay
Partner: BECUZ YOUR LOVE, YOUR LOVE, YOUR LOVE IS MY DRUGGG!! x
Vereniging: x

Everything hurts Empty
BerichtOnderwerp: Re: Everything hurts   Everything hurts Icon_minitimewo maa 02, 2011 9:48 am

Mijn armen. Mijn armen brandden als hel. Een vuur wat onmogelijk gedoofd kon worden. Damn. Ik schaamde me dood. Alleen. Ik stond alleen. De mensen, docenten, directeurs, zakenmensen, business, al die soort shit mensen kwamen allemaal voorbij gelopen. Ze gaapten me allemaal aan. Alsof ik niks was. Slechts een hoopje lucht wat ze uitademden. Hierdoor voelde ik me nog slechter dan dat ik al was. Jeez man. Zenuwachtig bracht ik mijn gewicht op mijn linkervoet, zodat ik met mijn rechtervoet nerveus op en neer op de grond klapperde. Mijn armen vouwde ik over elkaar, waardoor ik even aan mijn onderlip trok. De wonden deden pijn en voelde opnieuw tranen in m'n ogen prikken. Godvurr, ik wil helemaal niet naar deze school. Ik rolde met mijn ogen om ze kwijt te raken en slikte ze in. Een zacht kuchtje, ter aandacht, verliet mijn keel. Nog steeds tikte ik nerveus op de grond. De vrouw keek op, blijkbaar had ze mijn zacht maar duidelijk kuchtje gehoord.

'Ooh, ben jij het nieuwe meisje?' De stem van de receptioniste klonk niet best, een oude stem, dat was zeker. ''Ja,'' zei ze kort en zachtjes met een trillende stem. Nog een keer keek ze het op witte scherm, waar zij geen zicht op had, en leek er zich weer diep in te verdiepen. 'Ah ja, ik zie het hier,' de tedere stem kwam weer aan bod. Een gedachte in haar hoofd zei dat ze blijkbaar een foto van haar voor zich had en haar dus herkende. 'Hmm, er is al een kamer voor jou gereed. Je hebt een kamergenote. Ik zal het even opzoeken,' alweer ging het vrouwtje 'druk' op zoek naar haar kamergenootje dus. Hopelijk was het geen jongen, dat zou een hel zijn. Ze had nog nooit met een jongen samen geweest op een kamer, laat staan dat ze ooit bij een jongen in de buurt was geweest. Op haar vorige school ontweken ze haar allemaal het liefst, vanwege haar problemen. Haar angstaanjagende problemen, die de meeste mensen, vooral jongeren, afschrikken. 'Ik heb het, je zit met een ander meisje op een kamer. Haar naam is Alies, als ik het goed heb.' De vrouw boog meer naar voren om met haar kleinglazige brilletje de kleine lettertjes van haar kamergenote d'r naam beter kunnen te lezen. 'Alice Piogga, als ik het goed zeg,' toen pas keek ze op en keek haar in haar ogen aan, waardoor ze haar blik afweek. Nu pas had ze het door dat er een roodharig meisje naast haar stond. Ze was zo diep in gedachten geweest dat ze het niet door had gehad. 'Ah, als je het over de duivel hebt,' sprak de tedere stem van de receptioniste weer. 'Ik zie dat jullie elkaar al hebben ontmoet,' een glimlach kwam op het vrouwtje haar gezicht. Alecia snapte niet waar ze het over had. Was dit haar kamergenote? Of was dit haar dienstmeisje, die haar toevallig hielp naar haar kamer en de grote koffer op wielen naar boven voor haar sjouwde? Dat zal vast wel niet. Haar vingertoppen gleden weer opnieuw naar het verband dat vlak bij haar schouder om haar arm stevig vastgebonden zat. Er waren al wat rode vlekken te zien, diep rood donker kleurig. Ze beet op haar onderlip en begon steeds meer te twijfelen of dit nou net niet het juiste moment was om het op een lopen te zetten. Maar waar kon ze naar toe? Haar ouders, Joan en Tom, waren natuurlijk allang vertrokken. 'Alecia Morgana le Fay en Alice Piogga, jullie kunnen naar jullie nieuwe kamer. Hij is vanochtend gereed en wel schoongemaakt en uitgeboend.' Zat ze nu serieus met een meisje op een kamer? Voor een jaar? Of zelfs nog langer? Het liefste zat ze alleen, rustig in haar eentje. Om even op adem te komen van dit moment. Ze slaakte een onhoorbare zucht en liet haar ogen volledig glijden naar het meisje. Hopelijk was het geen bitchie of wat dan ook. Dan hield ze het niet vol, na al die jaren gepest te zijn op haar vorige scholen. Was dat niet de reden waarom ze het zo fijn vond om zichzelf te pijnigen? Om eindelijk eens wat anders te voelen dan dat klote gevoel wat zich elke dag weer opnieuw afspeelde? Ja, de hele school had haar sarcastisch uitgezwaaid en toegelachen wanneer haar moeder haar voor de laatste keer kwam ophalen, die ene keer met de auto. De docenten hadden het haar ouders aangeraden om een andere school op te gaan zoeken, of nog beter... een inrichting. Die flikkers, het liefste hadden ze alleen maar brave kindjes op school. Wisten ze dan niet dat die kinderen een deel van haar 'probleem' waren? Nee, altijd wanneer er machtigere mensen in de buurt waren, waren ze stil en lief. Zo verschrikkelijk braaf en snoezig, je had geen idee. En zij liep dan tussen de spaken van de hoge hekken door langs het schoolplein te zoeken naar eventuele doorns van de prikkelbosjes. De directeur had haar voor gek verklaard, gestoord en dom. Het deed allemaal weer zoveel pijn wanneer ze eraan dacht. Het was begonnen op de basisschool, zo vroeg al. En het was nu alweer zeker weten zes jaar of zeven jaar verder. 'Hier, de sleutel,' wekte de stem van het oude vrouwtje haar uit haar gedachten en het klikkende geluid van de sleutel die op de bar van de receptie werd gelegd. Met haar trillende rechterhand liet ze het verband los van haar linkerarm en pakte met hartstocht het sleuteltje vast, stevig vast. Alsof ze het met geen enkele bedreiging los kon laten, zo ongelofelijk hard hield ze hem vast. Stiekem omdat ze de botte randjes van het sleuteltje in haar huid wou voelen. Bot. Wat stom. Maar nog steeds hield ze vol, onzichtbaar. Niemand zag het voor haar gevoel. Haar andere hand, haar linkerhand, liet het verband aan haar rechterarm ook los en greep naar de koffer die achter haar stond. ''Ehhm, laten we maar gaan dan...' zei ze zacht. 'Alice,' vervolgde ze er nog achter aan om haar aandacht te krijgen. Daarna zweeg ze, niet van plan om ook nog maar iets uit te brengen.

