Verveling

Murray grijnsde toen ze een suikerwafel in de lucht stak. Hij schudde zijn hoofd. "eet maar op, mager meisje. Ik heb genoeg vetreservers." lachte hij terwijl hij even op zijn buik klopte, alsof die bijna tot op de grond hing. Maar dik was hij zeker niet. Integendeel. Murray had tijdens zijn verblijf bij zijn moeder vaak in de fitness rondgehangen en zijn buik was daar het resultaat van. En al had hij geen enorme spierballen op zijn armen, hij was zeker geen zwakkeling. Niet veel verder zag hij een huisje staan en hij klaarde op. "Geniet jij maar even van je wafeltje!" Hij snelde naar het huisje en keek even over het hekje en merkte daar iemand op. Zonder schaamte liep hij het tuintje in en vroeg de al wat oudere dame de weg, die dat zonder problemen kon uitleggen. Na een dankjewel keerde hij terug naar Brookelle. "Binnen 23 uur zijn we er." zei hij rustig, waarna er een brede grijns verscheen. "Nee hoor. Als we dit pad volgen duurt het nog maximum een half uurtje." Hij keek nog even achterom en dan terug naar zijn wandelpartner. "Nouja, volgens haar. Maar onze benen zijn nog iets jonger en sneller." fluisterde hij lachend, waarna hij verder het pad volgde.

"Pff", deed ze toen hij haar eet-maar-een-wafelaanbod afsloeg, waarna ze haar schouders even ophaalde en zelf aan haar wafel begon, dan maar een hele portie in plaats van een halve. Ze keek kort naar zijn buik toen hij erop klopte, en liet zo onbewust haar blik over zijn hele lichaam gaan, eigenlijk zag Murray er helemaal niet slecht uit, goed zelfs, hij was knap. Na even keek ze even op toen hij plots zei dat ze moest genieten van haar wafeltje. Huh? Liet hij haar nu achter? Haar kleine glimlach veranderde in een smalle streep, waar ging hij heen? Tot ze een huisje opmerkte, en Murray daar heen zag lopen. De smalle streep verdween en een grijnsje kwam tevoorschijn. Ze wachtte even, keek toe naar hoe Murray terug kwam gelopen -haar blik ging even over zijn lichaam, alsof ze niet geloofde dat hij er eigenlijk bijna perfect uitzag, maar keek hem geschrokken aan toen hij op een rustige toon haar zei dat ze in ongeveer een dag en een nacht daar zouden zijn. Eén moment, geloofde ze het. Maar daarna wist ze wel beter. Een half uurtje... Haar gezicht klaarde op. Maar langs de andere kant. "Oh, dan mag ik nog maar een half uurtje met je wandelen?", ze trok een pruillipje en hield haar hoofd een tikje schuin, hem vragend aankijkend.

Hij moest toch wel even grijnzen toen Brookelle het geloofde toen hij opperde dat het nog wel een tijdje kon duren. Hij had verwacht dat ze happy in het rond zou springen toen ze te horen zou krijgen dat het nog maar een half uurtje zou duren, maar in plaats daarvan trok ze een pruillipje. "Na een halfuurtje ben je blij dat je van me af zult zijn." lachte Murray die even voor haar bleef staan om haar zielige uitdrukking te bekijken. "Maar als je nog langer door mij geïrriteerd wilt worden.. misschien kunnen we hierna samen wat te eten zoeken ofzo?" Hij had zijn maag al enkele keren om voedsel horen smeken, maar echt honger had hij eigenlijk niet. "Of we kunnen een verkeerde afslag nemen" grapte hij.

"Dat geloof ik niet", mompelde ze toen ze één wenkbrauw optrok en hem nog steeds met een pruillipje aankeek. Ze glimlachte even om haar overwinning en deed haar pruillipje weg, waarna ze knikte. "Ja, eten zoeken", grijnsde ze, waarna ze even glimlachte toen hij zei een verkeerde afslag te nemen. "Nee, dat hebben we al gedaan", grijnsde ze en duwde hem quasi-kwaad zachtjes van haar weg, waarna ze haar hoofd even schuin hield. "Kom, my hero", grijnsde ze even, waarna ze hem bij de hand nam en even meetrok, tot hij met haar meeliep, om hem dan los te laten en even lachend aan te kijken terwijl ze van haar wafel at. "Je mist wat, ben je zeker dat je geen kléin stukje wilt?", vroeg ze liefjes en keek hem met grote, vragende ogen aan. Dit was best leuk, Murray wàs leuk, hoe meer ze hem leerde kennen, hoe leuker hij werd. Grappig, lief, charmant en daarbij was hij sterk, hij had al veel meegemaakt.

