Have faith

De stand van de zon vertelde haar dat het rond een uur of drie 's middags was, en terwijl Ruby door de dunne straatjes van het oudere gedeelte van Santa Monica struinde liep ze het plan in gedachte nog een keer door. Het was niet echt een plan te noemen, eigenlijk, omdat Ruby het zo'n simpel klusje vond dat zelfs een kind van vijf het nog zou kunnen doen. Dus waarom hadden ze Ruby, die zich meester had gemaakt in het stelen, gevraagd wat zilver te halen? Ze hield er niet van om een opdrachtgever, een baas, te hebben, maar aangezien ze druk spaarde voor later zag ze niet in waarom ze de klus niet zou accepteren. Het betaalde goed, en hoe vaker Ruby stal tijdens haar jeugd, hoe minder lang ze zou moeten stelen. Maar, waar was er beter zilver te halen dan in een kathedraal van een Rooms-Katholieke stroming?
Ze droeg een donkere spijkerbroek van Diesel, met wat scheuren erin door haar overintensieve manier van dragen. De broek zat wat losser en gepaard met de scheuren gaf haar dit een wat ruig uiterlijk. Ze had er een brede riem in gedaan zodat de broek niet af zou zakken en daarboven droeg ze een simpel zwart tanktopje. In haar hand hield ze haar zwarte handtas, groot genoeg om een paar beeldjes en borden in te laten verdwijnen, en haar haren had ze vandaag niet krullend maar gestijld. Haar persoonlijke onderzoek had namelijk aangetoond dat mensen haar vaak herkenden aan haar krullen, dus als ze af en toe van haarstijl veranderde lukte het haar om te stelen en om geheim te blijven.
Ze liep het relatief donkere steegje uit en kwam uit in een wijd plein, overwelmd door een vloedgolf van licht. Het kostte haar moeite om te wennen aan de plotselinge verandering en eenmaal ze dit had gedaan liep ze langs de terrasjes die aan het plein lagen, richting de luchtig gebouwde kerk die de blikvanger van het hele plein was. Het was echter al later op de middag en aangezien de lokale bevolking rondom dit tijdstip naar de kerk trokken om tot hun godheid te bidden en de nieuwsgierige toeristen wegbleven, leek het haar het beste om de kerk op dit moment te bezoeken. Ze duwde de zware, eikenhouten deuren open en liep verder de hoge ruimte in. Nadat de deur met gekraak weer terug in zijn slot viel leek het stil te zijn, op wat gemompel en gefluister na. Mensen die aan het bidden waren? Ruby liep verder, geamuseerd, en verwonderde zich over het feit dat ze haar niet op een soort zwarte lijst hadden gezet nadat dat wat er laatst gebeurd was. Ach, blijkbaar vonden ze niet dat ze zo'n grote bedreiging voor de kerk vormde. Maar zouden ze hetzelfde zeggen als ze hen had beroofd van een groot aantal zilver? Want was de kerk nog wel zo machtig en imposant zonder al haar glimmertjes?
Ze liep langs een rij beelden, waar kaarsen voor stonden te branden en mensen de kans kregen tot een heilige te bidden. Persoonlijk vond ze het maar onzin, dat bidden, het was tenslotte niet zo dat je leven beter werd van het praten tegen iets wat je niet hoorde, niet terugpraten kon en er bovendien niet eens wás. Haar ogen gleden langs de in steen uitgehakte nissen waar wat voorwerpen in stonden en begonnen te glimmen als de kraaloogjes van een raaf eenmaal ze hadden gezien wat zich in die nissen bevond. Zich voordoend als een of ander heilig persoontje dat de pracht en pralen van de kerk bewonderde liep ze er naar toe, en terwijl ze haar blik nonchalant om zich heen liet glijden sloot haar hand zich om iets wat op een kleine drinkbeker leek. Een glas voor sterke drank misschien, zodat de geestelijken ook nog een beetje plezier konden hebben in hun niet-zo-celibate leven? Ze liet het koude voorwerp in haar zwarte tas glijden en liep daarna verder, om met een blik gevuld met vermaak een stom beeld van Jezus te aanschouwen.

