Somebody?

Een hand door de haren, een zucht die met de wind mee vloog. De wind die voorbij kwam en de regen die er af en toe bij te pas kwam. Een paar mensen die zich op het dak bevonden hadden hun in de zitzakken neergezet waardoor Iana er wat afstand van had genomen. Wat had ze de laatste tijd nou weer allemaal gedaan? Bij Nick geweest weliswaar, bij Wyatt en Chase. Hoe zou het nu met hen zijn? Nick had ze pas onlangs gezien. Door aan Nick te denken verscheen er een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ja, Nick deed haar gewoon stralen. Ze moest alleen maar aan zijn naam te denken en haar dag werd opeens een heel stuk fleuriger. Kort verplaatste ze haar been over haar ander en keek naar een paar meisjes die aan het giechelen waren en haar richting uitkeken. Zulke bitches .. Iana had wel eens zin om ze eens in de haren te vliegen en ze te verduidelijken hoe zij daar nou over dacht. Iana werd vaak gepest op school, al had ze de grootte bitch wel eens hard aangepakt. Chase was erbij geweest, Chase had ook zo'n populariteit dat elk meisje net aan zijn voeten lag. Maar nu Iana hem beter had leren kennen had ze hem helemaal anders gezien. Hij was geen uitslover of een player, hij was erg aardig en oprecht zelf! Iana zuchtte, stelde zich recht uit haar zitzak en stapte op de balustrade af van het dak. Ze liet haar ogen over het gigantische Santa Monica gaan waardoor ze er even bij nadacht. Waar was haar broer nu toch? En haar zus? Iana slikte waarna ze weer beelden van vroeger voor haar ogen te zien kreeg. Eerst zag ze haar leukste momenten voorbij flitsten, toen werd het alleen maar erger en erger en erger. Totdat Iana bij het beeld van haar moeder zichzelf een mep in het gezicht had gegeven. Een paar meisjes sloegen een luide kreet, keken haar niet-begrijpend aan. "Hou je ogen op jezelf, bitch." Iana snauwde het naar hen toe en zag dat die haar vies aankeken maar er niets op zeiden. Mooi, die meisjes moesten maar eens weten waar Iana zo lang op had zitten wachten. Om hen eens een goede bitch klap te geven. Ja, daar keek ze wel naar uit. Iana besloot om verder geen aandacht meer te besteden aan de meiden en liet haar armen losjes over de rand van de ijzeren staaf glijden. De wind sloeg haar in haar gezicht waardoor ze even op zij keek en de koude tegen haar wangen aanvoelde. Hier voelde je je zo vrij, net alsof je ergens anders was.. Iana hoopte ooit nog eens iemand tegen te komen, die haar zou accepteren hoe ze was. Een gewone vriendin, al was het maar een nerd, het kon haar niets meer schelen..

-Open voor iedereen =3

Imani had zich even verfrist en besloot haar onderzoek voort te zetten. Monica High was een stuk groter dan verwacht. Ze was wel iets gewend, in Afrika had je soms enorme gebouwen. Al waren dat fabrieken en geen huizen, laat staan een school! In de school zelf zouden er al duizenden mensen onderdak kunnen krijgen. Misschien wel meer dan alle leerlingen en docenten bij elkaar. Het zou nogal, knus worden. Maar alles was beter op straat in de kou, zonder eten of een beetje hygiëne. Imani kende dat leven, niet omdat ze zelf een van de arme kinderen was met hongerige magen. Nee, zij lag elke avond in een warm bed tegen de ''grens'' aan. De grens was bij hun de scheiding van arm naar rijk. Van de krotten ging je opeens naar kleine huizen en soms zelfs villa's. Haar moeder was Afrikaans maar ze leek vooral op haar vader. Beiden vonden Afrika een heerlijk land en daar was ze dan ook opgegroeid. In vakanties ging ze naar Europa om opa, oma en wat neven en nichten te bezoeken. Het was vreemd voor een kind om van een derde wereld naar een van de modernste landen te gaan. Van niks tot alles. Mensen hadden alles, terwijl ze aan de andere kant van de wereld alles bezaten. Dan ging het meestal niet om gadgets zoals een Ipad of de nieuwste Blackberry. Die mensen wisten niet eens wat ze er mee moesten. Nee het ging om normale dingen. Kleding, schoenen, eten en drinken. Zulke dingen waren er haast niet, dat gaf je als kind wel besef over hoe de wereld in elkaar stak.
Haar vader had erop gestaan dat ze hier naar school ging. Waar hij ook op school gezeten had. Ze snapte het wel, maar het was moeilijk voor het Afrikaanse gedeelte van haar en de familie. Hun familie was hecht en als de jongste dochter dan helemaal naar Amerika verhuisden was er vreugde en verdriet. Ze waren blij voor haar, in de grond van hun hart. Maar ze zouden haar zeker missen en hopen dat ze snel thuis zo komen. Zelf miste ze thuis som wel. Al vond ze het een verademing om ook weer onder mensen van haar leeftijd te zitten. Zonder bang te hoeven zijn dan een van hen in een gang zat of in de problemen zat. Jammer genoeg waren hier de onvermijdelijke verwende bitches. Zij die alles van pappie kregen, van merken tot een mega inloopkast. De helft deden ze niet eens aan.
Ze liep een trap op die uitkwam op het dak. Nog net hoorde ze de snauw van een meisje. Al lopend zag ze het groepje meisjes weglopen. Onwillekeurig wierp ze hen een afkeurende blik toe. Ze keek even om haar heen. Het dak dus. Er waren zitzakken geplaatst en sommige hadden zich daarin gesetteld alleen een bruin(?) harig meisje stond wat afgelegen bij de rand van het dak. De wind speelde met haar haar terwijl ze naar haar toe liep. Ze zei nog niks ze leunde alleen een beetje voorover en keek naar de lucht. Vanaf hier was het net alsof ze de lucht kon aanraken. Een vogel vloog over hen heen. Ja soms wou ze dat ze kon vliegen. Dat zou geweldig zijn. Haar aandacht ging weer kort naar het meisje maar keek toen waar naar de lucht. 'Zou jij weg willen vliegen als dat kon?' Vroeg ze rustig. Waarschijnlijk zou het meisje haar met een blik aankijken alsof ze gestoord was. Wie vroeg zoiets nou aan een wildvreemde. Het maakte haar niet uit, zij had het wel soms. Vliegen, boven de hoogste wolken en dan voelen hoe het was om echt vrij te zijn. Bijna een idealen wereld. Zacht lachte ze in zichzelf, een idealen wereld bestond niet, jammer.

[Goed zo? :3]

Brandi liep door een drukke winkelstraat, terwijl ze een klein handtasje rond haar arm droeg. Het was een nep-Burberry. Ze was tenslotte een leerling, ze had simpelweg niet genoeg geld voor dure merken. Hij had leren bruine 'handvatten' die met zilveren knopjes aan de tas vast zaten. Het typische Burberry geruite print zat op de basis van de tas. Er zat een ritsje aan de voorkant en dat moest een zak voorstellen, er paste niet meer in dan haar mobieltje. Een Samsung Galaxy S, natuurlijk ook niet zelf gekocht. Die had ze van haar moeder gehad voor Kerst, wat was ze blij geweest. Brandi keek op tegen een winkeltje, terwijl ze bedacht of ze naar binnen zou gaan. Er stonden leuke kleren in de etalage en het was er helemaal niet druk.
Ze stapte het winkeltje binnen dat blijkbaar zijn vijfentwintig jaar bestaan vierde met een reuze korting op veel artikelen. Precies de reden dat ze naar binnen was gewandeld. Ze liep naar een rek waar een boel broeken hingen. Ze hadden allemaal vijfentwintig procent korting, iets wat ze niet graag afsloeg. Ze keek tussen de broeken die van grijze spijkerstof waren gemaakt. Al gauw vond ze een mooie. Ze keek nog vluchtig door de rekjes of er misschien nog een tweede spijkerbroek was die haar beviel, maar tevergeefs. Met broek in de hand liep ze door naar een rek waar allemaal jurkjes en tunieken aan hingen, in allerlei kleuren en maten, net wat voor haar.

Ze had diezelfde dag nog Virginia ontmoet. Het had niet lang geduurd of ze moest weer eens naar huis en de volgende dag weer eens naar school. Een tussenuurtje of twee hier en daar, en laat het dan net die tijd zijn. Ze klom snel de trap op toen ze opeens iets hoorde.
"Zou je willen vliegen, als dat kon?" hoorde ze opeens een vrouwen stem zeggen. Ze opende de deur tot het dak en keek om zich heen. Ze stond er even wat suffig en keek naar de twee meisjes. "Euhm, hallo?"

[Sorry, maar ik had echt geen puf meer om een mooie post te maken.. Volgende zal mooier zijn!]

Iana keek voor zich, voelde zon op haar huid plakken. Toen er opeens een meisjesstem naast zich haar oren wenkte keek ze opzij, keek in de ogen van een bruinharig meisje. "Heey." Iana begroette het meisje kort waarna ze vriendelijk glimlachte. Toen die echter een vraag stelde hield ze haar hoofd een tikkeltje scheef niet echt wetend waar ze op doelde. Of ze zou willen vliegen? Iana haalde haar schouders luchtig op. "Moest ik kunnen.." Zuchtte ze waarna ze haar blik weer op het landschap zette."Ik zou gewoon de tijd willen terug spoelen, dat is alles." Iana glimlachte flauwtjes waarna ze het meisje weer aankeek en daarna verontschuldigend glimlachte. "Sorry, laten we maar opnieuw beginnen. Ik ben Iana." Iana glimlachte probeerde haar botte antwoord van daarnet achterzijde te laten en het meisje wat te leren kennen. Het was immers de enigste vandaag die contact met haar wou opzoeken. De meesten hadden de verhalen van school al gehoord en aanschouwden haar als een stuk vuil. Iana slikte bij die gedachte, ze moest er maar niet zo over nadenken. Toen er nog een ander meisje wat zei draaide Iana haar lichaam naar de andere kant en zag dat het meisje wat onwennig bleef staan. "Hallo." Iana knikte vriendelijk waarna ze nadacht. Klopte dit wel? Was het geen valstrik van die twee? Wie wou er nu nog met haar praten? Iana besloot om nog even af te wachten aangezien ze het niet gewoon was om met anderen te praten. Hoe uitbundig en sociaal ze ook zelf was. Iana liet haar armen naast haar lichaam zakken en hoorde een gegiechel van een paar meiden die haar voorheen eerst ook hadden bekeken en hadden uitgelachen. Iana rolde opnieuw met haar ogen, die konden haar dus echt nooit met rust laten hé! Iana stapte op ze af, hoorde het 'ooh' van de meisjes. "Nog één woord of gegiechel en ik doe jullie wat." Iana riep de meisjes toen in het gezicht, spuwde kort in eentje haar gezicht die luid begon te krijsen en haar nijdig aankeek. "Dat zet ik je betaald!" Gilde ze naar haar waarna ze ijverig een zakdoek nam om het spuug op haar gezicht weg te vegen. "Ik heb dat al eerder gehoord, maar veel succes. Ik kijk er al naar uit." Zei ze met een sarcastische ondertoon waarna ze het meisje de rug toekeerde en gewoon weg stapte. Zo, die zouden haar niet meer lastig vallen. Iana was er zeker van dat dat wijf haar nog wat zou aandoen, en dan? Dat dat mens deed wat ze wilde, Iana boeide het niet. Kort keek ze de twee meisjes die ze eerst had aangesproken even onschuldig aan. "Sorry, ik kon er niet meer tegen." Legde ze kort uit waarna ze even glimlachte en zich weer richtte op het landschap voor zich waar ze net steeds naar toe leek getrokken worden.

-The same here ..