Hij voelde haar hand even rond die van hem, om hem terug te laten starten en gewillig liep hij met haar mee, waarna ze hem terug los liet. Zijn ogen volgden haar wafel toen ze opperde dat hij wat miste. "Zelfs geen iniemienie stukje." zei hij koppig en met een puh geluidje stak hij even zijn neus in de lucht. "Van mijn leven lang niet!" Lachend keek hij haar terug aan en kwam naast haar lopen. Ze zat hem nog steeds met grote ogen aan te kijken, en Murray keek geschrokken naar iets achter haar. "Kijk dan!" zei hij geschrokken en net toen Brookelle haar hoofd draaide lachte hij en pikte een klein stukje van haar wafel die hij snel in zijn mond stak.

Pf, hij was een koppige knul, Murray. Ze trok haar wenkbrauwen even op toen hij haar aanbod afsloeg, opnieuw. "Dan niet", zei ze zogenaamd geïrriteerd terwijl de pretlichtjes in haar ogen bewezen dat dat niet zo was. Toen Murray plots geschrokken zei dat ze naar iets achter haar moest kijken, keek ze, plots gespannen, om, om niets te zien. Ze keek terug naar Murray en zag nog net hoe hij een stukje van haar wafel wegstak. Haar mond viel open en meteen trok ze een wenkbrauw op. "Pikkedief!", schold ze lachend terwijl ze hem een deel van haar wafel in zijn handen duwde. "En waag het niet het terug te geven, of je sterft aan een kieteldood", grijnsde ze, waarna ze haar tong even naar hem uitstak en daarna op haar lip beet.

In plaats van een woedeaanval om het stukje, kreeg hij een halve wafel in zijn handen geduwd. Met grote ogen keek hij ernaar en hoorde hoe ze dreigde dat hij het niet terug mocht geven. "En als ik nou geen kietels heb?" hij stak plagend zijn tong uit maar begon dan toch maar van de wafel te eten. Toen zijn mond leeg was keek hij haar doodserieus aan en wees naar de wafel. "Je beseft hopelijk wel dat je me aan het overvoederen bent en als je zo blijft doen ik tegen het eind van dit jaar ontplof?" hij bleef nog even serieus kijken, maar kon uiteindelijk zijn lach niet meer inhouden en nam een tweede hap. "Eigenlijk smaakt ie best wel lekker."

"Dan geef ik je ze wel", dreigde ze verder toen hij dacht haar te slim af te zijn, waarna ze het laatste stukje van haar wafel naar binnen stak. Ze lachte even toen hij zei te ontploffen als ze zo doorging. "Geloof me, ik waarschuw je wel als je perfecte lichaam eronder gaat lijden", sprak ze nonchalant, terwijl ze haar pas een klein beetje versnelde, onbewust. "Ik zei toch dat je iets miste? Hij is ook lekker.", klonk het zelfzeker, terwijl ze lachend naar hem keek. "Ik heb dan ook een halve wafel gespaard, zo word ik zelf niet te dik", grijnsde ze en gaf hem een plagerig duwtje tegen zijn bovenarm. "Zie je wel, met koppig zijn kom je nergens, dan had je die wafel niet eens geproefd", glimlachte ze en hield haar hoofd een beetje schuin. "Niet dat ik niet koppig ben..", sprak ze even alsof ze een gouden ring boven haar hoofd had hangen, alsof ze vleugels had.