Vermoeid duwde hij de houten, zware deur open en het licht van buiten verlichtte het looppad tussen de onherplaatsbare banken in. Een zonnebril met donkere glazen bedekten zijn bruin-kleurige ogen. Al was het vandaag een best warme lentedag, hij had onopvallende en lange kleren aangetrokken deze ochtend wanneer hij op was gestaan. Er waren niet veel mensen in de kerk om te bidden, al was hij daar niet voor. Hij had gewoon wat rust nodig, wat kalmte in zijn hoofd. Het eerste wat natuurlijk in zijn hoofd opkwam de kerk, niet de dagelijkse plek voor hem. Zijn handen die verborgen in zijn jaszakken zaten, plaatste hij op zijn benen wanneer hij ging zitten en staarde naar het grote beeld van Jezus. Voordat hij zijn ogen wou sluiten en zich richten op het leeg maken van zijn hoofd, gingen de deuren opnieuw open zodat hij zijn aandacht erop richtte. Het was een meid met lang, blond en stijl haar. Iéts aan haar viel op, maar hij kon niet komen op wat. Ze zag er gewoon normaal uit, sexy, zoals elk meisje die hij zag in Santa Monica. Niet geïnteresseerd draaide hij zich weer om, maar hoe hij het ook probeerde, hij kon zijn ogen niet sluiten. Net wanneer hij zich weer om wou draaien zag hij hetzelfde meisje in zijn ooghoeken iets pakken. Iets van een beeldje. Nee wacht, het leek meer op een beker. Zo goed zag hij het niet vanwege zijn grote, donkere zonnebril. Ach nee man, het was gewoon schijn. Hij moest zijn rust zoeken in de kerk, zijn hoofd zat gewoon zó ongelofelijk vol dat hij waanzin begon te zien. Gewoon illusies, die nooit waar konden zijn. Maar toch zei íets in hem dat dat meisje niet deugde. Was ze dan toch hier om onrust te brengen in de kerk? Onopvallend stond hij op en bekeek zogenaamd de prachtige godbeelden, terwijl hij ondertussen dichter naar het blondharige meisje toe liep. Net wanneer hij zijn volle aandacht weer aan haar wou storten was het al te laat. Jeremy botste per ongeluk tegen haar op. Gelukkig niet te hard, zodat hij gewoon rechtop bleef staan en niet als een of andere sukkel om zou vallen. Hij schraapte zijn keel. ''Sorry, het was niet mijn bedoeling,'' stamelde hij een beetje en wierp een blik op de tas. Daar zat dus inderdaad dat beker-achtige voorwerp in. Dus hij werd toch niet écht gek. Van binnen voelde hij een kleine opluchting, maar wist dat dit hem zwaar zou kosten. Wie wist wat het meisje ooit zou doen als ze wist dat hij het zou hebben gezien.

Ruby liet het voorlopig bij de zilveren beker, omdat ze even verderop in de kerk zilverwerk had gezien dat in een betere kwaliteit was. Want hoe beter de kwaliteit was hoe meer geld ze voor de klus zou krijgen, en hoe meer geld ze zou krijgen hoe eerder ze uit het criminele circuit zou stappen. Niet dat het haar ooit zou lukken, niet met twee moorden op haar naam, maar het was altijd leuk als je een doel had om naartoe te werken, een soort uitdaging.
Haar wenkbrauwen kwamen samen in een soort frons, en naarmate ze langer naar het Jezusbeeldje staarde hoe lelijker ze het begon te vinden. Misschien was het leuk geweest als ze er een Frans snorretje op had getekend, met van die grote krullen, het jammere was alleen dat ze geen watervaste stift bij zich had. Ze lachtte even kort om haar eigen gedachtes en zette een stap opzij met de bedoeling weer verder te lopen, maar van dit verder lopen kwam niet echt veel terecht doordat zij tegen een jongen opbotste. Of hij botste tegen haar op, beter gezegd. "Ik hoop het maar voor je." reageerde ze bits op zijn woorden, waarna ze de opening van haar tas afdekte met haar hand. "Waar kijk je naar?" vroeg ze met samengeknepen ogen, waarna ze zonder op toestemming te wachten zijn bril van zijn ogen af nam. Hierdoor zag ze dat hij naar haar tas keek, ook al was het een fractie van een seconde dat hij deed, en het zien hiervan maakte haar kwaad. Ze liet de bril op de grond vallen en hoorde het ijzer (of plastic xd?) ervan over de stenen grond schrapen, of het ding kapot was scheelde haar weinig tot niets. "Één woord, hè? En de bril is niet het enige wat er hier kapot gaat." siste ze naar hem, om vervolgens een vlugge blik om zich heen te werpen om te zien of het kleine akkefietje tussen de twee door iemand was opgemerkt. Ze zag een wat oudere vrouw naar hen kijken, maar zodra haar en Ruby's blikken elkaar kruisden keek ze al snel weer voor zich. Zou ze de ordeverstoorders melden bij de kerkleider? Als ze dat deed zou ze eerst goed moeten overwegen of ze dat deed, omdat lang niet iedere dief zo onschuldig was als hij eruit zag.

'Eén woord, he? En de bril is niet het enige wat er hier kapot gaat.' Siste de meid naar hem wanneer hij zijn zonnebril oppakte, nouja hetgene wat er nog overgebleven was van de bril. Er zat een flinke barst in een van de glazen, dus hij moest binnenkort maar weer eens voor een nieuwe kijken. Gelukkig was dit maar een goedkope, eentje die van goede kwaliteit was tot zijn verbazing dus kon hij gemakkelijk zo weer een nieuwe aanschaffen. Niet dat hij het niet kon kopen, nee hij wou er juist een beetje op letten. Dat hij niet zo'n rijke luis kindje was, wat alles mocht. Nee, hij wou het gewoon stil houden, dat zijn ouders een goedlopende zaak in Zwitserland hadden. Nadat hij weer opgestaan was, keek hij haar recht in de ogen aan. Zijn bruine ogen waren nu dus wel te zien voor haar. Ongeïnteresseerd dat zijn zonnebril stuk was, gooide hij die neer op het voorste bankje en keek rond of iemand het akkefietje toevallig gezien had. Niemand, behalve een of ander oud vrouwtje, keek hun richting op. Dus dat was mooi. ''Zeg, als jij wilt dat dit stilgehouden word en je hier geen aandacht wilt trekken, dan kan ik je dekken,'' fluisterde hij zo dicht mogelijk bij haar oor zodat niemand het anders zou horen. Hij had wel zin in een uitdaging, het was dan niet zijn dagelijkse behoefte. Maar in actie was hij altijd voor in de stemming. Voor een seconde gleden zijn ogen terug naar het vrouwtje, die nog steeds verdacht naar hun stonden te kijken. ''Als je het wilt, doe het dan nu.'' Siste hij nog snel en draaide zijn lichaam toen richting de bejaarde. ''Wat nou?!'' Schreeuwde hij, zodat er meerdere mensen opkeken. Als ze kostbare spullen wou jatten, dan had ze nu de kans. En anders had ze die mooi verpest.

Met een zelfvoldane blik keek Ruby toe hoe de jongen de bril van de grond af raapte. Het was beter voor hem als hij de boodschap begrepen had en als hij dit niet gedaan had wilde ze hem er met alle plezier op wijzen, hem erop wijzen dat ze niet het standaard lieve meisje was. Maar tegelijk was hij zo dom als een rund als hij dat op dit moment nóg niet had opgemerkt.
