Open your eyes.

Telkens weer dwaalde Alice blik naar de piano die in de hoek van het kleine cafeetje stond, alsof die haar toe riep. Haar smeekte om er op te spelen. Zou het mogen? Zou er iemand problemen mee hebben als zij zou gaan spelen? Ze aarzelde, nam een slok van haar cola. Waarom ze hier naar binnen was gelopen, was haar nog altijd één groot raadsel. In het kleine café waren er op enkele scholieren na die in de hoek aan het poolen waren, alleen maar oudere mannen. Die half dronken over de bar heen hingen, en zo nu en dan van het lachen bijna van hun kruk af vielen. Nee, die zouden er zeker geen probleem mee hebben als zij zou gaan spelen. Waarschijnlijk zouden ze het niet eens in de gaten hebben. Alice zette haar lege glas op de bar, liep naar de piano toe. Liet haar hand over het koele houdt heen glijden, waarna ze de klep opende zodat de toetsen zichtbaar werden. Ze liet zich op de piano kruk zakken, wierp een korte blik op de barman. Die haar bewegingen nauwlettend volgde, ze huiverde. Als er iets was waar ze niet tegen kon was het mensen die naar haar staarde, en sinds ze het litteken op haar schouder niet langer verborg waren er vaker blikken op haar gericht dan eerder. Ze vroeg zich af, hoe veel mensen het zouden herkennen als het litteken van een schotwond. Weinig hoopte ze, want ze wou geen vragen. Ze zou de hele geschiedenis niet kunnen vertellen, zonder in tranen uit te barsten. Zacht beet ze op haar lip, legde haar hand op de toetsen. Sloot haar ogen, begon zonder er bij na te denken te spelen. Zonder er bewust bij na te denken, begon ze één van de lievelingsnummers van haar broer te spelen. Haar vingers vlogen over de toetsen, haar ogen had ze nog altijd gesloten. Alsof ze zich op die manier beter kon concentreren, het gezicht van haar broer doemde op. Zijn bruine haren, dat bijna altijd warrig stond. Zijn blauw/groene ogen, die exacte kopieën waren van de hare. Zijn lieve glimlach, die ze nu al meer dan een half jaar had moeten missen. Alice ogen begonnen te prikken, snel opende ze haar ogen. Staarde naar de toetsen, naar haar handen die erover leken te dansen. Ze had geen oog voor de mensen in het café, het kon haar niet schelen wat ze dachten. Op dit moment was zij hier alleen, met die piano en haar gedachten. Het voelde goed om te spelen, maar tegelijkertijd was het pijnlijk. Pijnlijk omdat het allerlei herinneren opriep. Toch speelde ze verder, liet het ene liedje over lopen in het andere. Een lied wat haar vader vaak had geluisterd, ze miste hem. Ze miste de man die altijd vrolijk was, die zich door niks van zijn stuk liet brengen. Met hem en Lorenzo had ze vaak dubbel gelegen van het lachen, te pas en te onpas. Evenals haar had hij rood haar, en het was duidelijk dat ze ook haar blauw/groene ogen van hem had. Zacht beet ze op haar lip, speelde het laatste stukje van het lied. Nog niet in staat op te staan en weg te lopen, zette ze een nieuw nummer in. Ze staarde voor zich uit, proberende haar emoties onder controle te houden. Zich niet te laten leiden, door het verdriet dat de liedjes op riepen. Ze kon ook een nummer spelen, dat met geen van haar familie leden in contact stond. Maar dan nog, zou ze de pijn voelen. Het was gewoon een deel van haar geworden, die pijn. Het gemis, er leek gewoon geen einde aan te komen.

[Only Jeremy&me]

Hij enterde het café, een café die hij nog niet kende. Niet dat hij hier al lang was, nee dat niet. Vandaar dat hij een beetje aan het verkennen was in de stad. Het zag er voor zijn eerste indruk best saai, grauw uit. Maar op een of andere manier trok het wel zijn aandacht. Bespeurend keek hij rond, nee er viel echt niets opvallends te ontdekken. Hij ging even zijn gitaar goed, die hij bescherm in een hoes om zich heen had hangen. Eigenlijk had hij afgesproken bij een of ander kroegje om zijn nummertje te doen, maar toch wou hij hier even binnenkijken. Zonder iets te bestellen, en ook niet echt de neiging naar, ging hij op een van de barkrukken zitten. Wat hem ook opviel was dat de radio niet aan stond, een minpuntje dus. De lichten stonden ook niet aan op deze grijze dag. Nog een minpuntje. Verderop zat een meisje, met krullend roodachtig haar. Voor de rest waren er slechts oude mannen die hier voor zijn gevoel altijd kwamen om zichzelf totaal lam te zuipen. In een hoekje stond een pooltafel, waar een aantal jongeren ook duidelijk gebruik van maakten. Hij haalde even zijn neus op en draaide toen zijn hoofd richting de piano, waar nu mooie klanken vanaf kwamen. Het meisje wat hij net had gezien was er achter gaan zitten. Het liedje klonk hem overduidelijk in de oren. Linkin' Park, natuurlijk. Eén van zijn favoriete bandjes. Jeremy had dan zijn elektrische gitaar niet bij zich, hij kon beide spelen, maar wel zijn normale houten gitaar, waar hij ook best goed op kon dreunen. Nieuwsgierig kwam hij wat dichterbij zitten, het tegen elkaar knikkende ballen geluid negerend en zich richtend op de piano klanken. Normaal was hij van de rockbandjes, maar dit klonk toch interessant. Was hij hiervoor gekomen? Iets in hem zei dat hij daar ook moest gaan staan, met zijn gitaar. Maar hij durfde het niet, straks kraakte ze hem af. Niet wetend haalde hij z'n hand door zijn bruine haar. Toch, al hield iets in hem, hem tegen, stond hij op, haalde zijn gitaar uit de hoes vandaan en liep richting de piano. Daar ging hij achter haar staan, stelde hem even in en maakte de eerste tonen wat best goed klonk. Hij ging met haar mee, zodat het niet fout of vals werd. Het tweede nummer kende hij niet, dus stopte hij even om een glas water te bestellen. Wanneer hij die leeg had gedronken ging het meisje over in een ander nummer, ook weer van de bekende groep Linkin' Park. Het was meer een piano nummer, maar toch had hij zin om ook hierbij in te vallen. Weer ging hij achter haar staan, sloot zijn ogen en genoot van de twee aparte geluidsbronnen die samen een goed geheel maakten. Voor zijn gevoel leek het eeuwig te duren, zo prachtig was het. En er was waarschijnlijk toch niemand die naar hun luisterde, behalve misschien de werknemer die achter de bar stond. Jammer dat het derde nummer nu alweer afgelopen was. ''Jemig, je kan goed piano spelen.'' Complimenteerde hij haar met een vriendelijke glimlach.

De heldere klanken die perfect aansloten bij het gene wat zij speelde, verbaasde haar. Maar ze keek niet op, speelde verder. Haar ogen op haar vingers gericht, die zonder enige moeite over de toetsen bewogen. Degene die met haar mee was gaan spelen, speelde op een akoestische gitaar. Ze hoefde niet om te kijken om te weten dat ze het bij het juiste eind had, de klanken herkende ze direct. Joël en Ian speelde beide gitaar en ze had hen beide meerdere male horen spelen. Na het eerste liedje stopte degene achter haar met spelen, iets wat ze ergens wel jammer vond. Het had goed geklonken, had één geheel gevormd. Een jongen liep langs de piano heen, een gitaar in zijn hand. Ah, hij was dus degene die haar bij was gevallen. Met haar ogen op hem gericht speelde ze verder, nam hem in zich op. Hij had half lang bruin haar, en een licht getinte huid. Al kon dat ook komen door het licht, dat voor een gelig schijnsel zorgde. Alice richtte haar ogen weer op de piano, speelde verder. Het voelde goed om weer te spelen, ondanks het feit van de pijnlijke herinneringen die de liedjes bij haar te weeg brachten. Ze was al een tijdje van plan een keyboard te kopen, al speelde ze liever op een piano. Het geluid van een keyboard was gewoon lang niet zo mooi, als dat van een piano. Bij het derde nummer viel de jongen weer bij, het klonk echt goed. Het geluid leek te versmelten, en vormde een prachtig geheel. Alice had niet het idee dat er iemand naar hen luisterde, maar dit kon haar weinig schelen. Ze speelde op dit moment meer voor zichzelf dan voor de mensen om haar heen. ''Jemig, je kan goed piano spelen.'' zei de jongen, nadat het laatste nummer tot een einde was gekomen. Ze draaide haar hoofd in zijn richting, glimlachte even naar hem. “Dank je, jouw gitaarspel klonk echt mooi.” zei ze. De herinneringen die zich nog altijd aan haar op drongen wegdrukkend. “Het klonk goed samen.” zei ze met een klein grijnsje, waarna ze een rode pluk die in haar gezicht was gevallen weg streek. Haar andere hand rustte nog altijd op de toetsen, die koel aan voelde onder haar vingers. “Ik ben Alice.” stelde ze zichzelf voor. “Ken je coldplay?” vroeg ze, zich afvragende of hij weer bij zou vallen als ze nog een nummer zou spelen.

Een grijns vormde zijn mond, blij dat het meisje, genaamd Alice, zijn gitaar klanken ook best mooi klonken. Hij had best zin om een ander nummer te spelen, dit was pas het begin. Eerst moest hij tenslotte even inkomen, wat natuurlijk logisch was. In Zwitserland had hij nauwelijks de tijd gehad om even goed te kunnen spelen, vanwege zijn studie en alle andere omstandigheden die er speelden. Het was al een wonder dat hij af en toe met z'n vrienden kon optrekken. Misschien was dat ook wel een reden waarom Crystal het had uitgemaakt, omdat hij haar eigenlijk bijna niet meer zag. Ohja, Crystal. Bij die gedachte verdween de grijns weer en liet hij zijn gitaar een beetje in z'n handen hangen zonder hem goed beet te hebben. Nog steeds, al was hij hier pas net, bleef hij er maar aan denken. Het was niet echt een goed afscheid wat ze hadden gehad, en hij had er zo'n best voor gedaan om de relatie staande te houden. Helaas werkte het ook gewoon niet, daar had ze dan gelijk in, om een lange afstands relatie te houden. 'Ken je Coldplay?' Wekte een vriendelijke, vrouwelijke stem hem uit zijn gedachten. Het werd hem weer duidelijk dat hij niet meer in de droomwereld zat, maar nu weer terug was in de reeële wereld. ''Natuurlijk!'' Zei hij van blijdschap, opnieuw kwam er een glimlach op zijn gezicht. Wie kende Coldplay nou niet, wou hij bijna roepen. Maar dat was waarschijnlijk wel iets te overenthousiast. Een groepje jongeren, een stuk of vier jongens, kwamen binnen stormen met enorm veel gekrijs en gelach. Die waren zeker net uit, en zo snel mogelijk naar dit caféetje gerend om plezier te maken. Voordat hij er ook maar wat van wou zeggen renden ze naar de Pooltafel, wat verderop in de club zodat het al wat stiller werd. Gelukkig gingen ze zich daar eerst maar uit razen. ''Welk liedje lijkt jou leuk?'' Vroeg hij nadat hij zijn ogen weer op het roodharige meisje gericht had.

De jongen leek in gedachten verzonken, staarde naar een punt dat zij niet zag en hij hoogstwaarschijnlijk ook niet. Ze wist niet goed, of ze hem nu wel of niet uit zijn gedachten moest halen. Alice zweeg hield haar blik voor een moment gericht op de toetsen, die vreemd vertrouwd aan deden. Dagelijks had ze vroeger op haar piano gespeeld, hadden de heldere klanken door de woonkamer weerklonken. De prachtige zwarte vleugel die er stond, was geen dag onaangeraakt geweest. Meestal had ze s’ avonds gespeeld, of s’ ochtends als ze er zeker van was geweest dat iedereen wakker was. Overdag was ze vaak buiten geweest, samen met Lorenzo, Joël of haar vrienden. Ze was niet iemand die lang kon stil zitten, evenals haar vader en haar broer had ze een overdosis aan energie. Ze hadden ook regelmatig met zijn drieën in de tuin gebasketbald, vooral toen ze nog jonger waren. Haar vader was ook degene die het haar had geleerd, hij had haar eens op getild en had gezegd dat ze zich aan de basket vast moest houden. Ik van je wel. Had hij gezegd, ze had gedaan wat hij zei. Omdat ze hem blind had vertrouwd, hij had haar ook gevangen nadat ze het niet meer had kunnen houden. Samen waren ze lachend op de grond beland. 'Natuurlijk!' Met die woorden trok de jongen Alice uit haar gedachten, ze keek op. Glimlachte even naar hem, de blijdschap in zijn stem was haar niet ontgaan. Kennelijk zag hij er niet tegen op nog een nummer te spelen, en kende hij de band wel degelijk. Iets wat haar niet verbaasde, Coldplay was wereldwijd bekend. Een viertal jongens kwam het café binnen stormen, lachend en duidelijk aangeschoten. Toch werden ze al vrij snel stil, nadat ze de pooltafel eenmaal hadden gevonden. ''Welk liedje lijkt jou leuk?'' vroeg de jongen haar, kort dacht ze na. “Life in technicolor ii.” zei ze, waarna ze haar blik op de piano richtte. Ze wachtte niet op de reactie van de jongen, het nummer was vrij bekend en ze was er vrij zeker van dat de jongen het kende. Ze begon te spelen, op de één of andere manier deed de intro haar elke keer denken aan één of ander chinees muziekje. Ze glimlachte zachtjes.

Wonderbaarlijk genoeg kende hij toevallig dat nummer niet, maar liet dat niet merken. Op zijn gevoel begon hij wat tonen te spelen die aardig klonken met de melodie van de piano. Hij sloot zijn ogen en ging volledig op zijn gevoel af. Meestal ging hem het wel goed af, spelen met zijn hart en passie. Iets in hem zei dat ze niet veel kijkers trokken, behalve misschien de barman. Maar daar had hij niet echt opgelet sinds hij met haar mee was gaan spelen. Hoe kon hij nou zo ongelofelijk stom zijn om van álle Coldplay nummers, juist die niet te kennen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hopelijk zat het volgende nummer hem wel mee. Achja, hij moest zich niet zo druk maken. Hij kon spelen, en dat was al heel wat. Hij was niet zo'n iemand die maar wat neerzette, alsof het niks betekende. Nee, hij speelde met gevoel en perfectie. Zo luidden zijn gedachten bij elk nummer. Als de zanger of zangeres dat ook live konden showen, en niet alleen in een studio vals opgenomen en volledig bewerkt. De échte muziek kwam van binnen, dat was niet zomaar een ding wat je van iemand kon afpakken. Hij geloofde dat het een gift van god was, niet dat hij echt in god zelf geloofde. Maar niemand kon zijn passie van hem afpakken, het zat niet ergens in zijn lichaam verstopt wat je eruit kon snijden of wat dan ook. Nee, gelukkig niet. Anders zou de wereld er heel anders uit hebben gezien. Voordat er rare gedachtes bij hem te binnen schoten, opende hij zijn ogen en merkte dat het nummer al af was gelopen. Aan zijn gitaarspel maakte hij nog een paar noten aan vast, zodat het goed eindigde en niet zomaar middenin stopte. Een tevreden glimlach vormde zijn mond. ''Dat ging best goed, maar om eerlijk te zijn. Ik kende dat nummer niet.'' Hij kreeg het gevoel dat er blosjes op zijn wangen stonden. Niet van verliefdheid, nee. Dat kreeg hij eerder van Yasmine, die mooie meid had zijn hart veroverd. Maar eerder van verlegenheid. ''Zin om nog een nummer te doen? Ik vind het wel lekker gaan!'' Zijn hart bonkte best hard, van opwinding dat hij hier gewoon zo durfde te staan. Niet dat er iemand in hun muziek geïnteresseerd was, nee dat niet. Maar dat hij het gewoon durfde, in zich had, om met zijn gitaar eindelijk eens wat te showen. ''Ik heb een vraagje, ken jij toevallig Nightwish? Ik speel ook op elektrische gitaar, anders zouden we daar ook eens wat nummers van kunnen doen!'' Vroeg hij op zo'n manier dat hij niet zeker wist of iedereen die band kende.

[Nightwish - Nemo! Voor eventueel als je hem nog niet kent x3]

Weer viel de jongen bij, het was wonderbaarlijk hoe goed hun spel samen klonk. Het vormde een geheel, een eenheid. Een glimlachje speelde op haar lippen, nu ze samen met hem speelde leek het makkelijker haar gedachten buiten te sluiten. Zich volledig te kunnen concentreren op de muziek, en het zwart te laten worden in haar hoofd. Waardoor er een soort rust op haar neer daalde, toch was het gevoel niet uit haar spel verdwenen. Nee, spelen zonder gevoel was voor haar zo goed als onmogelijk. Het klonk ook niet, als je maar gewoon een beetje de akkoorden speelde. Zonder enig gevoel. Voor een moment sloot ze haar ogen, zonder haar vingers ook maar voor een moment stil te laten liggen. Bijna elk nummer van Coldplay kon ze spelen, ze had hun nummers zo vaak geluisterd dat ze ze onderhand kon dromen. Het kwam door Lorenzo dat ze verslaafd was geraakt aan hun muziek, samen met haar broer had ze er uren naar geluisterd. Vooral na de dood van hun ouders, het was nooit stil geweest in het huis waar ze op dat moment woonde. Dat konden ze beide niet verdragen, die stilte. Alice merkte dat haar gedachten terug keerde, opende haar ogen en focuste zich weer op de muziek. De beelden van Lorenzo verdrijvend uit haar gedachten. Haar vingers bleven stil liggen op de toetsen, nadat ze de laatste tonen had aangeslagen. De jongen, wiens naam ze nog altijd niet wist, sloeg nog enkele akkoorden aan waarna er een korte stilte viel. Al hoe wel, stilte was een groot woord. Achter in het café, klonk gelach van de jongeren die aan het poolen waren. Ook het zachte tikken van de ballen was nu hoorbaar, evenals het gelal van de mannen aan de bar. Kort keek ze naar de barman, die naar hen stond te kijken. Kennelijk had er toch iemand naar hen geluisterd, de man glimlachte even naar haar waarna hij zijn aandacht weer op het bierglas richtte dat hij aan het pocheren was. Alsof er hier iemand zou kijken, of de glazen wel mooi glommen. 'Dat ging best goed, maar om eerlijk te zijn. Ik kende dat nummer niet.' zei de jongen tot haar verbazing, lichtelijk verbaasd keek ze hem aan. “Dat was niet te horen, ik hoorde wel dat het niet de oorspronkelijke akkoorden waren. Maar ik dacht dat het gewoon je eigen versie was, in elk geval klonk het echt goed.” zei ze, een glimlach rustte op haar gezicht. Er stonden blosjes op de wangen van de jongen, waar die vandaan komen wist Alice niet. Maar ze besloot er maar geen verdere aandacht aan te besteden, waarschijnlijk had hij nog niet vaak voor publiek gespeeld. Iets wat ook voor haar gold, ja in Marseille had ze wel eens met leerlingenconcerten moeten spelen. Maar dat waren meestal liedjes waarvan ze de akkoorden van haar lerares kreeg. De liedjes die ze nu speelde, speelde ze op oor. Het kon ook best zijn, dat niet elk akkoord klopte. Maar het klonk goed, en dat was waar het om ging. 'Zin om nog een nummer te doen? Ik vind het wel lekker gaan!' zei hij, een grijns verscheen op haar gezicht. Blij dat hij er net zo veel plezier aan beleefde als zij. 'Ik heb een vraagje, ken jij toevallig Nightwish? Ik speel ook op elektrische gitaar, anders zouden we daar ook eens wat nummers van kunnen doen!' vroeg hij, kort dacht ze na schudde vervolgens haar hoofd. “Nee, ik zal het wel eens opzoeken. Dan kunnen we het een keer spelen als jij je elektrische gitaar hebt.” zei ze. “Nog maar een liedje van Coldplay nu dan? Trouble, yellow, speed of sound, the scientist.” somde ze op, dit keer wachtte ze tot hij had gezegd wel nummer. Of zou in zetten. Dan was het in elk geval zeker dat hij het nummer kende.

Het verbaasde hem niet dat het meisje, genaamd Alice, de band Nightwish niet kende. Dan bedoelde hij niet de nieuwe, met die walgelijke Anette Olzon ofzoiets. Nee, echt niet. Hij bedoelde de oude Nightwish band, met Tarja Turunen. Zij kon pas écht zingen, die popgriet die er nu in zat totaal niet. ''Ik ben Jeremy, Jeremy Jovovich.'' Stelde hij zich voor, toen hij merkte dat hij zichzelf nog niet eens had voorgesteld aan haar. Wat onbeschoft. Ach, ieder mens kon fouten maken. 'Nog maar een liedje van Coldplay nu dan? Trouble, yellow, speed of sound, the scientist,' volgden de nummers achter elkaar op. Uit die vier nummers die ze had opgenoemd kon hij moeilijk kiezen, maar had toch een favoriete in gedachten. Hij keek bedenkelijk voor zich uit, met een serieuze blik op zijn gezicht, beslissend welk liedje hij het beste kon spelen. Niet alle nummers waren even makkelijk, om de juiste tonen aan te slaan bij het lied met zijn instrument, een gitaar. ''Doe maar yellow, die lijkt mij het beste.'' Stemde hij toe en knikte even kort, waarna hij zijn gedachten weer op zijn houten gitaar focuste. Hij draaide wat aan de knopjes, zodat het voor zijn gevoel wat meer reëler op het lied gebaseerd werd. Bij de nummers van Coldplay kon je niet zomaar improviseren, dat was te moeilijk. Vooral omdat de meeste liedjes van de zang groep nogal een sloom ritme hadden. Nog even herhaalde hij zich de tonen en melodie van het nummer 'yellow' in zijn hoofd en sloeg toen de eerste toon aan, als teken dat het roodharige meisje kon gaan beginnen met spelen.

''Ik ben Jeremy, Jeremy Jovovich.'' stelde de jongen voor, kennelijk realiseerde hij zich dat hij dit nog niet had gedaan. Ze glimlachte even naar hem, ging met haar hand door haar haar. Voor een moment liet ze haar ogen door het café dwalen, de mannen aan de bar waren nog altijd niet gestopt met drinken. Eentje leek moeite te hebben op zijn kruk te blijven zitten, een andere was half in slaap gevallen. Alice huiverde onwillekeurig, richtte haar blauw/groene ogen weer op de zwart witte toetsen van de piano. 'Doe maar yellow, die lijkt mij het beste.'' zei Jeremy, ze knikte. Dacht kort na over de toonhoogte waarin het lied normaal gesprokken gespeeld werd, nog voor ze hier een antwoord op had zette Jeremy in. Ze glimlachte even, en viel bij. Het lied had ze al zo vaak gehoord, dat ze na de eerste tonen niet meer naar de toetsen hoefde te kijken. Het ging als vanzelf, alsof haar vingers precies wisten welke weg ze moesten volgen. Het gitaarspel van Jeremy en haar piano spel leek samen te vloeien, een glimlachje speelde op haar lippen. Het was leuk met iemand te spelen, om niet enkel je eigen muziek te horen maar ook die van een ander. Haar broer had geen instrument gespeeld dus met hem had ze nooit samen iets kunne spelen, en de laatste keer dat ze samen had gespeeld met haar vader hadden ze nog in Marseille gewoond. Een gelukkig gezin, levend in een sprookje waar abrupt een einde aan was gekomen. Vroeger had ze nooit door gehad, hoe blij ze moest zijn met haar zorgenloze leventje. Tot het haar af werd genomen. Je beseft wat wat je hebt, nadat je het hebt verloren. Was dat niet een gezegde? Of in elk geval iets wat er op leek. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, concentreerde zich weer op haar piano spel. De laatste tonen, hield ze iets langer aan waardoor het einde een gesloten karakter kreeg. Vervolgens draaide ze zich om, glimlachte naar Jeremy. “Heb je zin in wat drinken? Ik trakteer.” zei ze met een glimlachje, waarna ze opstond. Vragend keek ze hem aan, waarna ze naar de bar liep en voor zichzelf een cola light bestelde. Als Jeremy wat wou zou hij het wel zeggen en dan bestelde ze het er bij, ze ging op een bar kruk zitten.

Zoals de voorafgaande liedjes die ze samen gespeeld hadden, sloot deze dus ook perfect bij het rijtje aan. Het klonk gewoon weer prachtig, geen enkele andere beschrijving kon hij het geven. Het mocht van hem eigenlijk wel eeuwen duren, zo mooi en rustgevend werkte het bij hem. Bij de laatste noten die hij speelde opende hij pas z'n ogen weer en voelde de gitaar de suizing van zijn laatste slag maken. De laatste piano klanken sloten het liedje mooi af. Boven klonk de radio muziek. Hij herkende het liedje wel, maar kende de tekst niet. Daar had hij het te weinig voor geluisterd en zijn smaak lag er ook niet naar. 'Simple red - If you don't know me by now,' luidde de titel toen de DJ dat zei nadat het liedje was afgelopen. 'Heb je zin in wat drinken? Ik trakteer,' de stem van het roodharige meisje Alice deed hem wekken uit zijn gedachten en zag haar al opstaan en richting de bar lopen. Hijzelf had ook wel wat zin in iets anders dan water, wat hij een aantal minuten geleden had besteld aan de bar. Hij volgde haar voorbeeld door ook naast haar plaats te nemen aan de bar. ''Een cola cherry, astublieft,'' bestelde hij netjes nadat hij de barman had gewenkt om nog een keer te komen om zijn bestelling op te nemen. De barman trok even onwillekeurig zijn wenkbrauwen omhoog, waarom wist Jeremy niet, en voerde toen zijn bestelling uit. Glazen drogen was blijkbaar een hobby van hem geworden, er stonden enorme lange rijen droge glazen op de plaat naast de gootsteen, die nog opgeruimd moesten worden in de kasten. Nonchalant trok hij zijn schouders op en richtte toen zijn aandacht weer aan het meisje, totdat hij merkte dat zijn gitaar nog steeds om z'n schouder hing. Zijn beschermhoes had hij voordat hij begon te spelen op de bar gelaten, dus hoefde hij niet opnieuw op te staan om hem te pakken vanaf de plek waar hij gitaar had lopen spelen. Soepel en handig gleed hij zijn gitaar in de hoes en haalde daarna de band van zijn schouder af, zodat hij die ook veilig en wel opborg in de hoes en legde hem vervolgens op de bar naast hem neer.

''Een cola cherry, astublieft,'' zei Jeremy tegen de barman, nadat hij naast haar aan de bar plaats had genomen. Ze glimlachte even naar hem, waarna ze haar blik af liet dwalen naar het groepje dronken mannen die een eindje bij hun vandaan dronken over de bar hingen. Ze huiverde onwillekeurig, was blij dat er een aardige afstand zat tussen haar en die mannen. Je wist maar nooit, wat die zich in hun hoofd haalde als ze dronken waren. Maar aangezien het er naar uit zag dat de ze nauwelijks op hun benen konden staan, zouden ze wel blijven waar ze nu zaten. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, pakte het glas dat door de barman voor haar neus werd gezet. Ze nam een slokje cola, waarna ze haar ogen op Jeremy richtte die bezig was zijn gitaar veilig op te bergen. “Hoelang speel je al?” vroeg Alice nieuwsgierig, waarna ze nog een slokje van haar cola nam. Ze vond een gitaar een prachtig instrument, vond het dan ook jammer dat ze het zelf niet kon spelen. Niet goed in elk geval, ze had wel eens een poging gedaan het te leren. Ze had hierbij hulp gekregen van Joël, die zelf gitaar speelde. Maar ze was er mee gestopt nadat ze uit Marseille waren vertrokken, en ze van plek naar plek gingen. Ten eerste omdat ze niet langer de hulp van Joël had, ten tweede omdat het onmogelijk was een gitaar mee te slepen als je hals over kop moest vertrekken. En elke keer een nieuwe kopen was ook geen optie geweest. Haar gedachten reeks werd vrij abrupt onder brokken toen ze een hand op haar knie voelde. Geschrokken keek ze op zij, sprong van de barkruk af. Deinsde naar achter, weg bij de man die zonet nog met zijn vrienden –althans ze dacht dat het zijn vrienden waren- dronken over de bar had gehangen. Kennelijk had ze het bij het verkeerde eind gehad, en maakte de afstand tussen haar en die mannen weinig uit. De man deed een stap in de richting, hij liep verassend recht voor iemand die dronken was. Tot haar ontzet sloeg hij zijn armen rond haar middel, ze probeerde zich tevergeefs te bevrijden uit zijn greep. “Laat me los!” zei ze, haar stem sloeg over. Ze haalde uit, sloeg de man met haar vlakke hand in zijn gezicht maar dit leek hem weinig te deren.

'Hoelang speel je al?' Klonk de vraag van de roodharige meid. Om die vraag te beantwoorden moest hij diep in zijn geheugen *grafen, hij speelde de twee instrumenten namelijk al zo lang, al hij moest hij eerlijk toegeven dat hij eerst had geleerd om de gewone gitaar te bespelen. ''Hmm..'' Begon hij eerst, nog steeds aan het denken hoelang het al geleden zou zijn, wanneer hij zijn allereerste slag had geslagen op dezelfde gitaar waarop hij zojuist nog een aantal nummers had gespeeld met Alice. ''Ik denk al zo ongeveer vijf jaar geleden, kan iets langer zijn. Al moet ik wel zeggen dat ik dit schatje,'' bij name zijn gitaar dus, ''al langer heb en bespeel dat mijn elektrische gitaar.'' Ja, dat was het wel zo'n beetje. Zijn bestelde cola cherry was inmiddels voor hem klaar gezet door de barman, die alweer 'druk' bezig was met glazen schoon te poetsen, die eigenlijk allang schoon waren. Net voordat hij het glas op wou pakken en er een slokje van wou nemen, voelde hij een druk op zijn blaas. ''Ben zo terug,'' zei hij en knipoogde vriendelijk naar haar. Ondertussen stond hij soepel op van het krukje en liep normaal naar de jongens wc's. Hij opende een deur waar duidelijk het bordje 'WC' boven hing en ging op de eerste en de beste wc zitten die er voor hem schoon en netjes uitzag. (...)

Hij waste zijn handen, draaide het ouderwets-uitziende kraantje dicht en bekeek daarna zichzelf in de spiegel. Voor zijn doen zag hij er best goed verzorgd uit, en dat wou hij graag zo houden. Tevreden vormde er een glimlach om z'n mond en pakte daarna wat ongebruikte doekjes, waarmee hij zijn handen af kon drogen. Daarna gooide hij ze weg in de prullenbak die naast de gootsteen stond en vertrok weer richting het café. 'Laat me los!' Klonk er zacht vanachter de witte deur en hij trok de deur onmiddellijk open. Daar hing Alice vastgeklemd in een dronkenlap zijn armen. En tot zijn grote verbazing was de barman plots verdwenen. Zonder na te denken en een plan te verzinnen, rende hij naar de bar, dook erachter en trok een volle fles wijn uit een voorraadplank vandaan die zich onder de toonbank bevond. Slechte plaats leek het hem, maar daar had hij geen tijd voor om daarover te zitten piekeren. Snel smeet hij de fles stuk, zodat er verse, scherpe punten ontstonden. De rode wijn viel in een flits op de grond, samen met het uiteinde van de donkere groenkleurige fles zelf. Een grijns ontstond op zijn gezicht. De man had het blijkbaar niet gehoord, aangezien zijn arm nog steeds om het net ontmoette meisje geklemd zat. Hij kneep zijn ogen wat fijn en liep erop af, waarbij hij het wapen in de man zijn been stak, niet al te diep natuurlijk, net dat de puntjes in z'n vette been te voelen waren. Een woeste brul verliet de dronkenlap zijn mond en vanaf de achterkant, waar Jeremy ook stond, kon hij de wodka ruiken. Gatverdamme, die geur was niet uit te houden. ''Laat haar nu los, of ik steek dit moordwapen recht in je hart,'' dreigde en siste hij naar de man, waar hij inmiddels al voor was gaan staan. Die viezerik waagde het erop en begon hard te lachen, een grote neplach. De bedreiging van Jeremy was natuurlijk niet gemeend, hij zou het nooit durven om iemand neer te steken. Dat was slechts gelul, om mensen af te schrikken. Kwaad gooide hij het bloedlinke wapen weg, in een hoek van het café, waar de fles kapot spatte en duizenden stukjes op de grond belandden. Daar was de man niet van gediend en liet het meisje los, zodat hij zich op de jongen kon richtten. 'Vjerdwomme,' riep hij luid, maar op een dronken manier, haast niet te verstaan. Net wanneer Jeremy zijn ogen kon sluiten en zijn mondhoeken vertrokken van angst, bang dat hij nu verpletterd en vermorzeld zou worden door de dronkenlap, hoorde hij een harde dreun ongeveer honderd meter naast hem. Het was de barman, nu hij die richting op keek, die kwaad de deur had dichtgesmeten. ''Jordan! Jij verlaat nu godverdomme mijn zaak, en je hoeft je kop niet meer te vertonen hier!'' Die stem bulderde door het café heen, die iedereen deed opkijken die zich daar ook maar bevond. De man, Jordan dus blijkbaar, slaakte een zucht en stampte woedend op de grond, waardoor Jeremy dacht dat hij nu evengoed nog een flinke stoot kon verwachten, maar hij draaide zich om en strompelde het café uit. Gelijk richtte hij zijn aandacht op Alice en kwam naar haar toegehaast, al stond ze maar een paar meter van hem af. ''Gaat het met je? Wat is er allemaal gebeurd toen ik weg was?'' Vroeg hij geschrokken, nog van het ongeluk wat zich net nog had plaatsgevonden.

* = nietwetend hoe ik het schrijven moet! (zit op ma's laptop, dus niet op m'n eigen computer met Google Chrome, wat m'n ma dus niet heeft) ;D