"Nee dan had ik hem niet geproefd, maar dan was mijn zogenaamde perfecte lijf, die helemaal niet perfect is, nog een beetje in vorm." grijnsde hij en gaf haar een por terug. "Gaat mevrouw rennen?" hij versnelde zijn pas ook een beetje om haar te kunnen bijhouden. "Ik dacht dat je het jammer vond dat je zo van me af zou zijn, maar blijkbaar wil je dat zo snel mogelijk! Vergeet dat etentje dan maar!" plaagde hij haar verder en voor hij het wist zag hij verderop wat huisjes staan. "Volgens mij.. zijn we er bijna." onbewust vertraagde zijn pas weer. "Nou koppige meid. Bijna terug niet meer met z'n tweetjes."

Jane liep rustig over een zandweggetje vanaf de school. Ze had geen zin om lessen te volgen of met anderen rond te hangen. Ze wachtte op iemand. Een goede chatvriend had haar verteld dat hij deze week op school zou aankomen, maar helaas had ze sinds zijn vertrek uit LA niks meer van hem gehoord. Ze schopte een steentje weg die in haar weg lag en streek haar haren uit haar gezicht. Deze waren zo zwart als roet, met blonde stukken erin. Ze was best trots op haar haar en haatte het dan ook als er wat mee misliep.
In de verte zag ze plots twee gedaantes lopen en nieuwsgierig liep ze bij, aangezien zowel de jongen als het meisje dezelfde stijl als zijzelf leken te hebben. En vreemd genoeg herkende ze de jongen. "Murray?" vroeg ze verbaasd toen ze niet meer zo ver van hen af was. Toen wist ze het zeker. Hij was het! Met een klein looppasje liep ze naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. "Je bent er!"

"Als jij gaat huilen om dat grammetje vet dat erbij komt, wat moet ik dan doen?", vroeg ze hem hoofdschuddend, waarna ze even in elkaar kromp toen hij haar een por gaf. Ze keek even glimlachend opzij toen hij vroeg of ze ging rennen, en zei dat ze het etentje moest vergeten, waardoor ze ook haar pas vertraagde en hem even quasi-teleurgesteld aankeek. Toen hij meldde er bijna te zijn, en ze huizen opmerkte, vertraagde ze haar pas opnieuw om hem 'bij te houden'. Ze keek hem even beteuterd aan toen hij zijn laatste woorden zei en ging tegen hem aanlopen, nam met haar hand zijn bovenarm zachtjes vast en zuchtte even diep.. "Komop, Murriiiee, wil je niets met me eten?", vroeg ze zagerig en keek met een onschuldige blik naar hem op, terwijl ze, naar gewoonte, een pruillipje trok, om daarna even te glimlachen. Tot ze plots zijn naam uit iemands anders mond hoorde komen en hem losliet, om een stap van hem weg te gaan en te kijken naar hoe een meisje op hem afliep en hem een knuffel gaf. Alsof er zonet een roze olifant tevoorschijn was gekomen, bleef ze even met open mond staan staren naar de plotse verandering.

Murray trok even een gezicht alsof hij heel diep moest nadenken om te weten te komen als hij al dan niet iets met haar zou gaan eten. "vooruit dan maar, omdat je het zo lief vraagt." grijnsde hij en wreef even door haar zwarta haren. Hij keek naar haar handen, die zijn bovenarm vasthielden. "Aantastelijk meisje." plaagde hij haar. Brookelle trok zich terug en liet hem los, en net toen Murray wou opperen dat het maar een grapje was en ze hem gerust vast mocht houden, hoorde hij iemand aankomen. Hij keek om en zag een meisje zijn richting uitkomen. Hij herkende haar uit duizenden. "Jane?" vroeg hij verbaasd en nog voor hij haar goed kon bekijken had ze zich tegen hem aangeduwd en haar armen om hem heen geslagen. Het moest Jane wel zijn. Blij haar bij hem te hebben sloeg hij even zijn armen om haar heen. Niet te lang, hij wou Brookelle niet het gevoel geven dat ze door haar komst vergeten werd. Hij duwde Jane iets van zich af en keek haar glimlachend aan. "Blij je te zien meisje!" Zijn blik gleed naar Brookelle. "Brookelle, dit is Jane. Zonder haar was ik niet op deze school gekomen denk ik."

Jane voelde hoe ze lichtjes door hem weggeduwd werd en zette een stap opzij. Haar grijze ogen keken diep in de donkerbruine van Murray. 'Blij je te zien meisje' zei hij en Jane straalde van geluk. "Ik ben ook blij jou te zien, maatje!" Maar nog voor hij echt aandacht aan haar had besteed draaide hij zich naar Brookelle en stelde haar aan haar voor. "Hallo, Brookelle." zei Jane vluchtig, waarna ze haar blik weer op Murray richtte. "Hoe haat het met je? Lange tijd niet meer gehoord! Zijn je ouders nu echt vertrokken? En je meisje? Of is dat nu echt over en uit?" overrompelde ze hem met vragen.

"Goed dan", had ze vrolijk gezegd toen hij zei iets met haar te gaan eten, waardoor ze een gelukkig gevoel had gekregen. Alleen eten was niet leuk altijd..
Jane, heette het meisje dat Murray omhelsde, waardoor ze zich even ongemakkelijk voelde. Wie was ze? Wat was hun.. verhouding? Ze beet kort op haar lip toen ze hen getwee zag, en vreesde dat ze beter kon vertrekken, tot Murray haar van hem afduwde en het meisje voorstelde. "Hey Jane", stamelde ze even, wat verward, maar gelukkig spendeerde Jane daar niet veel aandacht aan. Het meisje begon weer tegen hem te praten en ze sloeg haar armen even over elkaar, als ze van zichzelf vond dat ze nieuwsgierig was, en veel vragen stelde, wat was Jane dan? Maargoed, de twee leken erg goed bevriend te zijn en als zij er niet was geweest had ze Murray nooit leren kennen. Wat afwezig stond ze erbij en luisterde halvelings naar het gesprek, terwijl ze haar blik kort over de omgeving liet glijden. Pijnlijk momentje, vond ze, maar waarom net?

Jane overrompelde Murray met vragen en deze keek een beetje bedeesd naar haar. "Dit lijkt me niet het moment Jane." hij schudde rustig zijn hoofd en sloeg een arm om haar schouders heen en trok haar nog even tegen zich aan. "Ik ben blij je te zien en we moeten dringend bijpraten. Maar dit lijkt me niet het geschikte moment." Hij liet haar terug los en dacht even na. "Misschien is het beter als je me vanavond op mijn kamer opzoekt. Of ik op die van jou. Om te praten. Maar liever niet hier." Zijn blik gleed naar Brookelle die er niet al te happy bij stond. "En niet nu." hij liet Jane los en keek van het ene naar het andere meisje. "Ik was van plan om nog wat te gaan eten met Brookelle."

Het meisje waar Murray eerst mee optrok zegde haar even gedag, maar Jane keek er niet echt naar om. Ze keek Murray ontevreden, bijna bedroefd aan toen hij zei dat hij er nu niet over wou praten. Ze was tegen hem aan getrokken en liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten terwijl hij haar aanbod afwees. Hij kwam echter wel met een nieuw voorstel. Ze zouden deze avond op een kamer afspreken! "Kom jij maar naar die van mij. Ik heb er wel nog wat te drinken staan." knipoogde ze. Het was verboden voor hun leeftijd om alcohol in hun bezit te hebben. Maar als zovelen was ze eraan geraakt en had deze haar kamer in kunnen smokkelen. "Dan maken we het wel nog even gezellig. Ookal zijn de onderwerpen niet altijd even leuk." ze porde even in zijn zij. "Maar alles komt goed, dat weet je toch?" Hij liet haar los en keek terug naar het andere zwartharige meisje in hun gezelschap. Brookelle heette ze. Jane was niet zo goed in namen onthouden, dus het zou wel nog even duren voor ze haar echt zou kennen. Ze hadden blijkbaar een etentje besproken en Jane knikte. "Ok.. een beetje privacy dus.." ze haalde haar schouders op. "Dan zie ik je vanavond wel. Kom maar als je tijd hebt." ze gaf hem als afscheid een kus op zijn wang, waarna ze even kort gedag knikte naar het meisje, waar ze intussen de naam al niet meer van wist, en terug het pad af liep om haar kamer op orde te gaan brengen.

