New o_o

Rammstein zat maar wat op een bankje, het was na schooltijd, ideaal om te blijven hangen op het schoolplein. Hij had een chocoladereep in zijn mond terwijl hij zocht achter zijn mp3 en gsm die hij maar niet in zijn tas zag zitten. Hij was ook zonet zijn vriendin verloren en dus liep hij wat verloren op deze nieuwe school die hij had uitgekozen waar hij kon blijven.

Even later na wat gerommel in zijn tas vond hij toch zijn mp3 en zijn ouwbollige LG cookie waardat barsten in zaten, maar hij werkte nog uitstekend, dus een nieuwe zat er nog niet in. Hij typte wat in en dan stuurde hij een SMS naar zijn ouders dat alles in orde was, dat ze een paar maanden niets meer van hem zouden horen, dat was alles. Hij zette zijn hoofdtelefoon op en vervolgens schakelde hij zijn ipod aan. Meteen begon een liedje luidkeels te spelen. Dat had hij toch even nodig. Muziek... Hij droomde wat weg, naar het verleden.

Manoy...

Hij schrok wakker en besefte dat hij een paar tranen had gelaten, dat had nou echt niet gemoeten. Snel begon hij ze af te vegen en hij hoopte dat niemand het had gemerkt dat hij snel emotioneel was. Maar wat zou je? Iemand die net zijn vriendin had verloren doordat ze een overdosis had genomen, dat was niet niets. Rammstein zuchtte en zag dat een van zijn favoriete nummers opstond. Hij begon er met een lichte glimlach naar te luisteren. In de hoop dat zijn gedachten verzet werden. Maar door het geluid van zijn muziek door, hoorde hij voetstappen op hem afkomen...

Maja staarde voorzich uit. Hoelang was het nu geleden dat haar zus overleden was. Een maand, misschien al twee. Ze was de tijd uit het oog verloren, en dat vond ze jammer. Rustog wandelde ze verder over het plein en dacht diep na. Ja, Maja was weer stiekem naar haar ouder vertrouwde zelf geweest, al had ze haar blonde haren toch maar achter zich gelaten. Uiteindelijk besloot ze op te kijken en zag ze een jongen zitten. Deze leek nieuw voor haar, maar het kon ook zijn dat ze hem nog nooit gezien had natuurlijk. Even aarzelde ze. Zou ze gaan of zich omkeren? Ach, er naar toe gaan kon vast geen kwaad. Rustig liep ze op hem af, en toen ze dichterbij kwam zag ze nog een spoor van een traan. Had hij gehuild? En waarom? Kort keek ze naar de grond, en liep al zeker naar hem toe. Maakte niet uit wat hij zei, misschien kon hij een gesprek gebruiken. Aarzelend hield ze halt bij hem en glimlachte ze even naar de jongen met het zwarte haar. 'Hé, is alles oke?' Vroeg ze bezorgd aan hem en beet kort op haar onderlip. Misschien kon ze maar beter weer weg gaan van hem. Alsof ze nooit naar hem toe was gegaan. Verder levend, als een schaduw. Een meisje met maskers, vele maskers. Haar ware aard toonde ze alleen maar aan Jazlyn haar kamergenote. Niemand anders wist van haar problemen, en niemand anders hoefde ze ook te weten. Dat was het gene wat zij wist, en dat was ook het gene wat Jazz wist. Afwachtend keek ze de jongen aan wachtend tot deze zou gaan reageren. Misschien liep hij wel weg van haar ofzo, omdat het raar was dat ze gewoon op haar afkwam.

Rammstein keek omhoog en daar stond iemand, eerst dacht hij dat het Manoy was. Snel week hij zijn blik weer af, damn, ze zag dat hij had gehuild. Hij stotterde er uit " G-g-geen z-zorgen, kom er maar bij zitten". Hij veegde de laatste traan af en zei zachtjes "Je deed me aan iemand denken, sorry.". Hij deed zijn hoofdtelefoon weg in zijn tas terwijl hij zijn ipod afzette. Hij kon wel een babbel gebruiken, dat was te zien. Hij wreef wat afwezig in zijn haar nadat hij zijn hoofdtelefoon had weggestopt en keek dan onwillekeurig naar het meisje. Ze leek echt op Manoy, alleen wat lichter haar en een andere kleur ogen, dat was het enige. Hij zuchtte zachtjes als teken dat het hem echt niet meezat vandaag. Maar ze mocht heus blijven voor een babbel. Dat zou echt zeer aangenaam zijn. Langzaam verschoof hij een beetje naar de rand van het bankje als ze wou gaan zitten "In welke klas zit je?" vroeg hij zachtjes. Hij was al een beetje bekomen van het feit dat ze zo op zijn ex leek. Het zou vast wel wegtrekken dacht hij. Geen zorgen, don't worry, be happy. Hij probeerde zachtjes te glimlachen, wat goed lukte.