(Whaha, had net nog niet zoveel inspiratie.. maar ineens werd het een lange post Embarassed)
Terug naar boven Ga naar beneden
Alice

Alice


Posts : 904

Profiel
Naam: Alice Pioggia
Partner: Nobody said it was easy..
Vereniging: L8 Nites

Everything hurts Empty
BerichtOnderwerp: Re: Everything hurts   Everything hurts Icon_minitimedo maa 03, 2011 2:37 am

Het meisje had verband om haar bovenarmen gebonden, een diep rode plek was zichtbaar op het witte verbrand. Stak zo sterk af, dat het bijna onmogelijk was het niet te zien. Iets wat Alice het idee gaf dat het meisje er weinig gaf om de mening van andere. Anders zou ze toch wel een vest aan trekken? Tot gister had Alice zelf ook constant met een vest aan gelopen, ondanks het bijna tropische klimaat van Santa Monica. Enkel en alleen omdat ze niet wou dat mensen het litteken op haar schouder zagen. Het stak sterk af tegen haar lichte huid, en was zo duidelijk gevormd dat veel mensen er een schotwond in herkende. Iets wat vragen op riep, vragen die ze niet wou beantwoorden. Vragen die ze niet wou horen, ze wou niet herinnerd worden aan het verleden. Ze wou niet herinnerd worden aan die dag, evenals ze niet herinnerd wou worden aan de dagen die daar aan vooraf gingen. Het liefst zou ze de afgelopen twee jaar uit haar geheugen bannen, nog liever zou ze ze ongedaan willen maken. Maar dit was onmogelijk, je kon het verleden niet veranderen hoe graag je dit ook zou willen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Hellaas. Ze pakte de saffier aan haar kettinkje vast tussen haar vingers. Voelde het koele mineraal tegen haar vingertoppen. Volgens haar moeder had de saffier bepaalde eigenschappen, waar ze dit precies vandaan had gehaald wist Alice niet. Misschien van het internet, misschien dat de verkoper het haar wijs had gemaakt en misschien was het iets wat ze mee had gekregen uit haar opvoeding. Het was een steen van verbondenheid, trouwe vriendschap en liefde. Hij ondersteunt het mede gevoel, waarheidsliefde, vertrouwen en gemoedsrust. Maakt de gedachten rein en mild, en beschermd tegen valse vriendschappen. Beschermt en versterkt het positieve, en waarschuwt voor naderend onheil, ontrouw en bedrog. Ergens verbaasde het haar dat ze nog zo precies wist waar de steen voor stond, en wat zijn krachten waren. Ze wist niet of ze er in moest geloven, vroeger geloofde ze er heilig in. Net als ze vroeger geloofde, dat alles weer goed kwam zolang je je geliefde maar bij je had. Nu geloofde ze dat niet meer, dat kon ze niet meer na de afgelopen twee jaar. Het was welles waar afgelopen, maar ze had haar gehele familie verloren. Eén voor één waren ze gestorven, vermoord. En nu leek alles weer op nieuw te beginnen, enkel zat ze er nu niet in met haar familie maar met haar vrienden. Wat als ze hen ook zou verliezen? Wat als ook Ian en Joël heen zouden gaan? Ze huiverde onwillekeurig, ze moest er niet aan denken. Wou er niet aan denken, de gedachten alleen al maakte haar gek. 'Alecia Morgana le Fay en Alice Piogga, jullie kunnen naar jullie nieuwe kamer. Hij is vanochtend gereed en wel schoongemaakt en uitgeboend.' zei een zachte tedere stem, verbaasd knipperde Alice met haar ogen. Zich realiserend dat haar gedachten haar voor een moment hadden mee gesleept, waardoor het geen wat zich naast haar afspeelde compleet langs haar heen was gegaan. Had de vrouw zou juist nou haar naam gezegd? Ja, dat had ze gedaan. Verkeerd welles waar, ze had Piogga gezegd in plaats van Pioggia. Maar ze had geen zin om de vrouw te verbeteren, waarom zou ze? Langzaam drong de betekenis van de woorden tot haar door, ze had een kamergenote. Alecia Morgana le Fay, was dat het meisje naast haar? Ja