Toen hij dichterbij kwam, duidelijk met de bedoeling wat in haar oor te fluisteren, onderdrukte ze de neiging hem weg te slaan en afstand te nemen. Ze hield er niet van als jongens haar op deze manier benaderden, maar vond dat ze tenminste kon luisteren naar zijn woorden, zelfs al was dat met opeengeklemde kaken. Hij had het over haar dekken, en iets stilhouden, en hoewel ze niet direct begreep waar hij hiermee op doelde begon er al iets bij haar te dagen toen hij begon te schreeuwen richting de aanwezigen bij de kerk. Nog voordat er meerdere blikken hun kant op kwamen zette ze een paar flinke stappen bij hem uit de buurt en deed ze alsof ze hem niet kende, hem niet eens gehoord had. Ach, als hij haar wilde helpen was het mooi meegenomen, maar hij hoefde geen wederzijdse hulp van haar te verwachten als hij zichzelf hiermee in de problemen werkte.
Gladjes verdween ze achter een biechthuisje, daarmee uit het zicht verdwijnend voor ieder persoon. De twee hadden zich aan de buitenste rand van de kerk begeven en als een soort wolf dat de omgeving afspeurde naar zijn prooi zocht Ruby naar het zilver. En oh, dat zilver vond ze. Een grijns en een blik vol hebzucht verschenen op haar gezicht toen ze de glimmers zag, welke vervolgens met velen tegelijk haar tas in verdwenen. Ringen, schalen, drinkbekers.. Het was maar goed dat ze een grotere tas dan normaal had meegenomen! Ze verdween door de achterdeuren naar buiten, sloeg een paar steegjes in en kwam uit in het krakkemikkige huisje van Rose. De roestige sleutel gleed met gemak het slot in, en nadat ze het zilverwerk veilig achter slot en grendel had gelegd ging ze terug naar de kerk. Hier liet ze zich tegen de muur zakken aan de schaduwrijke kant ervan, en nam ze een slok water uit de tas die ze omgewisseld had voor de tas met het zilverwerk. Ze keek om zich heen om sporen van de jongen te vinden maar kon hem nergens bespeuren, en omdat ze het idee had dat ze hem nog terug zou zien bleef ze nog even wachten in de koele schaduw.

Hij had gelijk, het meisje greep haar kans en rende naar een soort van biechthuisje om daar allerlei spullen te pakken. Allerlei verschillende soorten mensen keken zijn richting op. ''Sorry, ik stond even te dromen,'' verontschuldigde hij zich, niet menend en zette een 'vriendelijke' glimlach op zijn gezicht. Voordat ze zijn gezicht zouden opslaan, week hij zijn blik van ze af en liep richting de uitgang van de kerk, gewoon door de grote houten deuren heen. Daar buiten moest hij weer wennen aan het zonlicht, wat hem nu erg fel in zijn ogen scheen. Geïrriteerd hief hij zijn hand op om zijn ogen te bedekken en haastte zich richting naar de zijrkant van het reusachtige gebouw, hopend dat ze daar was. Daar kwam hij makkelijk vanaf, niemand die hem het kwalijk nam. Voor zijn gevoel hadden blijkbaar de mensen in de kerk nu de gedachte waar dat ineens vandaan kwam, maar dat kon hem niks schelen. Ook deze keer beloonde hij zijn richtingsgevoel en stond ze daar, in de schaduw. Waarschijnlijk had ze snel gehandeld, was ze er in getraind, en had ze de gestolen voorwerpen al weten te dumpen op een veilige plek, want ze had nu een andere tas bij zich. Een tas die er niet opvallend uitzag, een doodgewone tas. Voordat hij ook maar bij haar in de buurt kwam, had hij de buurt om zich heen gecheckt of er geen mensen hem volgden of hem afluisterden, voor het geval dat. Hij hield daar niet zo van. Een rilling liep over zijn rug wanneer hij de schaduw in stapte. En dat terwijl de temperatuur nog geen aantal graden verschil maakte of je nou in de zon stond of aan de koele kant. Opgelucht haalde hij adem. Dat was simpel, binnen in de kerk, al was het wel gewoon eenmalig. Het was fijn om haar even geholpen te hebben. ''Hee, is het gelukt?'' Vroeg hij zacht, wanneer hij ook tegen de muur aanleunde maar op een redelijke afstand zodat ze niet close bij elkaar stonden, zoals hij in de kerk had gedaan. Alleen op dat moment was het even noodzakelijk, anders was het hoorbaar voor iedereen.