Maja keek hem aan en zuchte even. Voorzichtig zette ze zich naast hem neer en luisterde. Ja, daar was ze de laatste tijd nogal goed in geworden, luisteren naar mensen om haar eigen problemen te vergeten. 'Ik zit in 11A, jij?' Vroeg ze vriendelijk aan hem en keek hem vriendelijk aan. Als hij het wilde vertellen dan mocht hij, ze zou wel helpen als ze het kon. 'Ik ben trouwens Maja.' Even keek ze naar enkele voorbijgangers die blijkbaar ook nog aan het rondhangen waren op het schoolplein. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouder. 'Gaat het echt wel goed met je? Ik bedoel, je kan er heus met me over praten als je wilt.' Stelde ze voor. Uiteindelijk besloot ze haar hand maar weer te laten zakken en even haar mobiel uit haar zak te halen om te kijken hoe laat het was. Het was nu iets van een half vier. Zometeen zou ze naar haar kamer gaan om daarna vanavond wat te gaan doen met een of andere dude die haar had uitgevraagd. Kort schoot Romeo door haar hoofd, ze wilde hem eigenlijk wel weer graag zien. Ze waren toch vrienden voor iets. Jazlyn leek ook weer verdwenen te zijn, maar ze zou haar al snel weer zien dat wist ze zeker. Afwachtend keek ze hem aan en beet kort op haar onderlip. Waarom had hij gehuild? Wat was er mis met hem? Had hij soms ruzie met zijn vriendin ofzo? Of was hij gedumpt? Miljoenen vragen schoten door haar hoofd, maar ze bleven allemaal onbeantwoord.

"Rammstein" zei Rammstein zachtjes toen Maja zich voorstelde, meteen dacht hij aan een oud televisieprogramma dat hij vroeger toen hij klein was. Hij zuchtte toen hij die vraag hoorde en het aanbod op een luisterend oor, hij kon waarschijnlijk niet anders "Mijn vriendin is gestorven en ik snap deels niet waarom ze voor mij koos, ik ben zo lelijk.". Hij zuchtte weer eens en dwong zichzelf om niet in tranen uit te barsten, dan leek hij zo kwetsbaar. Hij keek Maja aan, hij was compleet gebroken, dood vanbinnen, zijn vlam was gewoon uitgedoofd. Hij was nergens meer goed voor.

Even later had hij het hele verhaal gedaan over hoe zijn vriendin werd vermoord door een auto. Hij gromde vanbinnen, hij was kwaad geweest, hij had die gast zijn huid volgescholden en voor het rot van de straat uitgescholden en hem miserabel laten voelen, langzaam begon hij wat te neurien (Why do all good things come to an end). Hij liet zijn hoofd hangen. Wat kon hij nog doen? Niet veel vreesde hij...

Maja keek hem aan en schudde haar hoofd even. Voorzichtig legde ze haar arm om hem heen en streek even over zijn schouder. Ergens leek hij wel een beetje op Zac. Qua uiterlijk dan toch, van zijn innerlijk wist ze nog niets af, maar dat zou ze wel gaan komen. Alleszins dit wou ze toch. 'Je vriendin is nog bij je, in je hart. Ze zal altijd over je waken vanuit de hemel. En zo lelijk ben je nu ook weer niet hoor.' Zachtjes plaatste ze een kus op zijn wang en glimlachte even bemoedigend naar hem. Vervolgens keek ze even naar de grond en dacht even aan haar zus. Zij was ook dood, ook door een auto ongeluk. Kort schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Rammstein. Wacht eens even, Rammstein, dat was geen naam van hier, toch? Ach, dat boeide nu eigenlijk niet. Kort streek ze door zijn haren. 'Je vriendin had geluk met jou. Geloof me ik ken veel mensen die het duizend keer slechter troffen.' Even grijnsde ze, de speelse twinkeling lag verscholen in haar ogen. Al wou ze hem toch nog wel helpen met over zijn vriendin heen te raken, gewoon omdat ze graag mensen hielp. Een zachte bries streek langs haar gezicht heen en speelde met haar haren, waardoor haar bles even heel stom ging liggen. Deze legde ze vrijwel meteen weer goed zodat haar haar weer mooi langs haar schouders viel.
[Sooowry, inspiloos]

Langzaam voelde hij een arm over zijn schouder. Hij zei maar niets, eigenlijk kon hij nu een dikke knuffel gebruiken. Langzaam schudde hij zijn hoofd met wat ze zei. "Ik verdiende haar niet, ze was veel te goed voor mij, zeker weten.". Hij rekte zich uit, waarbij een stuk van zijn armen zichtbaar waren, die zaten onder de littekens en blauwe plekken. De wind blies door zijn haren maar veel veranderde niet. Zijn haar was opgestoken met gel, die nogal stijf was. Rammstein keek hoe Maja haar haren heen en weer vloog en dus compleet in de war werd gebracht. Zachtjes begon hij te lachen en probeerde hij ook haar warrige bos weer mooi te leggen. Uiteindelijk was dit dan ook gelukt. Daarna staarde hij weer wat voor zich uit, wachtend op iets, een conversatie, hij wist niet echt waarover hij kon beginnen.