het moest wel, zij was naast de vrouw met het minuscule uilen brilletje de enige die zich in de gang bevond. Dus dat werd haar kamergenote? Alice liet haar blik over het meisje glijden, ze had zwart haar dat tot over haar schouders viel. Een schuine pony, die deels in één van haar ogen viel. Ogen waarvan Alice vermoede dat ze een blauwe of groene kleur hadden, vanwege de lichte huidskleur van het meisje. Wat voor meisje zou ze zijn? Een bitchie, die haar de gehele dag uit zou lopen schelden? Ze hoopte maar van niet, als er iets was waar ze niet tegen kon was het dat. Ze kon aardig van zich af bijten, was ook niet op haar mondje gevallen. Maar sinds haar vertrek uit Marseille was ze veel meer in zichzelf gekeerd, ze slaagde er niet meer in zo makkelijk als vroeger de juiste woorden te vinden. “Wanneer moet ik mijn oude sleutels in leveren?” vroeg Alice, nadat ze haar ogen weer op de vrouw had gericht. “Zo snel mogelijk, het liefst nu direct.” zei de vrouw. “Ik moet eerst mijn spullen nog pakken, daarna zal ik ze terug brengen.” antwoordde Alice, die zich af vroeg hoe het zou zijn als ze straks weer een kamergenoot had. Het zou haar derde worden. De eerste met wie ze op de kamer had gezeten was Layla, een meisje dat ze slechts één maal gezien had. Haar tweede kamergenoot was een jongen Kenneth, met hem had ze het wel kunnen vinden. En ondanks het feit dat ze hem al een tijdje niet meer had gezien, beschouwde ze hem als vriend. Alecia was dus haar derde kamergenoot, en net als de eerste een meisje. Alice wist niet wat ze liever had, op zich was een meisje makkelijker. Maar het zou voor haar geen probleem zijn geweest als ze weer met een jongen op de kamer had gezeten. Meestal kon ze het beter met jongens vinden dan met meisje, althans als ze nu naar haar vrienden keek waren dit meer jongens dan meisje. En ook in Marseille had ze zowel jongens als meisjes als vrienden gehad. Misschien dat het kwam door haar broer, met wie ze altijd vrij close was geweest. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachtes van zich af. Het was moeilijk om aan hem te denken, en te weten dat hij niet meer leefde. ''Ehhm, laten we maar gaan dan...' zei Alecia zacht, geen bitchie dus. Althans die zou niet zo tegen haar praten. Toch? 'Alice,' voegde het meisje er aan toe, Alice glimlachte even naar haar. “Oké, ik moet zo nog wel even langs mijn oude kamer om mijn spullen te halen.” zei ze, terwijl ze langzaam in de richting van de trap liep. Ze wierp een blik op de armen van het meisje, die haar koffer onderhand had gepakt. “Zal ik hem voor je dragen?” vroeg ze aarzelend, misschien dat het meisje niet geholpen wou worden. Zelf had ze dat ook niet altijd gewild, simpelweg omdat ze niet wou laten merken dat ze ergens moeite mee had. Ze wou niet dat andere dachten dat ze zwak was, dat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Toch hoopte ze dat het meisje haar aanbod zou aannemen. Zelf had ze enkel haar tas, waar buiten haar filosofie boek niks in zat. De rest van haar boeken had ze in haar kluisje laten liggen, maar omdat ze morgen een toets had over filosofie had ze die mee genomen. Om te kunnen leren. Nu ze niet langer hoefde te vluchten, en dus op één plaats zou blijven wonen. Zouden haar cijfers weer mee gaan tellen, ze zou weer haar best moeten doen op school om er voor te zorgen dat ze over ging.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Everything hurts Empty
BerichtOnderwerp: Re: Everything hurts   Everything hurts Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Everything hurts
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Monica High School :: Monica High School :: Outside-
Ga naar: