Tekenen...

Kaley zat alleen aan een tafeltje met een groot schrift voor zich. Ze had al vele schetsen gemaakt over van alles en nog wat, meestal waren ze fictief, vampieren, draken en ook vaak was het nogal luguber. Zo was ze nu bezig met een meisje dat was opgehangen, met prikkeldraad als galgtouw. Ze dacht bij het tekenen niet na, ze lette ook niet op bij wat ze tekende, zelf had ze vaak pas door wat ze gemaakt had wanneer ze stopte met tekenen. Kaley leunde met haar voeten op de tafel en had haar kladboek op haar bovenbenen liggen, al tekenend. Tot nu toe was alles nog goed gegaan, ze had nog altijd geen aanleiding om weer speed haar neus in te duwen.
Hoewel ze zo min mogelijk contact zocht met schoolgenoten en zo weinig mogelijk op probeerde te vallen, bleef ze zich naar haar mening leuk kleden. Ook vandaag. Dat was iets waarbij ze zich simpelweg goed voelde. Wanneer ze saaie kleding droeg was ze sowieso depressief en als verslaafde kon je beter niet in een depressie raken. In tegenstelling tot de gedachte van velen, je was altijd verslaafd. Je bleef een junk. Wanneer je eenmaal verslaafd was, dan bleef je verslaafd. Kaley was afgekickt van speed, maar ze bleef de chronische ziekte, verslaving, houden. Stoppen was erg moeilijk, maar werd met de dag makkelijker. Echter, nam je als verslaafde nu een shot, dan kon het hele proces weer van vooraf aan beginnen. Ook als je al vijftien jaar van de drugs af bent en een shot neemt, kan je weer van vooraf aan beginnen. Kaley was nog geen vijf maanden clean en had dus nog een groot risico om terug te vallen in haar ziekte die ze voor altijd bij zich moest dragen. Ze was nu twee weken geleden weg bij de afkickkliniek in Nederland, langzaam maar zeker begon ze vertrouwen in zichzelf op te bouwen. Ze kreeg er vertrouwen in dat ze niet meer ging terugvallen. Het Amerikaanse anti-Drugs klimaat hielp haar daar wel degelijk mee.

Beschamend liep ze door de hal waar zich allerlei kluisjes bevonden, onder andere dus ook die van haar. De onderdirecteur had haar er evengoed op aangesproken dat ze niet mocht roken in school en al helemaal geen bier mocht drinken. Dat gesprek had ze zojuist gehad, terwijl de kleine omstandigheden met Jimmy en Hailey al dagen geleden waren geweest. Moest hij nou zo nodig weer de baas spelen? Vandaag had ze toch maar onder dwang andere kleding aangedaan, kleding die haar voor haar gevoel totaal niet stonden, maar toch moest het van de onderdirecteur. Ze had haat aan die man, enorme haat. Helaas was het school en moest ze er nog een jaar mee doen. Eenmaal bij haar eigen kluisje aangekomen, opende ze die en richtte ze zich vooral op het Die Hard teken. Dat hielp haar er vandaag wel doorheen. Ze hoefde zich alleen maar op het teken te focussen en deze dag was zo om. Morgen hoefde ze die rot kleding niet meer aan, en kon ze haar lievelings jack weer uit de kast trekken. Een paar jongens achter haar zaten te giechelen, duidelijk om haar. Door haar afkeurende kleding. Met een geïrriteerde blik draaide ze zich om en balde haar vuisten. Ondanks dat bleven ze evengoed door lachen. Een jongen met bruin haar fluisterde wat in een andere jongen zijn oor met een brede grijns op zijn gezicht, waardoor de andere jongen lachend zijn cola uitproestte. 'Ik zou never nooit met haar willen nemen, maar voor tien miljoen zal ik er op z'n hoogst over na denken.' Waarna ze alle drie nog harder lachten door die flauwe opmerking. Oke, dit was de druppel. Ze draaide zich om en graaide naar haar mes, die ze in haar kluisje had bewaard. Het was onmogelijk om die te verstoppen in haar kleding. Maar voordat ze hem ook maar bij het lemmet te pakken had, kwam de onderdirecteur langslopen. 'Alles goed hier?' Een sarcastische glimlach kwam op haar gezicht te staan. ''Natuurlijk!'' Wist ze nog net niet stotterend uit te brengen. 'Heren?' Zonder dat hij antwoord van ze had gekregen liep hij weer verder en gelukkig maar voor hun liepen de kinderachtige jongens met hem mee. Ze slaakte een zucht, deed de boeken die ze nog steeds in haar armen had vastgeklemd in haar kluis en smakte het deurtje met een enorm kabaal dicht, zoals ze altijd deed. Chagrijnig gromde ze even en streek haar zwarte topje en rokje glad, zodat die er niet zo kreukelig uit zagen. Haar rode, stijle, flinke bos haren gooide ze speels naar voren en liep toen de hal uit, weg van die afzichtelijke kluisjes. Voordat ze naar buiten ging, ving ze een glimp op van een meisje die bij de school snacks aan een tafeltje zat. Een meisje wat haar bekend voor kwam. Had ze die niet eerder gezien. Nee beter zelfs, dat was gisteren dat ze haar had 'ontmoet'. Dat wist ze nog goed. Ze wou liever niet aan die avond herinnerd worden. Nerveus begon ze aan het verband om haar rechter hand te pulken. Het liefste wou ze naar haar toe lopen. ''Nee, doe het niet,'' mompelde ze terwijl ze haar ogen te neersloeg naar de saaie kleur vloer. Iets in haar zei dat ze toch naar haar toe moest lopen, wat ze dus ook deed. Nog steeds kon ze niet het verband loslaten. Ze pakte een stoel van een andere tafel en schoof die aan de tafel waar het blondharige meisje zat. ''Hee,'' zei ze om haar aandacht te wekken. En voordat het meisje alweer een poging kon doen om op te staan en weg te lopen, vertelde ze verder. Haar rechterhand smeet ze op tafel, wat erg pijn deed. ''Het spijt me van gisteravond, ik had niet kunnen weten dat jij een gevoelige achtergrond hebt.'' Woow, dit was serieus een doorbraak voor haar. Ze had nog nooit, maar dan ook nooit te nimmer haar excuses aan geboden aan iemand. Behalve dan één keer aan haar twee moeders, wanneer ze iets verschrikkelijks stouts had gedaan. Ook iets waar ze liever niet aan herinnerd wou worden. Haar ogen gleden automatisch naar het schetsblok. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht te staan. Van dat soort tekeningen hield ze wel.