De binnenkant van haar wang kreeg het zwaar te verduren toen ze Jane en Murray samen zag, maar wat voor recht had ze om die vorm van jaloezie te gaan voelen? Jaloezie was slecht, jaloezie paste niet bij haar en ze wilde het weg, weg uit haar hoofd. Ze liet haar wang met rust en luisterde naar Murrays woorden, die het meisje langzaam rustig maakten, aan de oppervlakte dan wel. Hij hield zich aan hun afspraak, ze zouden iets gaan eten en hij zou later wel met Jane praten. Jane leek het goed op te nemen, keek al uit naar die avond in haar kamer - iets waar Brookelle voorlopig niet bij na wilde denken, waarna het meisje wegging en het pad zo afliep. Nog steeds verward bleef ze staan, om even met een kleine frons op haar voorhoofd naar Murray te kijken, alsof ze wilde dat hij de vragen in haar hoofd via telepathie zou beantwoorden. En in plaats van te doen wat ze altijd deed, waar ze goed in was, praten en vragen stellen, haalde ze even haar schouders op en begon ze hun weg te vervolgen. Eindelijk ze waren op een betonnen paadje dat uitmondde in een straat. Haar geheugen liep vorige conversatie tussen die twee nog eens over, terwijl het meisje de dingen op een rijtje probeerde te zetten.

[Gotta go ]

Murray was opgelucht dat Jane zonder veel verdere vragen te stellen hun afspraak goed keurde en wegging. Hij voelde een kus tegen zijn wang en keek haar na. Hij zuchtte even en keek daarna terug naar Brookelle, die hem even aankeek en daarna verder wandelde. Was ze kwaad om dit? Hij slikte en liep haar achterna, tot op het betonpad. Ze was zo stil. Te stil! Murray nam haar arm vast om haar tot stilstand te brengen en draaide haar naar hem toe. "Het spijt me van net. Hier was ik niet echt op voorzien." zuchtte hij en nam nu beide armen vast terwijl hij haar aankeek. "Maar ik heb het gevoel dat jij haar opduiking niet erg op prijs stelt.." Hij slikte en keek even naar de grond, waarna hij haar terug aankeek en daarna zijn armen om haar heen sloeg en haar omhelsde. "Bedankt voor vandaag." fluisterde hij. "Bedankt om te luisteren. En voor de steun."

(jammer ='()

Ze merkte haar stilte zelf niet op, vooral omdat haar gedachten alles overstemden. De wind blies in haar haren en met één hand sloeg ze enkele voorlokken naar achteren. Maar het voelen van een hand om haar arm, deed haar met een ruk stilstaan, waarna ze zich alsof ze een marionette was, naar hem toedraaide. Nog steeds verward, vooral om zichzelf, keek ze hem aan toen hij zich excuseerde. "Je excuseert je?" haar stem klonk vragend en vooral niet-begrijpend. Zij was er ook niet echt op voorzien geweest; ze had liever dat het niet was gebeurd, ze voelde zich raar en begreep niet waarom ze zich zo voelde. Nadenkend beet ze op haar lip terwijl hij haar andere arm ook vastnam. Ze keek hem even in de ogen en haalde haar schouders op toen hij zei dat ze haar opduiking niet op prijs leek te stellen. Jaloers zijn was zo niet-Brookelle, en hierom was ze nog het meeste verward. Jaloers zijn kon je ook niet controleren, want het liefst wilde ze blij zijn voor Murray omdat hij zijn -hoe moest ze het noemen?- vriendin eindelijk tegengekomen was. Ze liet haar armen even langs haar lichaam hangen toen de jongen haar plots omhelsde, bijna automatisch deed ze na een tiental seconden ook haar armen om hem heen. "Het luisteren? De steun?" mompelde ze even onbegrijpend, waarna ze kort slikte toen ze merkte dat ze de jongen liever dichter tegen zich aan had. Ze schrok van deze gedachte en maakte snel zich uit hun omhelzing los, deed en stap naar achteren en wreef met haar hand even over haar voorhoofd. "Het spijt me", mompelde ze nogal redenloos, waarna ze haar ogen enkele seconden sloot en ze weer opende.

Hij hoorde Brookelle wat mompelen over wat hij haar had gezegd over luisteren en steun nadat ze haar armen ook om hem heen had geslagen. Maar niet veel later voelde hij hoe ze zich losmaakte en achteruit deinsde. "Het spijt je?" vroeg hij verbaasd. Wat moest haar spijten dan, voor zover hij kon bedenken had ze niks misdaan. Zeker niet tegenover hem. Daar stond ze dan, op een korte afstand voor hem en Murray had geen idee hoe hij tegen haar moest reageren. Nam ze het hem kwalijk dat hij haar omhelsd had? Misschien had hij dat beter niet gedaan. Hij zuchtte en stak zijn handen terug in zijn broekzakken. "uhm.." zei hij even nadenkend en staarde naar de grond. "Wil je nog steeds wat gaan eten, of ben ik nu volledig afgekeurd?" vroeg hij nogal onzeker en keek dan pas terug op.

Murray snapte het niet echt, en dat nam ze hem helemaal niet kwalijk, Brookelle kon nauwelijks haar eigen gedachten volgen. "Ik verwar mezelf", mompelde ze zachtjes en trok even aarzelend een wenkbrauw op, alsof ze haar eigen woorden afkeurde. Ze zuchtte even zachtjes en keek eveneens naar de grond, tot hij iets mompelde van afgekeurd zijn en eten. Ze keek op, zag zijn nogal onzekere blik en zo kreeg ze de drang om hem meteen zijn onzekere gevoel af te nemen. "Nee, nee, niet afgekeurd, waarom zou je afgekeurd zijn? Natuurlijk wil ik nog altijd wat met je gaan eten; zo snel ben je niet van me af..", sprak ze snel, zo snel dat haar tong haar woorden bijna niet kon volgen, waarna ze even slikte en weer naar de grond keek. "Jaloers zijn is gewoon niets voor mij.", mompelde ze onbewust luidop, waarna ze weer opkeek en zachtjes zuchtte.

Murray had het gevoel dat Brookelle minstens even onzeker was over de situatie als hijzelf. En dat bevestigde ze toen ze vertelde dat ze zichzelf verwarde. Waarover dan? Murray zat plots vol met vragen, maar besloot die te laten rusten. Het was een zware dag geweest en er waren al genoeg harde onderwerpen aan bod gekomen. Nadat hij haar onzeker had gevraagd als ze nog wel wat met hem wou gaan eten, had ze snel opgekeken en bevestigd dat ze dat nog steeds wou. Alleen de manier waarop liet een glimlach verschijnen bij Murray. "Misschien wil ik ook helemaal niet van je af zijn." zei hij eerlijk waarna hij terug naar haar toeliep. Brookelle opperde dat jaloers zijn niet voor haar was en hij keek haar verbaasd aan. Was ze jaloers, op Jane? Hij staarde even voor zich uit en zuchtte diep, waarna ook zijn maag van zich liet horen en een diep brommend geluid produceerde. Alsof het een reflex was legde Murray snel zijn hand op zijn buik, alsof dat het geluid zou dempen. Hij zuchtte opnieuw en keek weer naar Brookelle. "Wel, laten we maar wat gaan eten dan.."

Een aarzelende glimlach sierde Brookelles gezicht toen hij opperde misschien ook niet van haar af te willen zijn, waarna ze zich een beetje rustiger begon te voelen, hij zou er vast ook niet meer aan gaan denken, moest ze van onderwerp veranderen en ervoor zorgen dat hij bezig bleef. "Ja, eten", glimlachte ze, terwijl haar gezicht opklaarde nadat er een grijnsje op haar gezicht was verschenen toen zijn buik liet weten dat hij voedsel nodig had. "We kunnen iets meenemen en naar de half-pipe gaan ofzo om het op te eten, maar we kunnen natuurlijk ook ergens gaan eten, binnen, of zo", stelde ze voor, hopend dat het nadenken daarover hem ook zou beter houden. Langzaam begon ze te wandelen, alvast wat meer richting het centrum, waar ze zeker zouden kunnen kiezen. Ze stak haar handen in haar zakken zodat hij niet zou zien dat ze af en toe haar vuisten balde, om enig gevoel dat ze liever niet had, uit de weg te werken. Het was best vermoeiend en het vergde best wel concentratie, maar het lukte haar best. Oefening zou kunst baren, en ze zou de situatie weer helemaal onder controle hebben. Nog even.