Kaley werd wakkergeschud uit haar tekening, die Rooie van gisteravond kwam naast haar zitten en was duidelijk een verband rijker. Kaley negeerde de begroeting en keek naar het werk wat ze op papier had gezet. Netjes, vond ze zelf en tekende nog een gescheurde lip aan de mond van het meisje, beter.
De Rooie bood haar excuses aan, voor wat? Niet iets wat ze haar verweet, het enige wat Kaley het meisje verweet was dat ze haar had vastgepakt. Mensen mochten haar niet aanraken zonder toestemming, dat verweet ze de Rooie. De Rooie bood echter haar excuses aan omdat ze niet helderziend was. Vage logica hing er in dat hoofd van haar.
Kaley trok haar wenkbrauwen omlaag en kneep haar lippen op elkaar terwijl ze als zichtbare reactie slechts haar schouders ophaalde.
Ze keek naar het eindresultaat van haar tekening die ze in de pauze had gemaakt. Netjes, zeker luguber genoeg om in haar kamer op te hangen. Kaley sloeg de bladzijde van haar kladblok om en begon opnieuw te tekenen, zonder na te denken. Zoals ze altijd begon te tekenen. Mind op nul, krabbelen maar en zien waar het potlood kwam.
De Rooie had nog altijd geen modeblad gevonden bleek wel, nu was ze getransformeerd in een smerige goth of iets dergelijks. Emo? Whatever, allemaal dezelfde gore satanistische bullshit. Kaley vroeg zich af wat de Rooie nog aan haar tafel had te zoeken, er waren elders genoeg tafels vrij.

De reactie van het blondharige meisje was natuurlijk al verwacht. Natuurlijk boeide het haar niet. Waarom zou iemand zich druk maken om zo'n moordmachine als zij? Ach joh, het was toch niets. Door die akelige reactie, schouders ophalend, voelde ze weer de herhalende woede opkomen. Maar deze keer was het wat minder, minder dan dat ze net had gehad bij de onderdirecteur en Regina. ''Ach, dan niet,'' zei ze kil en luid. Ze stond op, hield even snel haar hand voor de blondie haar gezicht, alsof ze haar wou slaan, en trok hem toen weg. Vlak daarna liep ze naar het grote raam wat uitzicht gaf op het schoolplein en leunde daar tegen de stenen muur aan. Er waren speciale rookhoekjes op het plein aangemaakt, maar niemand gebruikte die. Tenminste zij niet. En wat dan nog? Ze had toch al problemen met die onderdirecteur en al die fucking docenten hier op school, het boeide haar geen ene donder. Met haar blik nog steeds naar buiten gericht, zat ze ondertussen weer aan het verband te pulken. Al deed haar hand ontzettend veel pijn, wat ze niet liet merken, ze kon er niets aan doen dat ze er steeds aan zat. Het ging gewoon automatisch. Het deed haar denken aan vroeger. Als haar vader nu nog gewoon thuis was gebleven en Janice geen vaarwel tegen hem had gezegd, dan was dit nu allemaal niet gebeurd. Dan was ze niet elke dag weer door het lint gegaan, mensen in elkaar geslagen en meerdere malen mensen bedreigd met haar mes. Ze had zelfs in het huis van haar oom, wat ze nu het clubhuis van Die Hard had benoemd, een of andere zwerver zijn strot doorgehaald met haar zilveren schijnende, vers geslepen mes. Dit deed haar pijn. Dat haar vader het gewoon had geaccepteerd, dat haar moeder nu een verrotte lesbienne was. Ze kon het gewoon niet uitstaan. Gelukkig zou zij nooit en te nimmer zo worden als haar twee kleffe moeders waren. Niet dat Crystal, haar moeders nieuwe vrouw, erg was. Nee, dat niet. Voor haar was het anders, vreemd. Het was toch gewoon zo dat een vrouw met een man hoorde te gaan? En niet twee vrouwen! Een totaal andere emotie kwam bij haar omhoog. Het deed pijn. Voor het eerst voelde ze een traan rollen over haar wang, wat haar uit haar gedachten haalde. Ze veegde die weg met haar hand die in het verband zat, voordat iemand het ook maar zag.